De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze non-hitlijst en wordt samengesteld door muzikanten en DJ’s. Liedjes die in hun oren nog steeds ondergewaardeerd zijn. Elke laatste donderdag van de maand is er een nieuwe bijdrage.
De Groningse singer-songwriter Kim Janssen is hier geboren maar groeide op in Bangkok, Phnom Penh en Kathmandu. Omdat hij telkens verhuisde, vrienden achter moest laten en daardoor veel tijd alleen doorbracht, ging Kim gitaarspelen. Al snel schreef hij zijn eigen nummers. Vanaf 2008 maakte hij drie albums onder zijn eigen naam met vooral autobiografische liedjes.
Het album Video Days, dat dit 23 februari verscheen, is het debuut van zijn band Cape Sleep. Het vormt een lofzang op de popcultuur uit het verleden. Kim deelt met Video Days sprookjesachtige verhalen vol met personages die van plaats naar plaats zwerven. De plaat is als een liefdesbrief aan de popcultuur met talloze verwijzingen naar alles van oude Westerns en Disney-films tot AOR-songs en musicals van Lerner en Loewe.
Video Days bevat bijdragen van onder meer harpspeler Remy van Kesteren, leden van Klangstof en Moss, en orkestarrangementen van Paul Jacob Cartwright (Father John Misty) uitgevoerd door leden van Stargaze en het Metropole Orkest. Als je zo’n rijk album maakt, zijn wij natuurlijk benieuwd naar het meest ondergewaardeerde liedje ooit in de oren van Kim.
Het meest Ondergewaardeerde liedje aller tijden volgen Kim Janssen: Talk Talk – New Grass (1991)
Ik vind dit misschien wel een van de mooiste, meest melancholische en meest mysterieuze nummers ooit gemaakt. Ik weet niet eens waar Mark Hollis over zingt, hoe vaak ik het lied ook heb gehoord over de jaren heen, maar het zet mij in een soort trance zoals geen ander nummer dat kan.
Er is op een gegeven moment een breakdown moment, het enige wat overblijft zijn de drums. Het drumpatroon heeft een kalmerend effect maar is tegelijkertijd heel stuwend. Je raakt meteen in een soort hypnose. Dan komt de piano erbij, het schema is prachtig en somber en neemt vervolgens vrij snel een wending in toon. Het is geen abrupte wending maar toch is het sombere opeens helemaal verdwenen en voelt het alsof je lichtelijk begint te zweven terwijl er hele zachte strijkers om je heen beginnen te waaien. Mark Hollis zijn stem komt terug en de piano neemt je mee bij de hand, het schema lijkt zich te herhalen maar heeft toch iets heel ongrijpbaars. Ondertussen raast het drumpatroon door en door en kan je alleen maar weggevoerd worden. Het lied is eindeloos ontroerend, hartverscheurend en euforisch en toch zal ik nooit echt kunnen uitleggen hoe of waarom precies, dat is de magie ervan.
Het nummer dat ik zou voorstellen om uit de lijst te halen is IAMX – S.H.E. (2006). Het lied (vooral de zang en de tekst) is dramatisch op een manier die ik zelf heel akelig vind.
Cursief = niet op Spotify
De huidige Ondergewaardeerde 30 is samengesteld uit bijdragen van Bazz, Blaudzun, Jaap Boots, Ronny Borgsteede, Breaking The Surface, Marcus Bruystens, Johan Buurke, Cashmyra, Dead Elvis, Tessa Douwstra, Chris Fallen, Pascal Griffioen, Lenny Helsing, Specs Hildebrand, Ruud Houweling, Kim Janssen, Danique van Kesteren, Lavalu, Skylar Navaeh, Yorick van Norden, Remco Prins, Hugo Remmelt, Aafke Romeijn, Ollie Schmitz, Arjan Snijders, Ilona Stoker, Rick Treffers, Ad Vanderveen, Peter Visser, Rob Wijtman en Paul Zoontjes.
Prachtig Kim