De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze non-hitlijst en wordt samengesteld door muzikanten en DJ’s. Liedjes die in hun oren nog steeds ondergewaardeerd zijn.
Elke laatste donderdag van de maand is er een nieuwe bijdrage.
Erik Satie, Claude Debussy, Johan Sebastian Bach, Arvo Pärt… Het zijn niet de minsten waar Lavalu zich door laat inspireren. Dat is te horen in haar veelzijdige en verstilde muziek. Lavalu is het alter ego van zangeres, singer-songwriter en componiste Marielle Woltring. Zij bracht de afgelopen jaren het drieluik Rise uit: de albums Solitary High in 2017, Midair in 2019 en Earthbound in 2022 – alle drie gevolgd door succesvolle tournees van het Concertgebouw tot aan thuisbasis Musis Sacrum in Arnhem. Daarnaast schreef Lavalu de muziek voor de musical Het Pauperparadijs naar het boek van Suzanna Jansen. En ze produceerde dit jaar het debuutalbum Heimat van haar vriendin en stadsgenote Miriam Moczko.
Het meest Ondergewaardeerde liedje aller tijden volgens Lavalu: Tori Amos – Silent All These Years (1992)
Ik hoorde dit voor het eerst als puber. Ik zat in de derde klas en zou met een meisje uit de zesde een duet zingen op de jaarafsluiting. We zochten voorbeelden en zij zette dit op. Voor mijn gevoel stond de tijd even stil. Bestaat dit soort muziek ook? Er ging een hele wereld voor me open. Ik ging allerlei alternatieve artiesten ontdekken, van Björk tot Radiohead. Ik wordt nu vooral geïnspireerd door klassieke muziek, maar als popmuzikanten en singer-songwriters zijn Tori Amos, Fiona Apple en Björk mijn grootste invloeden. Ze hebben alle drie iets eigenzinnigs, compromisloos.
Al snel viel het mij op dat de singles die Tori Amos uitbracht eigenlijk heel saai zijn. Met een nummer als Cornflake Girl – toch haar grootste hit – heb ik helemaal niks. Ik hou van de albumtracks. Dat is zo bij de meeste artiesten die ik bewonder. Silent All These Years komt van het album Litte Earthquakes. Ik hing vaak met mijn oren tussen de speakers om de muziek te bevatten! Het heeft een bridge die ineens tweestemmig wordt. In die brug zet ze zoiets moois neer dat ik moest huilen. Eigenlijk ben ik iemand die nooit moet huilen om muziek, dat is in heel mijn leven misschien drie keer gebeurd. Dat het nummer en die brug me zo raakten, heeft veel voor me betekend. Maar ook die tekst! Gaat het over een toxische relatie? Op een gegeven moment zingt ze de zin:
My scream got lost in a paper cup
You think there’s a heaven where some screams have gone
Die zin is zooo mooi!
Haar optreden was een van de eerste popconcerten die ik ooit zag. (De allereerste was Guns ’n Roses toen ik dertien was.) Op mijn vijftiende ging ik samen met mijn moeder naar het Concertgebouw in Den Haag om Tori Amos te zien. Halverwege het concert vertelde ze het publiek dat ze het belangrijk vindt om mensen te inspireren om zelf iets te maken. Ze zei: I’m quite sure that there are a few artists in the room right now. Ik weet nog dat ik om me heen keek en dacht: wie zouden dat dan zijn? Ik wist toen natuurlijk nog niet dat dit mijn vak zou worden…
Uit: Chaos van Herbert Grönemeyer. Er zijn producties uit de jaren tachtig en negentig die heel goed de tand des tijds doorstaan. Maar deze niet. De sound van de gitaren, de sound van het hele nummer… Ik dacht: ieuw, zet dat snel af!
Cursief = niet op Spotify
De huidige Ondergewaardeerde 30 is samengesteld uit bijdragen van Bazz, Blaudzun, Jaap Boots, Marcus Bruystens, Johan Buurke, Cashmyra, Dead Elvis, Tessa Douwstra, Timo Epping, Chris Fallen, Marinus de Goederen, Pascal Griffioen, Joep Gudde, Lenny Helsing, Specs Hildebrand, Ruud Houweling, Karianne Hylkema, Mariska Lie A Ling, Jeroen Ligter, Lavalu, Skylar Navaeh, Yorick van Norden, Aafke Romeijn, Ollie Schmitz, Arjan Snijders, Ilona Stoker, Rick Treffers, Ad Vanderveen, Peter Visser en Paul Zoontjes.
