De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze non-hitlijst en wordt samengesteld door muzikanten en DJ’s. Liedjes die in hun oren nog steeds ondergewaardeerd zijn.
Elke laatste donderdag van de maand is er een nieuwe bijdrage.
Noem haar vooral geen meisje met gitaar, daar is Robin Kester allergisch voor, al is ook zij zo begonnen, met dromerige kleine liedjes. Robin gooide na haar debuut-EP Peel The Skin het roer om want wilde losgaan op het podium, mét band. Af van dat intieme en breekbare gedoe. En zo deed zij het voorprogramma van The Villagers. Vervolgens ging alles op slot, dus werkte zij in de wachtkamer met Marien Dorleijn (Moss) aan haar album: This is not a democracy. En wie deed daarop mee? Connor O’Brien van The Villagers.
Namen die links en rechts op poppen om haar muziek te plaatsen zijn die van Beth Gibbons, Weyes Blood, Lisa Hannigan, Beach House en Sufjan Stevens. Het kan rotter. Het is dan ook niet gek dat Guy Garvey van Elbow zich I think this is great liet ontvallen, na het beluisteren van haar liedjes. Robin bepaalt graag zelf hoe zij klinkt, vandaar ook de titel van haar plaat. En al vindt zij zichzelf een laatbloeier: Robin Kester uit achtereenvolgens Amsterdam, Dublin, Limbricht, Almere, Warmenhuizen, Heerhugowaard, Enkhuizen, Groningen, Utrecht en anno 2021 Rotterdam komt er wel. Luister maar eens naar het lekkere up tempo Sweat And Fright.
Het meest Ondergewaardeerde liedje aller tijden volgens Robin Kester: Loma – Ocotillo (2020)
Een tijdje geleden zat ik in de auto. Ik had de Spotify Artist Radio aanstaan, gebaseerd op Weyes Blood. Bij vlagen heb ik zelf geen inspiratie en laat ik de algoritmes van Spotify bepalen welke muziek ik zou moeten luisteren, in de hoop nieuwe muziek te ontdekken.
Ik stopte voor een stoplicht en mijn aandacht versprong van de weg naar de klank van een donkere, lage noot van een blaasinstrument. Als een misthoorn knalde het uit de speakers. Meteen daarop volgde de lichte, heldere stem van Emily Cross, de leadzangeres van Loma. Op mijn display zag ik de tracktitel Ocotillo. Het geluid van mijn optrekkende auto overstemde vervolgens deels de zang. Toch bleef het nummer overeind staan. Vooral het langgerekte, instrumentale outro kwam keihard binnen en bleek krachtiger dan het motorgeluid van een krakkemikkige Peugeot.
Thuis heb ik gelijk het album Don’t Shy Away opgezet en integraal beluisterd. Online las ik dat Brian Eno een deel van de productie gedaan had. Ik kende Loma toen alleen nog van het nummer Black Willow (ook een aanrader). De nummers op Don’t Shy Away zijn stuk voor stuk heel mooi, maar Ocotillo springt er voor mij nog steeds uit. De klarinetten, koperblazers, laid back drums en prachtige stem van Emily (die ergens halverwege het nummer haar stem indrukwekkend van een ontspannen zangregister in een soort pijnkreet laat overgaan), werken zonder haast toe naar een outro vol dissonante tonen dat euforisch en onheilspellend tegelijk is. Eigenlijk moet je deze muziek gewoon luisteren.
Als muzikant vind ik Loma enorm inspirerend en een klein beetje intimiderend. Met zo’n prachtige sound zouden ze veel bekender moeten zijn. Ik kan niet wachten om ze een keer live te zien.
Afvaller: Nick Drake – River man. Prachtig nummer, maar ik gooi ‘m er toch uit omdat ik het idee heb dat zijn muziek al gewaardeerd wordt door een groot publiek (natuurlijk mag dat publiek veel groter zijn, maar ik moet toch een keuze maken).
Cursief = niet op Spotify
De huidige Ondergewaardeerde 30 is samengesteld uit bijdragen van Bazz, Jaap Boots, Ruud van Bree, Marcus Bruystens, Johan Buurke, Cashmyra, Dead Elvis, DJ Ratz, Tessa Douwstra, Marinus de Goederen, Joep Gudde, Lenny Helsing, Specs Hildebrand, Ruud Houweling, Karianne Hylkema, Robin Kester, Nanne van der Linden, Mike & Mool, Skylar Navaeh, Alex Nieuwland, Frank van Praag, Aafke Romeijn, Ton Scherpenzeel, Martje Schoemaker, Ollie Schmitz, Arjan Snijders, Rick Treffers, Ad Vanderveen, Peter Visser en Rob Vunderink.
