De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze non-hitlijst en wordt samengesteld door muzikanten en DJ’s. Liedjes die in hun oren nog steeds ondergewaardeerd zijn.
Elke laatste donderdag van de maand is er een nieuwe bijdrage.
Onze gast is een muzikale duizendpoot: gitarist in de Amsterdamse garagerockband Scram C Baby en I Believe In My Mess, producent, mixer etc. Momenteel bestormt hij met Oh Boy! de Indie Graadmeter bij Pinguin radio. Daar moest wel een uitzonderlijk goede bijdrage aan de Ondergewaardeerde 30 uit rollen.
Lees en luister of aan de verwachtingen voldaan is.
Het meest Ondergewaardeerde liedje aller tijden volgens Frank van Praag (Scram C Baby + I Believe In My Mess): The Gun Club – Texas Serenade (1982)
De Amerikaanse band The Gun Club beleefde haar momentum in het eerste deel van de jaren 80. Hun derde plaat, The Las Vegas Story, bezorgde de band een definitieve doorbraak en de wereld lag aan haar voeten. Maar zoals het vaker gaat, onenigheid brak uit en een aantal bandwisselingen volgden. Uiteindelijk hief frontman Jeffrey Lee Pierce de band op. In de jaren daarna bracht Pierce eerst onder eigen naam en later toch weer als The Gun Club, met wisselend succes platen uit. In 1996 overleed hij op 37-jarige leeftijd.
Tegenwoordig lijkt de band in de vergetelheid te verdwijnen. In de Snob 2000 staat de band met één notering op plaats 688: het nummer Sexbeat van de eerste plaat Fire Of Love (1981). Maar het kan erger. Op Spotify zijn de meeste reguliere platen helemaal niet terug te vinden.
Ik zou hier aandacht willen vragen voor het ondergewaardeerde tweede album Miami (1982). Deze plaat is lange tijd ondergesneeuwd geweest door de populariteit van het debuut (Fire Of Love) en het succes van de derde plaat (The Las Vegas Story). Waar The Las Vegas Story vooral alternatieve rock uitdraagt, is Miami spannender en veelzijdiger: een broeierig mengsel van punk, country en blues. Een plaat met veel contrasten. Ver weg van de gebruikelijke punkrock sound van die dagen, koos producer Chris Stein (Blondie) voor een licht en transparant geluid. Dit geluid is nogal minimalistisch: Ward Dotson’s enkele elektrische gitaar, Terry Graham’s elementaire drumwerk en het assertieve baswerk van Rob Ritter. Allen zijn in topvorm. Terwijl de band op de plaat volledig ‘on fire’ lijkt te zijn, is de sound toch ijl, soms dromerig, bijna sferisch. Stein heeft de muziek met opzet op laag volume gehouden. Hierdoor krijgt Pierce alle ruimte om zijn waanzin, frustraties en woede op de voorgrond te belijden. Compromisloos, meedogenloos en vaak schaamteloos vals pakt hij dankbaar alle ruimte.
Een goed voorbeeld is het laatste nummer van kant A: Texas Serenade. Pierce duwt gedurende het nummer op een indrukwekkende manier zijn begeleidingsband dieper de boxen in. Hij heerst, hij kreunt, jammert en smeekt. Totdat er uiteindelijk nog slechts een toonloos en gemeen vals gehuil overblijft. De enige die hem dan nog tegenspel kan bieden is Mark Tomeo op zijn steelguitar. Zelfs achtergrondzangeres Debbie Harry moet buigen voor dit vocale geweld.
Of deze sound van de plaat uiteindelijk heeft bijgedragen tot de aanvankelijke onderwaardering, weet ik niet. Ik weet wel dat ik zelf bij de eerste kennismaking helemaal niet onder de indruk was. In het Noord-Hollandse dorp Oosthuizen waar ik vandaan kom, waren we qua muziek in het internetloze tijdperk voor een groot deel afhankelijk van de radio. Maar gelukkig waren er ook andere bronnen. Zoals de bibliotheekbus. Deze SRV-wagen vol boeken reed één keer per week, op dinsdag, ons dorp binnen. Feest, want je kon hier niet alleen boeken lenen, maar ook platen, heel veel platen. De voorraad in de bus was klein, maar het magazijn en het budget leken oneindig groot. Zo heb ik in die jaren een enorme hoeveelheid aan minder gangbare muziek leren kennen. Miami van The Gun Club was daar een voorbeeld van. Maar daar kon ik in eerste instantie dus niets mee. Ik bracht hem de volgende dinsdag ongetaped weer retour.
Gelukkig kreeg ik snel een herkansing. Diezelfde bibliotheekbus reed namelijk tien dorpen en twee dagen later Sijbekarspel binnen, en daar woonde mijn grote vriend Marcel. Ik heb zojuist echt een geweldige plaat uit de bak bij de bieb gehaald, riep hij verrukt aan de telefoon. Drie keer raden: Miami, van The Gun Club. Ai … Gelukkig nam hij hem de volgende dag op tape voor me mee naar school en kreeg ik de mogelijkheid om opnieuw kennis te maken met wat nu nog steeds één van mijn favoriete platen is.
Uit: Daniel Lanois
Cursief = niet op Spotify
De huidige Ondergewaardeerde 30 is samengesteld uit bijdragen van
Bazz, Paul Bond, Jaap Boots, Bertus Borgers, Robin Borneman, Ruud van Bree, Marcus Bruystens, Johan Buurke, Cashmyra, Dead Elvis, DJ Ratz, Tessa Douwstra, Marinus de Goederen, Joep Gudde, Lenny Helsing, Specs Hildebrand, Karianne Hylkema, Nanne van der Linden, Alex Nieuwland, Erwin Nijhoff, Frank van Praag, Aafke Romeijn, Ton Scherpenzeel, Martje Schoemaker, Ollie Schmitz, Arjan Snijders, Rick Treffers, Ad Vanderveen, Peter Visser en Rob Vunderink.
