De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze non-hitlijst en wordt samengesteld door muzikanten en DJ’s. Liedjes die in hun oren nog steeds ondergewaardeerd zijn.
Elke laatste donderdag van de maand is er een nieuwe bijdrage.
Hugo Remmelt is al actief sinds 1976, toen hij startte onder de naam Victor du St. Trond en in vooral Den Haag optrad, later ook als support van The Plackband. Daarna speelde hij in verschillende samenstellingen met onder andere Paul Heppener (Shocking Blue), Michael Eschauzier (Katapult), Arie Spaans (Suburbs) en Evert Nieuwstede (Urban Heroes).
Sinds 1995 speelt Hugo met Thijs Muus (Easy Meat). Kort daarna voegde Femke Japing zich bij hen en zo ontstond Remmelt, Muus & Femke. Tezamen hebben zij vier albums uitgebracht. Op Bridging The Gap staat If We Should Fall, het liedje dat Hugo aanvankelijk voor de Ondergewaardeerde 30 wilde leveren, totdat hij begreep dat het niet om eigen werk ging (waarbij hij overigens alle credits aan Thijs Muus gaf, die het nummer – dit heeft classic rock-potentie – schreef).
Door hun sterke vocale harmonieën worden zij vaak vergeleken met het jaren-zeventig geluid van Crosby, Stills, Nash & Young. Ondanks vele succesvolle optredens en tv-promotie (Barend en Van Dorp), is dit geweldige Haagse trio onder de radar gebleven. Onderwaardering alom. Waarom toch? Dubbel aandacht nu, voor Hugo zelf én zijn ondergewaardeerde liedje.
Het meest Ondergewaardeerde liedje aller tijden volgens Hugo Remmelt: Amanda Kravat – Green (You Can’t Touch Me) (2001)
Mijn meest ondergewaardeerde liedje ooit; een haast niet te nemen brug die ik mezelf verplicht over te steken. Onder mij kabbelt en stroomt tegelijkertijd veel woelig en onrustig muzikaal water.
Veel schreeuwende muzikale ego’s en daarentegen authentieke eerlijke, niets anders kunnende en levendige muzikanten.
Aandacht. Wat is een mens zonder aandacht? Kunstenaars hebben afzetgebied nodig, weerwoorden, reflectie, kritieken, liefde? Of juist niet. Muzikanten zijn, net als de overige menssoorten, ook zeer divers. Elk mens is uniek. Mijn interesse gaat vaak uit naar uniciteit in de muziek, die hoorbaar is in klanken, timbres, emoties, composities. Als ik een traan moet laten om een liedje, is dat voor mij vaak al voldoende om iets als goed te kwalificeren. En laat er nou toch heel veel muziek zijn die mij ontroert…
Ik had kunnen kiezen uit vele namen, zoals Steely Dan, Don McLean, Hallo Venray, Stevie Wonder, Loney Dear, Joan As Police Woman, (….), David Gray, Michael Kiwanuka, Ane Brun, Robert Palmer, (….), Gladys Knight, Dr. John, Johnny Cash, Leonard Cohen, Jim Croce, Julie Scott, (De redactie moest Hugo een halt toe roepen en talloze namen skippen). Ik vermoed dat ik de meest belangrijke namen toch echt heb vergeten te vermelden, waarvoor excuses.
Dan nu mijn keuze van meest ondergewaardeerde liedje ooit: Amanda Kravat met Green (You Can’t Touch Me). Het is een song uit de film Fall uit 1997. Een soort van geen standaard Amerikaanse film met scènes, die destijds heel herkenbaar voor mij waren. Scènes die het leven aantikten zoals het leven zich ook aan mij toen openbaarde, puur in al zijn vormen, hard en meedogenloos en warm en liefdevol, tranentrekkend. De film is van regisseur Eric Schäffer, die naast Amanda de Cadenet een van de twee hoofdrollen voor zijn rekening neemt. Hij speelt een schrijver met als bijbaantje taxi chauffeur. Hij raakt verliefd op een bekend fotomodel, die hij niet (her)kent. Samen sluiten ze zich een paar dagen op in een hotelkamer. Voeden zich met pizza en liefde.
Het allermooist is de break op het eind van de film als hij minutenlang een afscheidsbrief voorleest, welke uitmondt in een paar hartenkreten die een ieder zou moeten doen sidderen. Althans ik werd er enorm door geraakt. Met de namen op de aftiteling ben ik op zoek gegaan naar de uitvoerende artieste. Toen ik de singleversie op YouTube had gevonden en beluisterd was ik niet helemaal overtuigd van de inhoud, alsof de hartenkreet niet hard (hart) genoeg klonk in verhouding tot dat wat zich vanuit de film in mijn geheugen had gegrift. Later ontdekte ik ook het fragment uit de film (hierin wel die primaire hartenkreet).
Zet je luidspeakers niet te zacht aan…
Uit: ach, na veel wikken en wegen dan maar Fairport Convention – Matty Groves. Een prachtige folksong, dat wel. En met of zonder Iain Matthews, dat weet ik niet. Een mooi mens, woonachtig in Noord Limburg, ooit nog het podium mee gedeeld. Sorry, Iain.
Cursief = niet op Spotify
De huidige Ondergewaardeerde 30 is samengesteld uit bijdragen van Bazz, Blackbird, Blaudzun, Jaap Boots, Breaking The Surface, Marcus Bruystens, Johan Buurke, Cashmyra, Dead Elvis, Tessa Douwstra, Chris Fallen, Pascal Griffioen, Lenny Helsing, Specs Hildebrand, Ruud Houweling, Karianne Hylkema, Jeroen Ligter, Lavalu, Skylar Navaeh, Yorick van Norden, Remco Prins, Hugo Remmelt, Aafke Romeijn, Ollie Schmitz, Arjan Snijders, Ilona Stoker, Rick Treffers, Ad Vanderveen, Peter Visser en Paul Zoontjes.
