De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze non-hitlijst en wordt samengesteld door muzikanten en DJ’s. Liedjes die in hun oren nog steeds ondergewaardeerd zijn. Elke laatste donderdag van de maand is er een nieuwe bijdrage.
Omdat op 24 januari van dit jaar After All The Party Years, het nieuwe album van de Utrechtse The Yearlings, uitkwam, werd het hoog tijd één van de leden te vragen naar diens ondergewaardeerde liedje. Immers, er waren al enkele heerlijke singles verschenen die deden uitkijken naar die vierde plaat en deze ontving dan ook links en rechts een sterrenzee. Prachtig zoals Menno Pot het in De Volkskrant verwoordde: “Haast maken ze niet, kwaliteit wel”.
De band bestaat sinds begin deze eeuw, al zijn ze er tussen 2006 en 2016 tien jaar uit geweest en, zoals bij veel bands, gooide de Coronaperiode flink roet in het eten. Als alt.countryband begonnen zijn ze in al die jaren via Rootsrock en Americana geëvolueerd tot Indierock, nog wel doordesemd met rootsy Americana. De stuk voor stuk mooie liedjes van After All The Parties Years doen denken aan de vroege R.E.M. en de samenzang soms aan die van The Beach Boys. Bovenal is ook het (soms stevige) gitaarwerk meer dan lovenswaardig, ondersteund door de hechte ritmesectie.
Leon Geuyen, drummer van het eerste uur, had aan een half woord genoeg om voor ons op zoek te gaan naar een liedje waarvan het schandalig is dat de échte waardering ontbreekt.
Het meest Ondergewaardeerde liedje aller tijden volgens Leon Geuyen (The Yearlings): Richard Buckner – Lil Wallet Picture (1997)
De term ‘ondergewaardeerd’ kietelt me. Ik ga zoeken naar een artiest die ik zelf telkens vergeet, totdat er ergens in mijn onderbewuste een laatje wordt geopend waar dan ineens zijn naam uitspringt. Ik heb het over Richard Buckner, een enigszins getroubleerde, maar vooral ook miskende Amerikaanse singer/songwriter. Ik aarzel om de term singer/songwriter te gebruiken, want Buckner is op geen enkele manier te vergelijken met de stoffige cowboyhoed met akoestische gitaar die zijn publiek in slaap wiegt met steeds dezelfde vier akkoorden. Richard Buckner is zoveeI meer.
Zijn Lil Wallet Picture (1997) wordt gedragen door het enige elektrische instrument dat erin voorkomt: de klaaglijke pedal steel. Alle andere instrumentatie is akoestisch: de slaggitaar die hier subtiel het ritme dicteert, een klassieke fiddle en een zeer schaars plukkende mandoline. De melancholie dringt met gemak door tot in de botten van de luisteraar. Wat Buckner precies zingt, ik heb geen idee, maar het idee van de verteller die in zijn portemonnee een fotootje van ‘you’ uit 1985 vindt, prikkelt de fantasie. Is het een verloren liefde? Een familielid? De pedal steel mag het lied zachtjes huilend afsluiten en wij mogen raden waarover Buckner precies zong.
Lil Wallet Picture is voor mij de perfecte alt-country. Geheimzinnig, melodieus, melancholiek, en om maar eens een flink cliché te gebruiken: heerlijke muziek voor een lange rit op de highway. Of gewoon op de A27. Want wie niet gevoelig is voor de weemoed van dit liedje, heeft een hart van steen.
Ik gooi PJ Harvey met The Slow Drug eruit. Niet omdat het een slecht liedje is, verre van, maar vooral omdat PJ Harvey een gevestigde naam is in deze lijst. Zij heeft mijn steun helemaal niet nodig.
*Cursief = niet op Spotify