De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze non-hitlijst en wordt samengesteld door muzikanten en DJ’s. Liedjes die in hun oren nog steeds ondergewaardeerd zijn. Elke laatste donderdag van de maand is er een nieuwe bijdrage.
Vorig jaar kwamen ze nieuw binnen in de Snob 2000, de Haagse Bohemes, op 1304 nog wel. En dat voor een band zonder hits of airplay. Wel hebben ze sinds hun start in 2009 een aantal releases op hun naam, maar alles in eigen beheer. Eind dit jaar moet hun eerste langspeler verschijnen, Are You Still Awake. Voor de opnamen staken zij de Noordzee over om aldaar de studio in te duiken met producer Barny Barnicott (Arctic Monkeys, Sam Fender, Kasabian).
Als je een beetje bekend bent in Den Haag zou je denken dat ze uit de wijk Bohemen komen, lange tijd het eindpunt van Lijn 3, maar nee, zij hebben zich vernoemd naar Ma Bohème, een gedicht van Arthur Rimbaud. Hij rept daar over zijn vrijheid en onconventionele bestaan terwijl hij zich afzet tegen de burgerlijke maatschappij. Zoals zij zelf zeggen spelen de Haagse bohémiens krachtige indie sleaze. Hun bekendheid danken ze vooral aan hun energieke liveshows. En sinds vorig jaar de Snob 2000.
Omdat volgende maand de stembus opengaat voor de editie van dit jaar, straks hun album verschijnt en er getoerd gaat worden, is het hét perfecte moment om aan zanger/gitarist Léon Huisman te vragen wat híj nou ondergewaardeerd vindt.
Het meest Ondergewaardeerde liedje aller tijden volgens Léon Huisman (The Bohemes): The Libertines – Death on the Stairs (2002)
Een existentiële crisis later ben ik weer terug in de bewoonde wereld, met het antwoord op de vraag wat ik nu echt een ondergewaardeerd nummer vind. Er waren heel wat opties die de revue hebben gepasseerd. Iets van The Jam of The Kinks (I’m Not Like Everybody Else heb ik tot het laatst bovenaan gehad maar, enigszins geruststellend staat deze al in de Snob2000). Dan toch iets van de laatste decennia, bijvoorbeeld het hele oeuvre van Kings of Leon (en dan niet Sex On Fire of Use Somebody) of The Maccabees. Ik heb er, omdat ik niet kon kiezen, uiteindelijk een hele playlist aan overgehouden, maar als ik dan móet kiezen, dan toch het nummer het dichtst bij mijn hart: dé band en hét nummer waardoor ik muziek ben gaan maken.
Toen ik Death On The Stairs van The Libertines voor het eerst hoorde speelde ik nog geen gitaar, maar schreef wel teksten en had mijn eerste lyrics onder Castles Made Of Sand (Jimi Hendrix) gezet als rap en was waarschijnlijk op dit spoor doorgegaan, ware het niet dat ik op een dag thuisbleef van school op zoek naar zingeving. Daar zette ik zoals wel vaker MTV2 aan, waar ik alle nieuwe en oude, met name UK, muziek ontdekte van The Strokes tot aan The Streets, Arctic Monkeys maar ook Oasis, The Smiths, Joy Division en Stone Roses. Alle credits aan onze pa voor het nemen van het Casema Plus pakket, het was de echte educatie die we (mijn broer – drummer in The Bohemes -en ik) nodig bleken te hebben.
The Libertines bleven niet direct hangen. Maar, het melodietje van hun single What Became Of The Likely Lads bleef die dag als een soort Trojaans Paard in mijn hoofd en heeft ervoor gezorgd dat ik meer van hen ben gaan downloaden (sorry), waaronder dus Death On The Stairs. Vanaf het moment dat ik het opzette ging het nummer op repeat en gebeurde er iets magisch; ineens stond ik alleen midden op de dag te dansen door het huis, eindigend voor de spiegel in de gang, en deed ik alsof ik een gitaar om had en zong alles zo goed als ik kon mee. Vanaf dat moment wist ik wat ik wilde in het leven.
Death On The Stairs, nummer 2 van de debuut plaat Up The Bracket, geproduceerd door niemand minder dan Mick Jones (The Clash), was nooit een single en is eigenlijk in de basis meer een 19de eeuws gedicht op muziek, de lyrics blijven als je het zonder muziek opleest ook goed overeind door de duidelijke poëtische/ritmische cadans.
From way far across the sea
came an Eritrean maiden she
En ergens ook wel heel punk om zo je nummer te openen. Aangevoerd door twee bezeten voormannen die ieder afwisselend een couplet voor hun rekening nemen en als een ontspoorde trein vol urgentie en grootse ideeën nog maar net op het spoor gehouden worden door de stiekem toch zeer kundige ritmesectie, bestaande uit John Hassel en Gary Powell. Als je er verder op inzoomt is het, ondanks dat het los, nonchalant, punk en rauw klinkt, niet je typische drie-akkoorden nummer, maar minimaal zes, compleet met jazz voicings intro, een verpunkt motown ritme, en blues bends, of toch de britse Strokes met Smiths invloeden? In elk geval een knap staaltje songwriting, waarin stiekem genres worden overbrugd en regels gebroken (Carl Barat die soleert als een soort Django Reinhardt bijna het hele nummer door) maar compleet logisch klinkt en geen noot teveel.
Zoals Swifties nu zouden zeggen, zit het nummer vol met easter eggs, verwijzingen naar 19de eeuwse romantische literatuur “From way far across the sea / came an Eritrean maiden she” wat een referentie is aan de Abyssinian maid uit Kubla Kahn van dichter Samuel Taylor Coleridge. En rock en roll historie: She’s got a “One Track Mind” and eyes for me (One Track Mind – Johnny Thunders) of It’s sweet like nothing no, naar Sweet Nothing van Velvet Underground), dubbele entendres en vaak bevatten de nummers een goede dosis humor en zelfspot (oorspronkelijk wilden Peter Doherty en Carl Barat de nieuwe Chas & Dave worden).
Retro met sterke roots in alles wat er aan voorafging, maar tegelijk ook relevant en vernieuwend en verbindend gaf Death On The Stairs me echt het gevoel dat er een poort was opengegaan naar een hele nieuwe, magische wereld waar je ook echt zelf onderdeel kon zijn van het vormen van deze nieuwe stroming.
Eruit haal ik Silent All These Years van Tori Amos, dit drukt bij mij op precies alle verkeerde toetsen. Extra punten geef ik aan Q65 en Wilson Pickett! Kan dat?
*Cursief = niet op Spotify
De huidige Ondergewaardeerde 30 is samengesteld uit bijdragen van Ferdinand Bakker, Bazz, Blaudzun, Jaap Boots, Ronny Borgsteede, Stefan Breuer, Marcus Bruystens, Johan Buurke, Dead Elvis, Seb Dokman, Tessa Douwstra, Chris Fallen, Leon Geuen, Pascal Griffioen, Lenny Helsing, Jeroen Houben, Ruud Houweling, Léon Huisman Kim Janssen, Danique van Kesteren, Thijs Kuijken, Diederik Nomden, Remco Prins, Marco Raaphorst, Hugo Remmelt, Aafke Romeijn, Ollie Schmitz, Martje Schoemaker, Arjan Snijders, Ilona Stoker, Rick Treffers, Peter Visser en Rob Wijtman.