De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze non-hitlijst en wordt samengesteld door muzikanten en DJ’s. Liedjes die in hun oren nog steeds hondergewaardeerd zijn. Elke laatste donderdag van de maand is er een nieuwe bijdrage.
Natuurlijk konden wij het tienjarig bestaan en het verschijnen van de 75ste release van Tiny Room Records niet zomaar voorbij laten gaan, dus vroegen wij label-oprichter Stefan Breuer naar zíjn favoriete meest ondergewaardeerde liedje.
Stefan neemt sinds zijn tiende al liedjes op en begon al snel in bandjes te spelen. Zo zat hij na zijn schooltijd in Findel, samen met Bart van Dalen (later Donna Blue) en Cedric Muyres (later Snowstar Records). Hij organiseerde huiskamerconcerten en na meerdere bands zat hij acht jaar in I Am Oak. Tien jaar geleden startte hij dan Tiny Room Records, maar daarnaast is hij ook actief als The World of Dust en speelt hij in de band van Kristóf Hajós.
Om het allemaal net even anders te doen, richtte hij tien jaar geleden Tiny Room Records op. Het label ziet zichzelf als opererend in een parallel universum (wat je de underground scene zou kunnen noemen). Tiny Room helpt opkomende bands met opnames, tournees, releases en het bereiken van hun (niche)publiek. Het label staat voor kleinschalige releases van artiesten die muziek maken uit liefde en passie, of het nu indierock, lo-fi, psychedelica, ambient of folk is.
Het meest Ondergewaardeerde liedje aller tijden volgens Stefan Breuer (Tiny Room Records): The Prayers & Tears of Arthur Digby Sellers – Lisa (2005)
Wat was het leuk om ieders keuze te lezen en de bijbehorende nummers te ontdekken. Ik hou heel erg van nieuwe muziek ontdekken, ook na al die jaren nog. Je weet maar nooit wanneer je opeens wordt gegrepen door iets dat je niet eerder hebt gehoord. Dat kan iets nieuws, ouds, onbekends, of bekends zijn (ik ging bijvoorbeeld ook pas heel laat aandachtig luisteren naar The Byrds en The Beatles).
Maar toen ik voor deze rubriek werd gevraagd, schoot dit liedje van The Prayers & Tears of Arthur Digby Sellers gelijk door mijn hoofd. Dit is misschien wel mijn lievelingslied allertijden. Het stamt uit 2005, en het heeft ook echt die mid 00’s vibe waar ik mee ben opgegroeid. Ik ontdekte deze band, die zelfs in indiekringen nauwelijks bekendheid heeft opgebouwd, toen ik net op kamers ging in Utrecht. Hele avonden met goedkope wijn en sigaretten wegsomberen op weemoedige folk. Het heeft alles wat ik mooi vind aan muziek: een prachtige melodie, beheerst spel, zeer gelaagde en verfijnde arrangementen, een mooie zangstem met dito tekst… en bovenal persoonlijkheid en emotie. Het stuk in de opbouw rond 2:43… het blijft kippenvel opleveren.
Hierna heeft zanger Perry Owen Wright weinig muziek meer uitgebracht. Ik heb jaren geleden contact gezocht via e-mail en zo hebben we een bescheiden vriendschap opgebouwd. Hij zong mee op een liedje van mij uit 2014 (Space Mountain van The World of Dust) en er is een nieuwe lo-fi opname van hem beland op de laatste Tiny Room compilatie, Foundlings. Ik vind al zijn werk mooi, maar Lisa is het meest magisch wat mij betreft. En ik vond dat de lijst nog wel een verstild, bescheiden pareltje kon gebruiken!
Welke gaat eruit? Erg moeilijk, want bij de meeste muziek kan ik wel horen (en begrijpen) waarom iemand dit lied gekozen heeft. Zeker met de persoonlijke verhalen en uitleg erbij! Maar ik kies voor Lee Clayton – If I Can Do It. Staat er al wat langer in, en ik hou niet zo heel erg van dit decennium qua productie en van deze zangstijl.
*Cursief = niet op Spotify
De huidige Ondergewaardeerde 30 is samengesteld uit bijdragen van Ferdinand Bakker, Bazz, Blaudzun, Jaap Boots, Ronny Borgsteede, Stefan Breuer, Marcus Bruystens, Johan Buurke, Dead Elvis, Seb Dokman, Tessa Douwstra, Chris Fallen, Leon Geuen, Pascal Griffioen, Lenny Helsing, Jeroen Houben, Ruud Houweling, Kim Janssen, Danique van Kesteren, Thijs Kuijken, Lavalu, Diederik Nomden, Remco Prins, Marco Raaphorst, Hugo Remmelt, Aafke Romeijn, Ollie Schmitz, Martje Schoemaker, Arjan Snijders, Ilona Stoker, Rick Treffers, Peter Visser en Rob Wijtman.