Marlena Shaw overleed op 19 januari 2024 op 81-jarige leeftijd. Haar echte naam was Marlina Burgess. Sinds 1966 was ze actief in de muziekindustrie. Haar bekendste hit is waarschijnlijk California Soul. Dit is een cover maar Marlena was zo’n goede zangeres dat je dat helemaal vergeet. Zij brengt dat nummer als geen ander tot leven.
Marlena is door jongere generaties opnieuw ontdekt omdat haar nummers vaak worden gesampled in hiphop en door dj’s. Haar opname van Woman Of The Ghetto vond daarin zelfs nog meer liefde dan California Soul. Vooral Engelse dj’s gebruikten verschillende nummers van Marlena. Onder deze dj’s was het op den duur populair om oude, ondergewaardeerde soul, jazz en funk te gebruiken. Zo horen we Marlena op Remember Me van dj Blue Boy maar ook op Rose Rouge, van St. Germain, uit Frankrijk.
Toen ze nog maar 10 jaar oud was, wist Marlena al indruk te maken op het publiek van het legendarische Apollo Theater, terwijl dat publiek niet bekend staat als het makkelijkste. Maar van haar moeder mocht ze niet toeren met haar oom, een trompetspeler. Midden jaren 60 trad Marlena veel op in New York, op verschillende locaties. Op den duur nam ze voor platenlabel Cadet de single Mercy, Mercy, Mercy op. Deze single verkocht opvallend goed, gelet op het feit dat Marlena op dat moment nog niet bekend was. In 1967 werd ze door Cadet overgehaald om een album op te nemen voor het label.
Haar diversiteit op dat eerste album kwam meteen naar voren want blues, jazz, pop en soul kwamen allemaal voorbij. Daarna zong ze onder meer vier jaar in het orkest van Count Basie. In 1972 was ze de eerste vrouwelijke artiest met een platencontract bij Blue Note Records. Ze heeft ook getoerd met Sammy Davis Jr.
Marlena was een briljant zangeres en werd dan ook altijd geprezen om haar vocale kunsten. De manier waarop ze teksten kon interpreteren met zoveel soul, charisma en emotie is schitterend. Bovendien had ze een hele mooie toon en was ze enorm dynamisch. Vele genres kom je tegen op haar platen, waaronder soul, R&B, jazz, blues en pop. Ook als het materiaal van mindere kwaliteit was tilde ze het naar een hoger niveau.
Marlena voelde zich vooral thuis op het podium. Haar optredens waren spectaculair en ze wist de harten van haar publiek gedurende de decennia dat ze actief was altijd te veroveren. In 1999, 2001 en 2007 stond ze op het North Sea Jazz Festival. Live was Marlena eigenlijk op haar best. Hieronder een live-opname van Woman Of The Ghetto. Wat een zangeres.
Marlena heeft verschillende pareltjes opgenomen maar er is één nummer dat mij echt achtervolgt omdat ik het spookachtig mooi vind. En dat nummer is het aangrijpende Don’t Ask To Stay Until Tomorrow. Artie Kane en Carol Conners schreven het nummer, dat diende als titelnummer voor de film Looking For Mr. Goodbar. De manier waarop Marlena het zingt in combinatie met de muziek is angstaanjagend mooi. Toen ik het nummer voor het eerst hoorde kon ik er geen genoeg van krijgen. Kippenvel krijg je ervan.
Marlena brengt diepe emoties over in dit lied. Ze zingt over complexiteit van liefde, verlies en het verlangen om in het nu te leven. De tekst omschrijft de kwetsbare aard van relaties en de noodzaak om los te laten als de tijd daar is. Het lied herinnert ons eraan om de kostbare momenten die we met anderen hebben te koesteren, en dat liefde soms ook betekent dat je moet loslaten.
Het nodigt ons uit om na te denken over onze eigen ervaringen met liefde en de manieren waarop we de kracht kunnen vinden om de vergankelijke aard van relaties te omarmen. Ook de angst om je te binden op basis van gebeurtenissen uit het verleden komt in het lied naar voren. Schitterende muziek om afscheid te nemen van een prachtige zangeres.
