De mens is ook maar een zoogdier met slechts één doel in het evolutionaire leven: voortplanten en de soort daarmee in stand houden. En voortplanten doe je nou eenmaal met seks. Seks is evolutionair gezien dus het enige waar het in het leven om draait, en het is dus niet zo raar dat het overal om ons heen is. Erger nog: wat we doorgaans eten is veelal onderdeel van het voortplantingsorgaan van planten of dieren.
Toen de moderne pop/rockmuziek in de jaren ’50 en ’60 ontstond was seks nog iets enorm geheimzinnigs waar niemand ooit openlijk over sprak. Dus was de muziek in die tijd vergeven van de eufemismen voor de oudste lichaamsbeweging ter wereld. Shake and twist, baby! In de hippieperiode werd er vrij openlijk over gezongen – wat toen nog een daad van rebellie was tegen kerk en andere opvoeders, maar anno 2021 is het haast een beetje banaal geworden om over seks te zingen.
Keuze Hans Dautzenberg: Bessie Smith – Need A Little Sugar In My Bowl (1931)
Het verlangen, de zonde, de dood en het hiernamaals
Seks heeft iets te maken met de zin van het leven. Voor jouw genen is het de verbindende schakel tussen het nu en het hiernamaals. En daar zijn die genen goed in. Van het Groenewoud zong het: Ze maken ons kapot meneer Ze maken ons zo zot meneer. Dat waren dus niet de meisjes, maar de genen.
In de muziek gaan ontzettend veel liedjes over het verlangen, het zoetzure kriebelende, gekmakende gevoeld van verliefd zijn. She loves you, yeah, yeah. Het verlangen wordt gekoesterd; het is een fijn gevoel. Vlinders in je buik. Maar het uitblijven van liefde en seks kan op den duur ook omslaan in een extreem naar gevoel. Als het van een droge eenzaamheid uitgroeit tot een hevig fysiek tekort. Een pijn die vreet, die je uitholt. En dat levert ook mooie liedjes op.
De daad was lange tijd zonde vonden veel gemeenschappen. Die was bedoeld voor voortplanting. Over de daad en de daarop volgende kleine dood, la petite mort, zijn de songschrijvers misschien wel daardoor doorgaans veel minder aan het woord. We zijn natuurlijk wel vertrouwd met de nodige liedjes die, laten we zeggen, de slaapkamerequivalent zijn van het ritmisch klappen in een stadion voor de atleet die een aanloop neemt om een verspring record te breken. Liedjes die al decennia worden verzameld op met softfocus beeld geïllustreerde LP’s en CD’s en tegenwoordig playlists. Kaarsje aan, Marvin Gaye op de draaitafel en hoppa.
Als seks leuk mag zijn en niet langer vrijwel uitsluitend verbonden is aan zonde, dan gaan we er pas echt over zingen. Dus eigenlijk pas vanaf de uitvinding van de pil. Rappers hebben wat dat betreft wel wat baanbrekend werk verricht. Aanvankelijk de mannen, maar recenter weten de dames ook aardig hoe ze in een liedje de zaken bij de naam moeten noemen om een expliciet aanschouwelijk en realistisch beeld te schetsen. En niet alleen de rapdames. Hou je bek en bef me!
Nou is seks van alle tijden, anders zouden we dit immers niet kunnen schrijven. Ja dat hiernamaals gold ook vroeger al en het hiernamaals van vroeger dat is dus nu. Volg je me nog? En vroeger zong Bessie Smith. Dan heb ik het over de jaren 1920-1930. Bessie groeide, als vele Bluesartiesten, op in armoedige omstandigheden. Ze leerde het vak als straatmuzikant, wist op te klimmen in de achtergrondkoortjes bij andere artiesten, kreeg eigen shows en uiteindelijk ook een platencontract. Smith neemt als (zwarte) vrouw een stevige positie in als het gaat om haar ‘recht op verlangen’. Of, anders gezegd, haar recht om haar seksuele verlangens te bevredigen als een middel om te ontspannen. En die seksuele verlangens gingen uit naar mannen én vrouwen, wat haar betreft. De in die jaren populaire Blues leent zich uitstekend voor de boodschap. Haar bekendste nummer is (tegenwoordig) haar uitvoering van Nobody Knows You When You’re Down And Out, dat nog veel bekender is geworden door Eric Clapton/Derek & The Dominos. Over liefdesverlangen gesproken!
Maar in deze blog hebben we het over de volle rauwheid van het verlangen, de zonde, de dood en het hiernamaals en dat wordt door Bessie Smith nergens beter vertolkt dan in Need A Little Sugar In My Bowl. Kijk de tekst er maar op na. Met de kennis van nu.
Keuze Marco Groen: The Beatles – Happiness Is A Warm Gun (1968)
When I Feel My Finger on Your Trigger
Alles aan het wezen Kim Deal, de voormalige bassist van de Pixies, ademt pure geiligheid. Althans, dat is mijn mening. Zoals Gordon Summer eerder al opmerkte: every little thing she does is magic. Dit beeld werd nog eens extra versterkt toen ik voor de eerste keer het album Pod van The Breeders beluisterde. Hierop was een nummer te vinden met de titel Happiness Is A Warm Gun. De tekst en de toon spraken boekdelen. De boodschap kwam luid en duidelijk over: dit nummer ging niet eens zozeer over gezellige seks; maar over stomende porno! Het duurde even voordat ik doorhad dat dit niet door de godin zelf geschreven was, maar door een Liverpudlian: John Lennon.
Heel wat jaartjes na deze prettige ontdekking namen we in de kelders van de Kink-studio de eerste Ondergewaardeerde Playlist op. We beten de spits af met The Beatles. Een van de liederen die na een stemronde als ‘meest gewaardeerde ondergewaardeerde nummers’ naar voren kwam was bovengenoemd nummer. Een nummer waarvan minstens een blogger (hallo Freek) overtuigd was dat het een soort cowboynummer was, waarbij de pistool een prominente rol speelde, Gelukkig werd die mythe ontkracht, nadat de tekst vanuit een ander perspectief werd beluisterd: hier was sprake van ‘keiharde porno’ (dixit onze akela). Opmerkelijk is dat de schrijver van het nummer zelf hiervan niet zo goed op de hoogte is. Volgens Lennon kreeg hij inspiratie toen hem een magazine over wapens onder de ogen kwam, met daarin Happiness is a Warm Gun als subtitel. Teksten als I Need a Fix ‘cuz I’m Going Down zouden verwijzen naar zijn toenmalige heroïnegebruik. Als we Lennon mogen geloven gaat het nummer dus wel degelijk over wapens, gecombineerd met allerlei hints naar stimulerende middelen.
Erg dom van Lennon. Persoonlijk heb ik niet bepaald een hoge dunk van tekstschrijvers die hun eigen teksten niet begrijpen. Het onbegrip zal wellicht aan de drugs hebben gelegen. Destijds hadden ze er bij de BBC een veel betere kijk op: het nummer werd in de ban gedaan vanwege het seksuele karakter. Ook de genoemde ‘gun’ ontkwam niet aan die analyse. Het zou volgens de fatsoensrakkers een fallisch symbool zijn. Het heeft er mede toe geleid dat ‘Happiness’ niet de hoogvlieger is geworden die het eigenlijk wel het moeten zijn. Voordeeltje: hierdoor kwam hij wel op hoog op ons lijstje te staan.
Keuze Annemarie Broek: Curtis Mayfield – Give Me Your Love (1972)
Smeekbede
‘Curtis’ stond er op zijn naambordje. Curtis? Van Mayfield? Ja, dat klopte. Ik keek hem nog eens goed aan en kon in hem zelfs geen heel ver familielid van Curtis Mayfield ontdekken. De vraag die ik niet stelde, beantwoordde hij grif. Ik ben namelijk verwekt op een nummer van Curtis Mayfield.
Ik ben – of was tot dat moment nog geen – kenner van Mayfield’s werk; wel had ik had een vage herinnering aan een niemendalletje uit de zestiger jaren Um Um Um Um Um Um, groot gemaakt door Wayne Fontana & The Mindbenders. Na enig brainstormen kwam ik ook nog op People Get Ready dat ik slechts kende uit de uitvoering die Vanilla Fudge ervan had opgenomen. En daar hield mijn kennis van het werk van Curtis Myfield mee op.
Ik ben toen op zoek gegaan naar een nummer dat zulke gevolgen zou kunnen hebben. Al spittend kwam ik erachter, hoe groot zijn repertoire eigenlijk is. Zijn betekenis voor de ontwikkeling van de echte R&B en soul kan niet genoeg benadrukt worden. Curtis bleek een man met vele gezichten: leadzanger van The Impressions, diepgelovige gospelcomponist, huisvader met een hele rits kindertjes, multi-instrumentalist… Op het einde van zijn leven deerlijk verminkt door onder andere middelengebruik, een neerstortende lichtinstallatie op het podium en diabetes.
In 1972 kwam de film Superfly uit, een ‘blaxploitation neo-noir crime drama film’. U begrijpt wel wat ik bedoel, als opvolger van de film Shaft. Mayfield componeerde en produceerde vrijwel de gehele muziek van de film, behalve het nummer Give Me Your Love, dat blijkens de credits op naam staat van maar liefst vier songwriters. Gezien de simpelheid van het nummer en het steeds terugkerende motief lijkt mij dat een of andere auteursrechtelijke truc.
Curtis Mayfield smeekt zijn vriendinnetje met zijn prachtige falsetto en verleidende teksten om hem haar liefde te schenken. Opwindend is de muziek niet zozeer en voor de zes suggestieve ah’s moet je wel heel erg goed luisteren.
Keuze Peter van Cappelle: Minnie Riperton – Inside My Love (1975)
Zwoele soulballad die weinig te raden over laat
Minnie Riperton is in Nederland voornamelijk bekend van één nummer: Lovin’ You uit 1974 hetgeen ze speciaal voor haar dochter zong, actrice Maya Rudolph. Ze had een uitzonderlijk hoge fluitstem, wat niet bij iedereen heel geliefd was. Daar kwam ik bij mijn allereerste radio uitzending ooit achter toen ik een ander nummer van haar draaide: Reasons. Waarin ze ook uitzonderlijk hoog zingt. Als feedback van de toenmalige voorzitter van dat radiostation kreeg ik terug: Goede presentatie, maar wil je die plaat van die zangeres met dat piepstemmetje voortaan achterwege laten?’
Desondanks blijf ik het zonde vinden dat ze in ons land voornamelijk bekend is gebleven vanwege die ene hit die inmiddels al jaren niet meer in de Top 2000 voorkomt. Want ze was één van de beste soulzangeressen uit de jaren ’70. Haar carrière heeft maar kort geduurd doordat ze op 31 jarige leeftijd al overleed aan de gevolgen van borstkanker.
Sensueel kon ze ook klinken. Op haar laatste album Minnie dat twee maanden voor haar overlijden nog uitkwam zong ze een zwoelere cover van Light My Fire van The Doors dan Jim Morrison ooit heeft geklonken. Maar ze had ook een eigen vrij expliciete seksueel getinte song die ze al vier jaar eerder op het album Aventures By Paradise had uitbracht: Inside My Love. De tekst van deze zwoele soulballad laat weinig te wensen over, en is eigenlijk haar Let’s Get It On of I Want You waarin Marvin Gaye in dezelfde periode soul en sensualiteit samenbracht.
Keuze Willem Kamps: Glenn Phillips – Sex Is So Strange (1977)
Geen kleine jongen
Seks en muziek. Het is niet de meest gangbare combinatie die bij mij opkomt. Of je luistert naar muziek, of je hebt seks. Eigenlijk zijn het twee afzonderlijke bezigheden, al zijn dit waarschijnlijk de enige twee dingen die een man tegelijkertijd kan doen zonder dat het misgaat; neuken met een lekker nummertje op de achtergrond. Toch, de bedoelde combinatie is hier seks in de muziek, niet tijdens. Van expliciet gekreun en gesteun op muziek ben ik echter geen liefhebber, dus wordt het vanzelf iets subtielers: Sex Is So Strange van de zwaar ondergewaardeerde Glenn Phillips.
Zijn naam zal velen weinig zeggen, maar Glenn Phillips wordt door menige muzikant tot de grotere gitaristen gerekend. Zo heeft Lowell George ooit gezegd: the most amazing guitarist I’ve ever heard en Peter Buck zei One of the reasons I don’t play solos is because I grew up listening to Glenn Phillips. He never ceases to amaze me. Phillips begon eind jaren ’60 met de Hampton Grease Band – een beetje in de hoek van Captain Beefheart – en toerde daarmee met Jimi Hendrix, Allman Brothers Band, The Gratefull Dead en Frank Zappa, die ook nog met Phillips heeft gejamd, evenals John Lennon. Vanaf ’73 ging Glenn solo.
Geen kleine jongen (om terug te keren bij de seks), maar wel onbekend en onbemind gebleven. Lang geleden kocht ik zijn solodebuut Lost At Sea, in eigen beheer opgenomen en uitgebracht, voordat Richard Branson van Virgin het oppikte. Zingen doet Glenn niet. Glenn speelt gitaar. Zodanig dat je het idee hebt dat hij dankzij het instrument het ene na het andere hoogtepunt bereikt. Soms met een voorspel, zoals bij Dogs, waarna hij je alle hoeken van de (slaap)kamer laat zien, en soms meteen de ejaculatie: Hubbler. Wellicht inspireerde zijn eigen onstuimige gitaarspel hem tot het liedje Sex Is So Strange, met zowaar een regel tekst, de zwoel gefluisterde titel. Toch, strange is vooral die onbemindheid. Probeer het daarom een keer met Glenn. Gewoon, hier, ter plekke. Een veilig vluggertje.
Keuze Jeroen Mirck: Prince – Head (1980)
Geen ruimte voor onduidelijkheid
Afgezien van wellicht Nana Mouskouri is er geen artiest te bedenken die niet over seks heeft gezongen. Vaak liefdevol, maar even zo vaak geil (Let’s Get It On van Marvin Gaye), verdrietig (Chelsea Hotel van Leonard Cohen) of zelfs grof (Closer van Nine Inch Nails). Vaak egoïstisch (She Swallowed It van N.W.A.), maar gelukkig ook met oog voor beider behoeften. Hoewel Ween natuurlijk vooral groupies wilde scoren met L.M.L.Y.P., was dit nummer toch vooral ook gericht op het bevredigen van de andere sekse. Dit nummer is trouwens een keiharde (pun intended) rip-off – of was bedoeld als cover? – van Shockadelica, een ondergronds prijsnummer van Prince. Pats, daar hebben we hem. De baas boven alle seksueel georiënteerde bazen. Prince. His royal badness. In 1980 legde hij fijntjes uit dat je als man de fellatio niet moest vergeten. En deed je dat toch, dan kwam hij wel even laten zien hoe het wél moest. Die bravoure in je broekje, dat was Prince ten voeten uit. En het nummer in kwestie is één van zijn lekkerste funkklassiekers: Head, van zijn derde album Dirty Mind. Met een tekst die er geen doekjes om windt:
You said, I’m just a virgin
On my way to be wed
But you’re such a hunk
So full of spunk
I’ll give you… head
En nadat de aanstaande bruid haar husband-to-be had ingewisseld voor Prince, werd ze elke dag (morning, noon, and night) tot een hoogtepunt gebracht door de tong van The Minneapolis Midget. En wie dat bluf vindt, kan in de rest van zijn oeuvre nog veel meer braggadocio vinden van de meester. Altijd even overtuigend, want Prince deed dingen nooit half. Ook fellatio niet.
Keuze Quint Kik: Divine – You Think You’re A Man (1984)
Dreiging
Sex With An X luidde de titel van het comebackalbum uit 2009 van The Vaselines. Wie? Juist, dikke kans dat zelfs menige Snob nog nooit van hen heeft gehoord. Met zo’n albumtitel en dan ook nog die bandnaam… de verleiding bij deze battle was domweg te groot. Hun voornaamste claim-to-fame is overigens niet hun repertoire, maar fan van het eerste uur Kurt Cobain. Toen zijn bandje in 1989 het Schotse Edinburg aandeed, wist hij The Vaselines over te halen om de openingsact te verzorgen. Het betrof een soort van reünie: Eugene Kelly en Frances McKee hadden The Vaselines eigenlijk net opgedoekt, nadat hun label er de brui aan gaf in week dat hun debuutplaat Dum Dum verscheen.
Het waren de daaraan voorafgaande EP’s, die de aandacht van de Nirvana-voorman hadden getrokken. Cobain zou er drie nummers van coveren: het prettig rammelende Son Of A Gun, het kinderlijk naïve Molly’s Lips (beide te vinden op rariteitenkabinet Incesticide) en Jesus Doesn’t Want Me For A Sunbeam, waarmee zelfs terloopse Nirvana-fans kennis zouden maken op het MTV Unplugged-album. Zelf kwam ik The Vaselines langs een geheel andere weg op het spoor; op zoek naar platen van The Pastels, ook al zo’n Cobain-lieveling, stuitte ik op hun verzamelde werk.
Al bij de eerste beluistering moest ik mijn best doen om niet in de lach te schieten; hoewel The Vaselines wat raakvlakken vertonen met bandjes uit de C86-stroming (vernoemd naar een gratis cassette die werd weggegeven bij muziekblad NME), kwamen ze me quasi-amateuristisch voor. Kelly en McKee speelden – al dan niet bedoeld, daar raakte ik maar niet over uit – nogal eens naast de melodie en zongen tegen de toon. Tussen dubbelzinnige grappen over seks en religie verpakt als onweerstaanbare meezingers (dat dan weer wel), viel mijn oog op een ietwat opmerkelijke cover.
Ik heb het over You Think You’re A Man, een hi-NRG discokraker uit 1984 van de iconische drag queen Divine (1945-1988). Diens optreden in Top Pop had mij als 10-jarige met een hoop vraagtekens en paar akelige nachtmerries opgezadeld: een dikke man met lange wimpers in roze glitterjurk was te veel voor mijn onbedorven kinderziel (achteraf vreselijk goed gecast als de stem van Ursala de Zeeheks in Disney’s De Kleine Zeemeermin, moet ik toegeven). Met hulp van producer Bobby Orlando reikte Shoot Your Shot (a shot of what?!) een jaar eerder tot de 3de plek in de Top 40.
Divine oftewel Harris Glenn Milstead had een voorland als protégé van filmregisseur John Waters, met wie hij in 1972 de cultklassieker Pink Flamingo’s maakte. Met een beruchte scène waarin de diva smikkelt van een hondedr… zien is geloven, Rotten Tomatoes nam de film op in een lijst met 50 Films To See Before You Die. Een jaar na de samenwerking met Orlando was het de beurt aan Stock, Aitken en Waterman om het succes van Divine te continueren met You Think You’re A Man als verbluffend resultaat. Bedenk wel: dit was enkele jaren voor de brave legopop van Rick Astley en Kylie Minogue.
Lastig kiezen welke versie ik beter vind: Waar die van The Vaselines vooral onschuldig klinkt – met Frances McKee als het meisje uit de brugklas, die je plagerig uitjouwt dat je haar toch nooit zult krijgen – hangt bij Divine de nauwelijks verhulde dreiging van rauwe seks in de lucht; je bent hoe dan ook niet man genoeg voor me, maar vooruit: áls ik je te pakken krijg, verslind ik je met huid en haar!
Keuze Mirjam Geertsma: WASP – Animal (Fuck Like A Beast) (1984)
Preuts
Een battle over seksualiteit kon niet uitblijven. Sex is natural, sex is good, not everybody does it but everybody should , zei George Michael al. Of in elk geval af en toe is het nodig om blij te blijven. Graag lever ik dan ook mijn subtiele bijdrage.
Een ondergewaardeerde band die sex als een van hun favoriete onderwerpen heeft is WASP. En ja, het is een foute metal band en ja ik ben een soort feminist en toen ik tiener was moest ik er niks van hebben, want vrouwen in kooien op het podium en vrouwen aan een ronddraaiend rad enzovoort. Oh en niet te vergeten dat poser-imago met make-up en halve vrouwenkleren natuurlijk. Nee ik had toen liever Metallica of zo die gewoon met hun jeugdpuisten en vieze sneakers poseerden op bandfoto’s.
Dit was eind jaren ’80 en de tijden waren anders. Een paar jaar geleden heb ik ze alsnog ontdekt en het is gewoon heerlijk fout. Beetje gedateerd. Maar hey, goed fout is echt niet verkeerd en why so serious? WASP zou overigens betekenen We Are Sexual Perverts. Tipper Gore had in die tijd een soort clubje (de vrouwen van politici dienen nu eenmaal ook iets te doen, een soort ongeschreven regel in de V.S., bij voorkeur iets liefdadigs voor het grote geheel). Haar clubje heette PMCR (Parental Music Resource Center). Opgericht nadat ze hoorde dat haar elfjarige dochter naar Darling Nikkie van Prince luisterde. Dit nummer gaat, onder andere, over seks en vrouwelijke masturbatie. Deze club is ook verantwoordelijk voor het feit dat er op een gegeven moment CD’s verkocht werden (ook in Nederland) met een sticker Parental Advisory erop. En zoals iedereen weet, verboden vruchten smaken het best. Juist bij de jeugd. Ik denk niet dat het echt effect had en PMCR is inmiddels al opgeheven.
Er is nog een bekende rechtszaak geweest waar Dee Snider van Twisted Sister over het nummer Under The Blade over Tipper zei dat het nummer over een operatie ging en dat als Tipper hier kinky seks in hoorde dat dit meer zei over haar dan over het nummer zelf. De PMCR had een lijst gemaakt van 15 nummers die in hun ogen echt niet door de beugel konden. The Filthy Fifteen. Hoeveel meer aanbeveling wil je hebben? Er staan een aantal goede nummers in maar volgens hen zouden die nummers vallen onder bepaalde foute categorieën. Zoals occult, geweld, sex, sadomasochisme en noem maar op.
In de Filthy Fifteen staat ook een nummer van WASP. Drie categorieën tikt het aan. Sex, geweld en language en dat is Animal (Fuck Like A Beast). Het nummer gaat eigenlijk over fantasieën en het urgente gevoel. Niks mis mee. Fantasieën zijn fantasieën. De figuur in de tekst fantaseert dat hij een wolf is, op jacht gaat in de stad dat hij in heat is en uiteindelijk heeft hij seks. En wolven doen het als beesten. Onduidelijk is of de partner dat oké vindt of niet. En ja het is puur machismo maar het klinkt verrekte goed. Nu heb ik mijn leeftijd mee en het onderscheid des jaren enzovoort, maar mocht mijn vijftienjarige zoon dit soort muziek leuk gaan vinden dan zal ik de ware Parental Advisory toe gaan passen. Hey zoon, ik heb even geluisterd naar je favoriete band en dat klinkt wel heel goed. Goede teksten ook. Je weet dat het fantasie is he?
Ik vermoed dat alleen al het feit dat zijn ouwe moeder zegt dat het goed is geen aanbeveling is. Dat had Tipper ook moeten doen destijds toen haar elfjarige dochter thuis kwam met een CD van Prince. Maar goed, Tipper, bekrompen als ze is, heeft blijkbaar iets tegen gezonde dingen als masturbatie en sex. Misschien moet ze maar gewoon haar mond houden. Laat pubers zelf onderzoeken en bepaal niet voor anderen wat kan of niet kan.
WASP heeft geen videoclip van hun filthy song, maar live klinkt het des te beter. Kijk en luister naar dit verdorven nummer. Ik weet uit betrouwbare bron dat ze eind jaren ’80 in het voorprogramma van Iron Maiden in Europa toerden en Iron Maiden eruit speelden. Is er nog meer aanbeveling nodig?
Keuze Alex van der Heiden: Def Leppard – Excitable (1987)
Één en al voorspel
Def Leppard staat al enige tijd op mijn lijstje om eens een blog over te schrijven. Wanneer je het wereldwijde succes van het album Hysteria beziet, dan is er natuurlijk weinig ondergewaardeerds aan deze band. In Nederland zijn er slechts drie schamele Top 40 noteringen van de band, waarvan twee afkomstig van Hysteria. De MTV generatie van het eerste uur waartoe ik ook behoor, hebben Def Leppard talloze keren voorbij zien komen en terecht! Het is gewoon goed gelikte en zeer fijne hardrock. Ietwat teveel ‘oehs’ en ‘aahs’ misschien en toch mag ik er erg graag naar luisteren. Strak afgemixt, maar wat wil je met een album waar twee jaar over gedaan is om ‘m in elkaar te zetten? In die tijd was dat een absoluut record, hetgeen waarschijnlijk versterkt is door het verlies van de arm van drummer Rick Allen vanwege een auto ongeluk. Op elektronische wijze verving hij zijn linkerarm door het oude geluid van zijn drumpartijen in een elektronisch drumstel te samplen, welke hij met extra voetenwerk bediende. Het resultaat mocht er zijn; Hysteria is een dijk van een album en kwam in veel Top 10 lijstjes terecht.
Hysteria gaat voor driekwart van het album over het onderwerp van deze battle: seks. Weliswaar niet in concrete bewoordingen, maar 10 van de 12 songs maken directe of indirecte toespelingen op het bedrijven van de liefde dan wel het vrouwelijk schoon, waar deze rockband duidelijk niet vies van is. Ik heb de nummers voor het uitkiezen, maar ben uiteindelijk gezwicht voor Excitable. Excitable vind ik gewoonweg een heet nummer dat één en al voorspel is. Tussen alle ‘oehs’ en ‘aahs’ rest deze band daarom nog maar één vraag: Are you excitable?
Keuze Erwin Herkelman: Pizzaman – Sex On The Streets (1995)
Anti-establishment
Het klinkt als een goedkope manier om te scoren. Want wie houdt er niet van seks en pizza? Maar dit project had méér om het lijf dan wat de naam van de artiest en de songtitel in eerste instantie zou kunnen doen vermoeden.
Een van de pijlers onder dit Britse duo was namelijk Norman Cook. Een producer die later als Fatboy Slim een indrukwekkende carrière zou hebben met zijn ingenieuze dancetracks. En dit was minimaal zo ingenieus. Het zat hem vooral in het gebruik van een speech van Amerikaanse TV-dominee Jack van Impe uit 1974. Hij verkondigde dat het ‘morele verval’ dat in de V.S. aan de gang was te wijten was aan één ding: muziek. En dan in het bijzonder die ‘rotten, filthy, dirty, lewd, lascivious junk called rock and roll’.
De parallellen met de historie van house komen niet treffender gevat worden. Want het genre stuitte tijdens haar opmars óók op veel weerstand in christelijke kringen. In Nederland een paar jaar eerder al in de gestalte van dominee Dimitri Mulder uit Nijkerkerveen. Hij wijdde een 54 pagina’s tellend boek aan de gevaren van de housemuziek. Want áchter die muziek ging eigenlijk de duivel schuil, die de jongeren zodanig probeerde te indoctrineren dat ze álles in onze maatschappij kapot zouden maken.
Het boek leverde de geestelijke een interview op in Spijkers Met Koppen. En waar Dimitri in Nederland vervolgens met dat interview in een hardcore-nummer belandde, kwam Jack van Impe met zijn tirade tegen de rock ‘n’ roll dus terecht in Sex On The Streets van Pizzaman. Waarmee de artiest met succes appelleerde aan dat gevoel van ‘wij tegen de rest’. Een gevoel dat toen zeker nog steeds onder liefhebbers van het genre heerste. En zo groeide het uiteindelijk uit tot een klassieker in die vermaledijde Housescene.
Keuze Der Webmeister: Bloodhound Gang – The Ballad Of Chasey Lain (1997)
Obsessieve stalker
Rapper Eminem bezong al eens het verschijnsel van de obsessieve stalker, in zijn geval genaamd Stan, waarbij ik de briljante parodie Jelle van Slimme Schermer niet onvermeld kan laten. De Bloodhound Gang doet hetzelfde in onderstaande Ballad, in de vorm van een aantal brieven gericht aan pornoster Chasey Lain (NSFW), met het almaar dringender verzoek Anilingus met haar te mogen bedrijven, een sekshandeling die bij de gemiddelde lezer bekender zal zijn onder de naam rimmen. U doet er verstandig aan dit niet in de Open Kantoortuin op Google te gaan zoeken.
Dear Chasey Lain
I wrote to complain
you never wrote me back
How could I ever eat
your ass when you treat
your biggest fan like that?
Evenals de bovengenoemde Stan en Jelle wordt de ik-persoon in onderstaand lied in ieder couplet almaar bozer wanneer beantwoording van zijn brieven uitblijft, met als gevolg dat zijn aanvankelijke genegenheid voor de sympathieke pornoster langzaam verandert in blinde haat. De band schijnt Chasey naar verluidt wel eens te hebben ontmoet en vond haar zo gek als een deurklink.
Keuze Freek Janssen: Marcy Playground – Sex And Candy (1997)
Not quite mijn eerste liedje op Ondergewaardeerde Liedjes over seks
Het is niet bepaald voor het eerst dat ik op Ondergewaardeerde Liedjes over seks schrijf. Leest u even mee?
212 van Azelia Banks was mijn keuze in de biepjes-battle. Luister maar eens naar de lyrics – rode oortjes!
In de battle over vuilbekkerij bracht ik Shave ‘Em Dry naar voren, een behoorlijk stout liedje uit 1935 (!): I got nipples on my titties, big as the end of my thumb; I got somethin’ between my legs’ll make a dead man come
Butterfly van Jason Mraz was mijn bijdrage in de battle over schunnige en vieze liedjes. Waarom? Is dat geen onschuldig liedje over een vlinder? No sir, de vlinder van Jason Mraz staat symbool voor het vrouwelijke geslachtsdeel. Bend your back and ask those hips if I can touch, because they’re the perfect jumping off point of getting closer to your butterfly
Speaking of butterflies; er was ook ooit een battle over kutliedjes. Daar opteerde ik voor three point one four van Bloodhound Gang, dat gewoon eigenlijk The Vagina Song had moeten heten: I need to find a new vagina, any kind of new vagina. It’s hard to rhyme a word like vagina, etc. etc.
Dan hadden we ook nog ooit een battle met de naam Vuige Porno. Daar moest ik natuurlijk ook aan meedoen, en wel met Dansen In Jou (nee, niet mét jou, ín jou) van Dio.
De mosselen uit Moules Frites van Stromae, weet je waar die naar verwijzen? Precies.
Toe Jam van David Byrne en Dizzee Rascal gaat niet per se over seks. Maar toch, kijk die clip eens. Ooh-la-la!
Om over Sexy Beesten van De Jeugd van Tegenwoordig (uit de honing-battle) nog maar te zwijgen
Heb je dan geen inspiratie meer, Freek?
In tegendeel! Het is nu ook gewoon weer kiezen. Desire van Meg Myers ‘crossed my mind’. Was destijds compleet langs mij heen gegaan, maar (her)ontdekt dankzij de Snob 2000, en dan vooral via DJ Martje Schoemaker die er vol lof over sprak tijdens de uitzending op Pinguin Radio.
Mijn keuze is een andere, edoch. Het is een liedje wat bij veel lezers en bloggers een Aha-erlebnis teweeg zal brengen. Eind jaren negentig was het er ineens, en ineens was het ook weer weg – en daarmee ook eendagsvlieg Marcy Playground. Sex And Candy is een heerlijk loom, melodieus liedje over een jongen die rond hangt op straat, het meisje van zijn dromen tegenkomt en zijn lustige blik ook nog eens beantwoord ziet. Wat wil je ook, als de geur van seks en snoepjes door je neusvleugels naar binnen sijpelt.
Keuze Alex van der Meer: Pulp – This Is Hardcore (1998)
Niet weer hetzelfde nummertje
De band Pulp was opgericht in 1978. Het was een lang voorspel, want het grootste succes kwam pas met het album Different Class in 1995, met nummers als Common People en Disco 2000, en nog veel meer hoogtepunten. Na het succes had de band de schone taak met een opvolger – een encore – te komen. In 1998 verscheen uiteindelijk het album This Is Hardcore. Ook dit album was briljant, maar wel anders. Het titelnummer, de tweede single van het album, wist de hitparade niet te penetreren in eigen land. Terwijl bijvoorbeeld Common People een paar jaar daarvoor daar wel een top 2 hit was geweest. Wellicht kwam het door de tekst.
Leave your make-up on and I’ll leave on the light
Come over here, babe, and talk in the mic
Oh yeah, I hear you now
It’s gonna be one hell of a night
Keiharde porno, daar moest je aan denken als je de tekst van het nummer tot je nam. Het nummer staat stijf van de verwijzingen naar wat pornosterren doormaken. Zoals het opvoeren van een systematisch nummertje volgens steeds weer hetzelfde patroon, seks zonder passie vol in het spotlicht. Frontman Jarvis Cocker was gefascineerd. Hij keek veel porno tijdens het touren in die tijd. Het stootte hem af en tegelijk trok het hem aan. Maar vooral ook leek hij iets te herkennen. Pornografie was een inspiratiebron, dat stond als een paal boven water, echter het nummer ging vooral ook over hoe het kon werken elders. Bijvoorbeeld in de muziekindustrie.
Het is niet ongebruikelijk dat er platenmaatschappijen zijn die de regie willen voeren over de muziek en acts dwingen weer vergelijkbare nummertjes op te voeren voor eenzelfde commerciële climax. This Is Hardcore is niet hitsig; het is een smerig nummer te noemen omdat het met name over het gebruik van macht gaat. Wat wel opwindend is is de muziek, en juist dus ook het feit dat het zo’n dubbele lading heeft. Dit nummer kon uiteindelijk ook op geen enkel ander ogenblik zijn gemaakt gedurende de carrière van Pulp, dan toen in 1998. De druk was aanwezig geweest om weer een Different Class te maken, maar uiteindelijk kon het de band geen ruk schelen en hielden ze alles in eigen hand. De band – en met name Jarvis Cocker – hield het spannend en memorabel. Als echt goede seks dus.
Keuze Remco Smith: Interpol – No I In Threesome (2007)
Wel of niet over seks?
Interpol was in het eerste decennium één van de interessante alternatieve bands. De juiste combinatie van goede liedjes en een zweem van diepte in de inhoud van muziek en teksten. De stem van Paul Banks maakte de vergelijking met Joy Division logisch, alhoewel hij had bezworen dat Joy Division nooit een inspiratie is geweest. Vooral de eerste twee platen Turn On The Bright Light (2002) en Antics (2004) zijn klassiekers. Ook al zijn El Pintor (2014) en Maurauder (2018) goed genietbaar: de urgentie is er inmiddels wel een beetje van af.
Over de vraag wanneer het verval inzette, verschillen fans van mening. Er zijn er die vinden dat het na Turn On The Bright Light nooit meer goed is gekomen, maar die negeren dan voor het gemak prachtliedjes Evil en Slow Hands van Antics. Ook degene die bepleiten dat het na Antics alleen maar minder is geworden, hebben het niet bij het juiste eind. Our Love To Admire (2007) heeft een verdieping in zich, zowel qua songstructuur als tempo, waardoor dit een geweldige plaat is en een belangrijke schakel binnen de ontwikkeling van Interpol. Our Love to Admire is mij dan ook ontzettend dierbaar. Volgens mij is het verval gekomen met de vreemde soloplaat van Banks onder de naam Julian Plenty; daarna werd het minder.
Op Our Love To Admire staat No I in Threesome. Overduidelijk over seks, zou je zeggen. Tot mijn verbazing blijken er hele fora te zijn waarin de betekenis van No I in Threesome wordt ontrafeld, met grote verschillen tussen verscheidene interpretaties. Ik heb mij ontzettend vermaakt op deze fora. Nee het gaat niet over seks want Interpol is altijd zo diep dat de bedoeling van een liedje er niet op die manier wordt ingeramd, bepleit de een. Tuurlijk gaat het over seks: liefje ik hou van je maar het is inmiddels wel een beetje saai. Zullen we aan de triootjes gaan voor de broodnodige spanning? Dat is toch volstrekt duidelijk?
Ik weet het niet. Maakt me ook niet zoveel uit. Spotlights op Interpol.
Keuze Karst van Helmond: Zwangere Guy – Shit Is So Goed (2019)
Strak, langzaam, vettig en vooral heel geil
Dit is mijn battle-ontmaagding. Hoe prachtig kan het zijn dat het eerste onderwerp waarover ik mijn muzikale snobisme mag uitkotsen, seks zal zijn. Seks is natuurlijk heet, langzaam, stomerig, passievol, elektrisch, vies, een beetje emotioneel en vooral heel geil. Ik heb het idee dat menig lezer van deze blog zich dat misschien nog van vroeger kan herinneren, maar dat het inmiddels al een ver-van-mijn-bed-show is geworden. Om het geheugen te verfrissen zal ik beginnen met één van de pijlers der seksuele muzikale avonturen; D’Angelo – Untitled (How Does It Feel). Je voelt een ritmisch verlangen, een muzikale spanning, klemmende kaken, dansende lichamen, langzame verhitting, vertedering. Untitled (How Does It Feel) is zeker niet ondergewaardeerd, maar het is wel precies wat ik zoek in een seksuele song; Dat langzame, maar strakke ritme met die bloemige, diep brommende bas en die spanningsvolle, heldere en vooral mooie stemmen. Die Shit Is So Goed.
Nu de echte bijdrage: je begint met een low-cut saw-wave synth, elektrische piano en knisperende, zalige vrouwelijke zanglijnen. De spanning in de harmonie is te snijden. Een brommende, vettige baslijn en een strakke, trage drumpartij vallen binnen. Zwangere Guy (spreek uit: gie) begint te rappen. Hij spreekt Vlaams en dat is precies juist. Hij rapt met een ongekende souplesse over de newskool G-Funk beat. Zijn stem is als een hedonistische vakantie, het klinkt als een fles Franse wijn, met oesters en kreeft onder het genot van een strak blauwe lucht. Hij rapt met zoveel zachte spanning in zijn stem dat je niets anders kan dan een vies gezicht trekken. Het is alsof hij seks heeft met die beat. Het gaat er zo soepel en met zo een rust vanaf, je weet gewoon dat dit niet zijn eerste keer is.
Het refrein is eveneens zorgeloos en charismatisch. Guy roept (je moet dit via een koptelefoon luisteren) in je linkeroor, je rechteroor en in het midden van je hoofd dat die shit so goed is. Ondertussen wordt je geprikkeld door allerlei kleine melodietjes vol met blue notes en andere spannende muzikale ornamenten. Dat is toch precies wat seks is? Kijk, seks kan natuurlijk ook een beetje ongemakkelijk, grappig, of soms zelfs een beetje verdrietig zijn, maar die knalseks van in je tienerjaren? Die was precies dit nummer. Het is ondoordacht helder, laat gearticuleerd en zorgeloos. Het is hedonistisch. Dat is dan ook precies wat de boodschap van Shit Is So Goed is.
Keuze Tricky Dicky: The Pilgrims – Sexy (2020)
Voorspel
Vooropgesteld, ik ben geen puritein. Maar teveel liedjes over seks verzanden in platvloerse of fantasieloze opmerkingen. Het klinkt dan zoals de aankondigingen van nieuwe programma’s op de televisie, waar men net doet alsof het allemaal bloedgeil is. En alhoewel ik sympatiseer met het goede doel zit ik echt niet te wachten op een strippende oude man. Powered by Linda. Dat was vroeger een leuke vrouw, maar na haar botox lijkt het net een sprekende pop en is elk gevoel van sensualiteit als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar het kan veel erger (echt heel veel erger). Tijdens mijn zapronde pik ik soms een paar beelden van Hotter Than My Daughter op. En elke keer denk ik dat deze mensen geen spiegel in huis hebben. Of regelmatig iets slikken, want de onsmakelijkheid straalt ervan af. En toch denken ze dat ze heel erg sexy zijn. Geef mij portie maar aan Fikkie.
Nee, spannende seks is een gevolg van sensualiteit. Een flanerende vrouw in een mooie jurk of rok. Een heldere lach en glimmende ogen. Ik ben dan ook een groot liefhebber van rokjesdag, en daar heb ik als eens een blog over geschreven. Maar goed, ook deze blog gaat over muziek. Vorig jaar kwamen The Pilgrims met een nieuw geweldig album met daarop onder andere Sexy. Een fantastische rocktrack met de uitnodiging tot dampende hijgende seks als gevolg van sensualiteit en liefde.
Yeah. Come closer baby
Tell me want you want me to do
So you’re feelin’ fineSo baby just hold me now
So baby just kiss me now
You make it better every day
[crowdsignal poll=10944121]
