Het zal het wachten op m’n operatie zijn geweest, alle muzikale dokters die de afgelopen weken door m’n hoofd en om m’n oren vlogen. Zo kwam ik op de gezondheidsbattle en blogde daar over Doctor Doctor van UFO, kort daarna over The Doctors of Madness en ook I Don’t Need No Doctor plopte op, wat ik zo goed ken van Humble Pie, maar wat dan weer een cover bleek te zijn. Dus ja, dan ook maar een coverstory over de overbodige artsenij.
Humble Pie ontstond doordat Ronny Lane en Ian McLagan niet wilden dat Peter Frampton zich bij The Small Faces aansloot. Iets wat Steve Marriot helemaal zag zitten. Ook na een tournee van The Small Faces waar Frampton meespeelde waren Lane en McLagan niet te vermurwen. Terwijl ze de Franse rock ‘n roll-koning Johnny Halliday begeleidden bij de opname van diens nieuw album liepen de spanningen verder op toen ook daar Frampton erbij kwam op uitnodiging van Marriot. De twee laatsten besloten hun eigen weg te gaan.
I Don’t Need No Doctor was in 1971 een bescheiden radiohitje nadat Natural Born Bugie, hun debuut (1969), het juist zeer goed had gedaan. Hij stond slechts drie weken in de Tipparade maar kan toch gezien worden als een onvervalste rockstandard. Wellicht door groter succes in de US en Canada en omdat het live een kraker was die werd opgerekt tot tien of soms meer dan twaalf minuten. Toch is het een lied wat ondanks die klassiekerstatus in de vergetelheid is geraakt. Ten onrechte. Luister maar.
Wanneer je Humble Pie’s lekker hoekige onversneden rockversie hoort, is het bijna niet voor te stellen dat het oorspronkelijke lied uit een geheel ander genre komt: R&B. Het bekende schrijversduo Ashford & Simpson bezorgde het samen met oud-Ikette Jo Armstead. Nick Ashford nam het zelf op, bracht het uit in ‘66 maar, zoals Wikipedia niets verhullend omschrijft, “It Went Nowhere”. En ook dat was ten onrechte.
Wie er echt succes mee had was Ray Charles. Zijn versie kwam slechts drie maanden na die van Nick Ashford uit, heeft eenzelfde soulvolle touch en wordt ook ondersteund door een swingende blazerssectie en backing vocals, klinkt alleen iets minder gejaagd; het zal zijn naam zijn geweest. De sixties waren immers zijn gouden jaren. En ja, terecht een hit. Daar hoeft geen dokter naar te kijken.