Het was geen gemakkelijke opgave die Richard Strange zichzelf oplegde: muziek maken die een mix moest worden van glamrock en punk, gelardeerd met een vleugje prog. Het is 1974 wanneer hij en zijn kompanen als The Doctors of Madness aan die taak beginnen. De geneesheren hebben prachtige bijnamen: Stoner bast, Peter DiLemma drumt en Urban Blitz speelt viool en leadgitaar. Richard ‘Kid’ Strange zelf speelt gitaar en zingt. Overigens is het resultaat meer punk dan glam, laat staan prog, maar who cares, het klinkt ongepolijst, ongecompliceerd en ongeremd.
De Doctors brengen drie albums uit. Na hun debuut, Late Night Movies, All Night Brainstorms, zie ik ze in het Haagse Paard. Een memorabel concert, want voor mij is het een bijzonder gezelschap, heel anders dan de langharige muzikanten die ik was gewend. Het gaat er ook ruig en buitensporig aan toe. Urban Blitz, met kort stekelig haar, gekleed in uniform en net als de anderen met opgemaakte ogen, zaagt z’n viool nog net niet doormidden. Ook ragt hij flink op z’n gitaar. Ik ben verkocht. Hun madness doet het ‘m. De kliniek is niet ver weg.
Vooral in eigen land doet de band het aardig, al valt het later op dat hun supporting acts uiteindelijk veel bekender zijn geworden: The Sex Pistols, The Jam, Warsaw (later Joy Division) en Johnny and the Self Abusers (later Simple Minds). The Doctors zijn vrijwel vergeten, en dat terwijl zij toch geweldige liedjes hebben gemaakt, zoals B-Movies Bedtime en het uitgesponnen Mainlines, allebei van hun debuut en ook de titeltrack van hun derde, Sons of Survival mag er zijn.
Richard Strange gaat na de bekende muzikale meningsverschillen vanaf ’78 zijn eigen gang. Ik loop nog tegen zijn debuut aan (The Live Rise of Richard Strange) wat gewoon in het punkverlengde van de Doctors ligt, maar ook zijn solocarrière wordt geen commercieel succes. Wel doet ie allerlei leuke dingen ernaast: een plaat van Tom Robinson produceren, acteren in meerdere films (o.a. Batman, Mona Lisa, Harry Potter) en op toneel, meedoen met Jarvis Cocker’s Meltdown Festival, spelen op Glastonbury en meewerken aan de operaversie van Zappa’s 200 Motels.
Ook zong hij Sea Shanties, naast Shane McGowan, Martha Wainwright en Suzanne Vega. Bijzonder: hij ontwierp een ‘car-horn organ’ dat Damon Albarn gebruikte voor zijn opera Monkey (de nieuwe Toby Rix?). Bij de re-release van de albums van The Doctors of Madness (2017) noemt The Guardian hun de missing link tussen David Bowie en The Sex Pistols. Het leidt tot een vierde plaat van The Doctors (lees Strange).
Als je dit alles dan op een rij ziet heeft Richard Strange het niet zo gek gedaan, en ook zijn Doctors of Madness kregen dus alsnog de verdiende waardering. Alleen wij hebben er nog geen aandacht aan besteed, dus hoog tijd voor een bulletin!