Voor een eiland met nog geen 3 miljoen inwoners en niet behorend tot ‘het rijke Westen’ heeft Jamaica een flinke invloed op de muzikale ontwikkelingen. Ja, Bob Marley was een wereldster maar ook onder andere Toots & The Maytals, Jimmy Cliff, Inner Circle, Shaggy en Sean Paul hadden veel succes. En dat zijn nog maar enkele van de vele namen van Jamaicanen die hits over de hele wereld wisten te scoren. Een naam die daar zeker ook bij hoort is die van Max Romeo. Als zanger bracht hij enkele platen uit die tot de hoogtepunten van de reggae behoren. Afgelopen vrijdag overleed hij op 80-jarige leeftijd aan hartfalen.
Geboren in 1944 als Maxwell Livingston Smith trok Max als 18-jarige naar Kingston om een muzikale carriëre te beginnen. Na een paar jaar trad hij toe tot The Emotions, waarmee hij enkele succesvolle singles had in Jamaica. Zijn naam ondertussen veranderd in Max Romeo begon hij een solo carriëre in 1968. Internationaal had hij al meteen succes met zijn zelfgeschreven hit Wet Dream. Dat succes kwam ondanks, of misschien wel dankzij, dat het lied in de ban werd gedaan door de BBC. Want hoewel hij de tekst Every night me go to sleep, me have wet dreams nog probeerde te verklaren dat hij werd geïnspireerd doordat het dak van zijn huis lekte werd de tekst toch te seksueel suggestief bevonden.
In de jaren zeventig bereikte hij zijn creatieve top met zijn samenwerkingen met de legendarische producer Lee “Scratch” Perry. Zo was daar eerst het album Revelation Time en een jaar later volgde War Ina Babylon. Dat album had net zo goed War Ina Jamaica kunnen heten want het was een commentaar op het geweld tussen aanhangers van de twee grootste politieke partijen in Jamaica. Met liedjes als One Step Forward, Chase The Devel en het titelnummer wordt War Ina Babylon beschouwd als een van de beste reggae-albums. De productie van Lee “Scratch” Perry heeft daar zeker aan bijgedragen, beklemmend maar met veel ruimte in het geluid om zo een geweldige dub-sfeer neer te zetten.
Max Romeo zou later over War Ina Babylon vertellen: “Lee Perry droeg de basis van ‘War Ina Babylon’ aan. In die tijd werden we geconfronteerd met een nieuwe golf van geweld. We besloten om een lied te schrijven over de situatie en hij zei ‘Bwoy, it rough out a street. Things sipple out there.’ En ik kwam zo spontaan op ‘War ina Babylon, a sipple out deh,’ en begon de tekst te schrijven.”
Hoewel de titel het heeft over Babylon is de tekst duidelijk gericht aan de bevolking van Jamaica:
Di baba men no like di dreadlocks man
Di dreadlocks man no like di baba man, no
Di police men no like di dreadlocks man
Di dreadlocks man no like di police man, no
Onder de naam ‘Sipple Out Deh’ werd het lied in Jamaica uitgebracht. Voor de Westerse markt werd een nieuwe mix gemaakt en de titel veranderd in War Ina Babylon en kwam het grote succes. Max Romeo bracht ook nog een derde versie uit van het lied, Fire Fe The Vatican. In die versie draait het niet om het geweld in Jamaica, maar gaat hij tekeer tegen het Christelijke geloof. Het was immers Italië die vlak voor de Tweede Wereldoorlog Ethiopië binnenviel, het land dat de oorsprong was van het rastafari geloof, waarvan Max Romeo een aanhanger van was.
Na het succes van het War Ina Babylon album viel de samenwerking met Lee Perry uit elkaar. Max Romeo zou ook nooit meer zo’n succesvol album hebben. De impact van dat album bleef hem wel in de schijnwerpers houden. Want vooral het lied Chase The Devil was een populaire track om te samplen. Zo kan je het tegenkomen in het werk van bijvoorbeeld Jay-Z of zelfs The Prodigy. Tot twee jaar geleden trad hij ook nog regelmatig op. De liedjes van het War Ina Babylon album namen nog steeds een belangrijke plek in op zijn setlist. De strijd is nu echter gestreden voor hem.