Met het overlijden van Garth Hudson op 21 januari verliest de muziekwereld een van haar meest bijzondere talenten – een muzikant bij wie virtuositeit en bescheidenheid hand in hand gingen en wiens invloed op de Amerikaanse muziek groot was. Als lid van The Band was hij de muzikale tovenaar die vanachter zijn keyboards en met een brede verzameling instrumenten de magie creëerde die de groep zo uniek maakt.

Garth Hudson (3 augustus 1937) toont als kind al een buitengewone aanleg voor muziek. Aangemoedigd door zijn muzikale ouders volgt hij een klassieke conservatoriumopleiding. Deze vormt de basis voor een ongekend brede belangstelling voor de meest uiteenlopende muzikale genres, die hij ook nog eens met veel gevoel weet te vertolken en vermengen, geholpen door zijn uitstekende beheersing van talloze verschillende instrumenten.

Hudson treedt vanaf zijn vroege tienerjaren al regelmatig op. Met de Capers werkt hij nog als backing band bij lokale optredens van onder andere Johnny Cash. Begin jaren 1960 wordt hij door de Amerikaanse rock’n’roll zanger Ronnie Hawkins in diens band The Hawks opgenomen. Hawkins heeft een neus voor Canadees muzikaal talent, want ook Robbie Robertson, toetsenist Richard Manuel en bassist Rick Danko komen de band versterken. Alleen drummer Levon Helm is Amerikaan. Hudson is dan circa 24 jaar oud, terwijl de andere leden zo tussen de zeventien en twintig jaar zijn. In deze samenstelling toert de groep een aantal jaar door de V.S. en Canada. In 1964 gaan de Hawks verder zonder Hawkins als Levon Helm & The Hawks.

Bob Dylan is tussen 1962 en 1965 wereldberoemd geworden. In zijn razende vaart laat hij de wereld ver achter zich. Zijn nieuwste stap, naar elektrisch versterkte rock, wordt hem door een groot deel van zijn traditionele, folk liefhebbende, publiek niet in dank afgenomen.  Wanneer Bob Dylan een begeleidingsband zoekt voor zijn ‘elektrische’ wereldtournee in 1966, kiest hij na een tip van John Hammond voor The Hawks. Garth Hudson is van achter zijn toetsen getuige van de even legendarische als tumultueuze tournee die eindigt op 27 mei 1966. Wanneer enkele maanden later Dylan een motorongeluk krijgt, blijkt dat voor hem het begin van een lange periode zonder liveoptredens. Pas in 1974 gaat Dylan weer op tournee.

De rustpauze brengen Dylan en The Band door in het plaatsje Woodstock. Dylan woonde er al, de groep huurt er een huis met de naam ‘Big Pink’ waar ze in 1967 veel gezellige dagen doorbrengen met het maken van muziek. Met en zonder Dylan ontdekken ze nieuwe mogelijkheden, zoals samenzang en nieuw schrijftalent van Manuel en Danko, en verkennen ze nummers met als inspiratie oude blues, folk en country. Dit alles onder de muzikale leiding van Garth Hudson. Diens veelzijdigheid en muzikale eruditie zijn essentieel in het creëren van een nieuw geluid. Een unieke sound die klinkt als een goed vat oude gerijpte whisky en die tegenwoordig onder de titel Americana door het leven gaat. Zijn vermogen om jazz, klassieke muziek en volksmuziek te verweven in het rockidioom is revolutionair. Tijdens die sessies loopt dankzij Hudson gelukkig een bandrecorder mee. Het opmerkelijk goed klinkende resultaat horen we eerst op bootlegs (Great White Wonder) en in 1975 officieel op het album The Basement Tapes.

In 1968 brengt de groep, in het verlengde van de kelder sessies met Dylan, als The Band zijn eerste album uit: Music From Big Pink. Met de volgende albums bereikt de band een superster status. Een optreden op het Woodstock festival en verschillende tournees volgen, waaronder de comeback tour van Bob Dylan in 1974 (mooi vastgelegd op Before The Flood). Maar er ontstaan ook barsten in de samenwerking. Drugs- en drankgebruik helpen de algehele harmonie niet. Met name de spanning tussen Levon Helm en Robbie Robertson loopt flink op. In 1976 besluiten ze om The Band op te heffen. Met een groots concert onder de naam The Last Waltz, verfilmd door Martin Scorsese, schittert de groep voor een laatste keer in de oorspronkelijke bezetting.

Zonder Hudson zou The Band nooit The Band zijn geweest. Zijn muzikale visie en technische meesterschap waren onmisbaar voor het groepsgeluid. Luister naar zijn live improvisatie Genetic Method als intro op de klassieker Chest Fever. In een ongekend tempo laat Hudson op zijn Lowrey rijke, zwevende orgeltonen door de muziekgeschiedenis reizen, jazz en klassiek afgewisseld met traditionele melodieën. Hoor hoe de accordeon de juiste kleur geeft aan Atlantic City, zijn vermogen om emotie in elke noot te leggen op Unfaithful Servant en het harmonium en viool op Daniel And The Sacred Harp. Nog steeds kan ik kippenvel krijgen van de manier waarop Hudson zijn orgel een eigen stem geeft, ondersteunend aan en in antwoord op de gekwelde zang van Richard Manuel in het magnifieke Tears Of Rage

Garth Hudson laat een rijke muzikale erfenis na. Hij bewijst dat ware grootsheid geen spotlights nodig heeft. In een wereld waar muziek steeds meer gestandaardiseerd wordt, blijft zijn muzikale talent ons herinneren aan de inspirerende kracht van vakmanschap en authenticiteit.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.