Weet je waar ik zo’n trek in heb? Een grote beefburger, liever nog twee! Het begin van deze televisiecommercial uit de late jaren 80 zal ik niet licht vergeten. Twee murw geslagen boxers liggen elk uitgeblust in een hoek van de ring bij te komen van het gevecht. Waarop er een plotseling verzucht, dat een hamburger er wel in zou gaan. Waarop de ander hem bijvalt en uiteindelijk ook de scheidsrechter en het publiek zich gewonnen geven en ontsteken in een lofzang op een nieuwe delicatesse van Unox. Beefburgers (en allerhande tegenhangers, van wiener schnitzel tot cordon bleu) de hemel in prijzen op de melodie van Que Sera, Sera?! De meeste kreeg ik als puber regelmatig voorgeschoteld onderweg op vakantie en geloof me: dit verdiende Doris Day echt niet.

Het originele Que Sera, Sera dateert uit 1956. Destijds figureerde het prominent in Hitchcock’s The Man Who Knew Too Much, waarin een echtpaar een aanslag op een minister weet te verijdelen. In een poging om hen te chanteren, ontvoeren de samenzweerders hun zoon en houden hem vast op de ambassade. In een klassiek geworden scene geeft de moeder, een gevierde zangeres, een versie ten beste van het slaapliedje dat ze altijd voor hem als kind zong en fluit de jongen de melodie terug vanuit de plek waar hij gevangen zit. Naast een Oscar leverde het actrice/ zangeres Doris Day de grootste hit uit haar carrière op, het nummer waarmee ze voor altijd zou worden geassocieerd. En dertig jaar later de dubieuze eer het mirakel van een luchtdicht verpakt lapje vlees toe te zingen.

Best knap, als je bedenkt dat er om te beginnen van de, vanuit het zeventiende eeuws Engels naar het Spaans vertaalde zin What Will Be, Will Be geen hout klopt. En Doris Day het Spaanse ‘Que’ ook nog eens verkeerd uitspreekt. Niettemin deden er al gauw talloze versies de ronde van deze ongekend populaire evergreen: Que Sera, Sera overleefde aanslagen van Nana Mouskouri, Shakin’ Stevens en de supporters van het Engelse nationale elftal tot versies in het Indiaas, Japans en zo waar eentje in het Nederlands (van Jo Leemans, de Vlaamse Doris Day). Daar kan er nog wel eentje bij, moet Sly Stone hebben gedacht, toen hij het nummer met The Family Stone een funky makeover gaf. In hun handen kreeg het blijmoedige doemdenken van het origineel een niet te missen, trippy ondertoon.

Natuurlijk bleek Que Sera Sera evenmin veilig voor de televisiecultuur; van de Muppets tot de Simpsons, ze wisten er wel raad mee. Tot het geheel onverwacht zijn weg vond naar een serie waar de frase Whatever Will Be, Will Be perfect op zijn plaats bleek. Mysterieus, doodeng en een overdaad aan Lost-vibes: sinds begin dit jaar is eindelijk het derde seizoen te zien van het hyperverslavende FROM (op Star Channel, via Ziggo). Notabene één van de hoofdrolspelers uit het voornoemde Lost mag voor sheriff spelen, in een gat waar echt niemand wil belanden. Zodra de schemering intreedt, maant hij met zijn handbel een handjevol inwoners om zo snel mogelijk binnenshuis te geraken: als het donker wordt, komen de monsters beefburgers van je maken.

Over waar die monsters nou precies vandaan komen tasten we als kijkers vooralsnog in het duister. Het gat in kwestie lijkt zich ergens in de staat Maine te bevinden; liefhebbers van Stephen King ruiken meteen onraad. Wat we wel weten: iedereen raakt er op dezelfde manier verzeild, na een noodzakelijke detour vanwege een over de weg gewaaide boom. Maar waar zitten we nou precies naar te kijken: De twilight zone? Het vagevuur? De grot van Aristoteles? Voorganger Lost indachtig zullen we ons nog wel door wat seizoenen moeten heen werken eer we antwoord krijgen. Gelukkig is daar die magistrale herinterpretatie van Que Sera, Sera door de Pixies. Zij maken van het nummer een Neo-gothische wals, een danse macabre waar het oude spookhuis in de Efteling bij verbleekt.

One comment

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.