Noem me een fabulist. Ik wil mezelf losmaken. Los maken van deze haastige wereld. Waarin mensen die zichzelf prima kunnen voortbewegen, op een elektrische fiets gaan zitten om zich in de stad te verplaatsen. Hak gerust een berg met mineralen weg voor de luiheid.
Waar gemeentewerkers gehoorbescherming op doen voor hun bladblazers. De bladblazers die magische decibellen weten te halen op benzine. Dit om de bladeren van de bomen zo efficiënt mogelijk weg te voeren van de plaats waar ze de aardbodem misschien goed zouden kunnen doen. Het rottende blad wordt afgevoerd naar een industrieterrein om het daar twee jaar te laten liggen en het daarna in plastic balen weer verkopen als compost. Winst.
Waar onze kinderen zodra ze zes jaar oud zijn mogen voetballen op kunstgrasvelden gemaakt van vermalen autobanden. Rubbergranulaat waar de maatschappij mee in de maag zat, maar als je kinderen erop laat voetballen dan heeft het ineens een uitstekende functie. Dat al die vervuilde korrels de wijde omgeving worden ingelopen? Maakt niet uit; we vullen elk jaar de velden gewoon bij met nieuwe vermalen autobanden. Er is genoeg van.
Zomaar wat ergernissen van iemand die zijn voetafdruk zo klein mogelijk probeert te houden, maar die de wereld om zich heen vol gas door ziet gaan. Naar voren, want we ontwikkelen ons naar iets groters.
Henry Rollins vrat zich in 1994 al ontzettend op over de maatschappij. Het album Weight staat bol van maatschappijkritiek. Opener Disconnect windt er geen doekjes om: ik wil mezelf losmaken.
In 2005 besluit Rollins te stoppen met muziek maken. Hij wil geen deel meer uitmaken van de allesverslindende muziekindustrie, die met handige sales strategieën artiesten bovenaan de hitlijsten weten te krijgen. (Aan het einde van de videoclip voor Liar zie je hem al de coulissen uitlopen). Vanaf dat moment geeft hij voornamelijk nog Spoken Words om zijn ergenissen met de wereld te delen. Het is al een tijd stil rond Rollins. Ik ben wel benieuwd eigenlijk hoe hij anno 2025 tegen de wereld aankijkt.