65 jaar geleden verscheen Kom van dat dak af van Peter Koelewijn. De start van de Nederlandstalige rock- en popmuziek. In al die jaren is veel prachtige Nederlandstalige muziek verschenen. De bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes kiezen deze zomer de in hun oren mooiste en meest ondergewaardeerde Nederlandstalige liedjes uit die 65 jaar.
Als het gaat om het dragen van muzikale uitingen, dan ben ik een purist. Nooit zal ik een shirt dragen van een artiest die ik niet ken. Dat is voor mij iets als met modderige schoenen een schone vloer betreden, met je blote handen spullen aanraken en verplaatsen op een plaats delict, of in dit geval vloeken in de Metal-kerk. En kennelijk was ik niet de enige, want in 2016 kwam de toen nog onbekende band Freddy Melculy als een komeet op met een aanklacht tegen Ramones en Metallica dragende randfiguren (Johnnies) die de nummers van de bands niet eens kenden. Amen.
Fleddy Melculy is opgericht door Jeroen Camerlynck, zanger en gitarist van de band De Fanfaar die op een bepaald moment ook de begeleidingsband van Urbanus was. Ik weet niet of het daarmee te maken heeft dat je dan van onderbroekenlol gaat houden en dat ook in je muziek verwerkt of dat dat al authentiek aanwezig was bij Jeroen cum suis. Wat ik wel weet is dat ze talloze woordspelingen verwerkt hebben in hun nummers en albumtitels (zo had hun debuutalbum de onvolprezen naam Helgië).
Maar wat maakt nou een nummer of band tot een echte eindbaas? Wat mij betreft als je jezelf ook nog eens met een knipoog benadert. In dit geval heeft Fleddy Melculy een sequel geschreven (beetje vergelijkbaar met NOFX, maar net anders) over hun doorbraak nummer. Onder een echt wel strakke productie gaat dan een lekker metal nummer schuil. Ze trekken de hele trukendoos open: breaks, dubbele bassdrum, strakke riffs en vooral ook een erg vermakelijke tekst over dat ze gratis reclame hebben gemaakt voor Metallica, dat ze eigenhandig gezorgd hebben voor minder geboorten van Johnnies en dat ze daar iets terug willen zien. Het nummer eindigt met een fade-out die de clichés rond fade-outs nog eens extra benadrukt.
Na afloop blijf je achter met een glimlach en piepende oren na het horen van een lekker Nederlandstalig nummer van een band die zichzelf niet al te serieus neemt.