Degene onder ons met kinderen zal de volgende vraag bekend in de oren klinken: Waarom is het wel vaderdag en moederdag, maar eigenlijk nooit kinderdag? Uit de mond van mijn moeder volgde dan steevast de dooddoener De rest van het jaar is kinderdag.
Daar blijkt dus niets van te kloppen, er zijn maar liefst twee kinderdagen. In november vindt de internationale Dag voor de Rechten van het Kind plaats, terwijl we afgelopen zaterdag de Internationale Dag ter Bescherming van Kinderen vierden. Serieuze aangelegenheden, al is de verleiding groot om de battle van deze week op te hangen aan recht op goede muziek en bescherming tegen K3, Suzan & Freek en Snollebollekes.
In plaats daarvan vroegen we onze bloggers om een eerlijk antwoord te geven op de volgende vraag: Welke muziek heb je leren kennen via je kinderen (en vind je stiekem eigenlijk best wel goed?)
Keuze Remco Smith: R.A. the Rugged Man – Chains (2004)
Liedje dankzij mijn zoon
Zeg niet dat ik het niet heb geprobeerd. Van jongs af aan heb ik hem gitaren bijgebracht. Niet voor niets liet hij mij in de vriendenboekjes, die hij meekreeg vanuit de Kinderdagverblijf, bij favoriete muziek “Black Keys en Alamo Race Track” opschrijven.
Heel lang ging de opvoeding gestaag. Ik denk dat hij voor zijn twaalfde al meer Nirvana had geluisterd dan ik en dan vooral Incesticide en In Utero, die ik eigenlijk altijd links heb laten liggen. Ondertussen heb ik hem meegenomen naar concerten in TivoliVredenburg en Rotown.
Hij luistert nog steeds naar rock. Maar zijn voorkeur gaat langzaamaan steeds meer uit naar hiphop. “Als Eminem naar Nederland komt, dan gaan wij toch!?” Alleen maar mooi als de muzikale horizon van de kinderen nog breder is dan wat ik heb aangedragen.
De door hem aangedragen hiphop is mij in de regel totaal onbekend, de playlists van Spotify doen kennelijk hun werk. Laatst kwam hij aanzetten met R.A. The Rugged Man, die alweer twintig jaar geleden deze werkelijk geweldige track heeft gemaakt. Heerlijke flow, goede samples. Muzikaal. Ik snap wel waarom dit uit zijn kamer blijft schallen.
Keuze Freek Janssen: MARINA – Hermit The Frog (2009) / Mutemath – Everything’s New (2017)
Omgekeerde wereld
Mijn beide kinderen zijn erg goed gelukt. Sowieso. Maar ook als het gaat om muzieksmaak.
Grappige anekdote om mee te beginnen: ze (dochter van 14 en zoon van 17) spelen allebei in de harmonie in ons dorp en komen daardoor regelmatig in aanraking met klassieke muziek. En ze houden er (daardoor?) ook heel erg van. Ik ook, maar met maat. Thuis ben ik degene die af en toe moppert: ‘alweer klassiek, ja?’. Kunnen we niet gewoon iets met gitaren opzetten? Omgekeerde wereld.
Maar ze luisteren ook naar poppy spul. Met mijn dochter heb ik een voorliefde gemeen voor onder meer Racoon (zij het nieuwere werk, ik de oude albums) en Billie Eilish. Toen ik haar laatst wilde tippen op Noah Kahn, stond die al met meerdere liedjes in haar playlist. Maar ze laat me af en toe ook kennismaken met artiesten waar ik nog nooit van had gehoord, en die ik erg tof vind – zoals onlangs nog Marina: haar Hermit The Frog vind ik ronduit geniaal.
Mijn zoon heeft een brede smaak, maar een voorliefde voor hyperactieve elektronisch muziek – van die zenuwachtige game-soundtracks – en ingewikkelde gitaarmuziek. Tool is zijn favoriet, maar alles met een dubbele bass drum is sowieso al interessant (hij is slagwerker). We hebben weleens playlists ‘moet je dit eens luisteren’ voor elkaar gemaakt.
Als ik er een paar mag noemen: What About Me van Snarky Puppy, heerlijk energieke en vindingrijke jazz, Confronting Myself van Lena Raine, uit de soundtrack van Celeste, een game die hij met name geweldig vindt vanwege de muziek en People = Shit van Slipknot (die had hij een tijdlang als alarm ingesteld. Lekkere manier om de dag te beginnen).
Ik ga toch Everything’s New van Mutemath; een band waarvan ik niet snap dat we er nog nooit over hebben geblogd op Ondergewaardeerde Liedjes. Ooit begonnen als rockband, maar ‘uitgegroeid’ tot soloproject van Paul Meany. Qua stijl heeft de band iets weg van TwentyOne Pilots. Everything’s New is anders: klinkt als supervette, gelikte soul.
Keuze Quint Kik: Billie Eilish – You Should See Me In A Crown (2018)
Smaakmaker des huizes
Ik wil wel met je mee, hoor. Daar sta je dan, met je 13-jarige dochter bij Tramhaus in de Effenaar. Een half jaar later was ze er opnieuw bij, toen Personal Trainer hetzelfde podium besteeg. Niet omdat ze beide bands nou zo goed vond. Het ging haar denk ik meer om samen op pad zijn met haar vader, nieuwe ervaringen opdoen. Ik was met afstand de jongste, pap, merkte ze glunderend op. De schat.
Met Pasen blogde ze voor ons kluppie over het TikTok-fenomeen Sped Up. Een pittige discussie over de zin van een nummer op standje smurf ging eraan vooraf. Ik begreep daar natuurlijk niks van, zij zou het wel even uitleggen aan al die boomers, pardon, bloggers in de familieleden van-battle. Helder en eigenwijs voor het voetlicht gebracht: het bezorgde haar een plek in de top 3 van de poll.
Een van de eerste artiesten die ze als 10-jarige onder mijn aandacht bracht was Billie Eilish. Op vrijdagavond stond tijdens het koken Spotify op en mocht iedereen om de beurt dj-en. Het onheilszwangere Bad Guy viel nogal op tussen de uitbundigheid van Katy Perry en de bombast van Imagine Dragons. Volstrekt origineel, dat ingetogen praatzingen en die overstuurde bassen.
Zo goed dat ik meteen het hele album ben gaan beluisteren. Het zo mogelijk nog verontrustender You Should See Me In A Crown bezorgt me nog altijd de koude rillingen. Intussen is mijn dochter alweer een paar haltes verder. Eilish is ingeruild voor een nieuwe ster aan het firmament: Isabel LaRosa. Vanaf dag 1 stijf uitverkocht in de Melkweg. Natuurlijk gaat deze boomer keihard zijn best doen er alsnog twee te bemachtigen voor een volgend uitstapje met de smaakmaker des huizes.
Keuze Remco Smith: Dua Lipa – Love Again (2021)
Liedje dankzij mijn dochter
Met mijn dochter ben ik twee keer naar Suzan & Freek geweest. Wij waren bij hun eerste Ziggoshow in 2022 en een half jaar later in de Oude Luxor. Ik heb geen hekel aan Suzan & Freek. Het is uiteraard wel heel veilig en weinig avontuurlijk maar ik heb twee hele leuke avonden gehad. Destijds, als we samen aan het puzzelen waren, kwam het met regelmaat voorbij. Ik zou het alleen niet voor mijzelf opzetten.
Dat is anders met haar andere muzikale liefde: Dua Lipa. Ondergewaardeerd? Gelet op alle Grammy’s en uitverkochte concerten zeker niet. Ondergewaardeerd onder snobs dan? Denk het wel. Haar COVID-plaat Future Nostalgia is voor mij één van de beste platen van de jaren ’20.
De liedjes zijn (op een enkeling na, Good in Bed had niet gehoeven) geweldig. De productie is om door een ringetje te halen. Het dunne laagje gruis op de stem van Dua Lipa geeft de muziek net een rauw randje.
In tijden van Spotify luister ik bijna nooit een hele plaat meer, maar Future Nostalgia heb ik, met mijn dochter, keer op keer op keer gedraaid. In de auto, tijdens het maken van tekeningen, bij spelletjes. Dankzij Song Exploder op Netflix heb ik ook nog eens een instant crush opgelopen.
Dua Lipa is niets minder dan geweldig.
Keuze Erwin Tijms: ULTRA SUNN – Keep Your Eyes Peeled (2021)
België heeft meer dan Studio 100
De eerste jaren was het vooral zendingswerk. Ik zorgde er altijd voor dat er op de achtergrond wat goede muziek te horen was bij de activiteiten met de kinderen, of het nou het geven van een flesje of het bouwen van een Duplo-toren was.
Helaas kwam er dan uiteindelijk toch altijd weer een moment van capitulatie: door school en de peer group lukte het simpelweg niet om Studio 100 buiten de deur te houden.
Het tij keerde weer toen ik na een abonnement op Tidal m’n Spotify-account overdeed aan onze oudste dochter. Ze kreeg er alle playlists bij en bleek die nog te waarderen ook. Sterker nog, soms liet ze het haar vriendinnetjes horen. Ik schiet nog altijd in de lach bij de gedachte aan die twee meisjes van 7 die vanaf de achterbank vragen of Jamie xx wat harder mag.
Een decennium verder heeft ze duidelijk een eigen smaak, die ze gevraagd en ongevraagd deelt. Soms grote namen, maar vaak ook artiesten uit niches, van over de hele wereld. Zo kwam ze een tijd terug aanzetten met ULTRA SUNN, dat ik nog niet kende.
Een Brusselse band, wat duister en met overduidelijke EBM-invloeden. Klonk lekker en lag geheel in mijn straatje. Mijn vermoeden is dat er meer mensen zijn die het nog niet kennen, maar het zeker kunnen waarderen. Keep Your Eyes Peeled is dan een mooi startpunt.
Keuze Michiel Borst: Fred again.. feat. The Blessed Madonna – Marea (We’ve Lost Dancing) (2022)
De buurman van Brian Eno
Als trotse vader van drie kinderen heb ik hen voor deze battle meteen om advies gevraagd. Ze zijn allemaal op een volwassen leeftijd (18, 20, 22) en hebben elk hun eigen smaak ontwikkeld. Die smaak kan zeker slechter in de ogen van deze snob, met artiesten als Arctic Monkeys, Coldplay, Kendrick, Frank Sinatra, Dua Lipa etc.
Op de vraag welk nummer ik nou echt via hen had gehoord en enorm waardeer kwamen we vrij unaniem uit op deze heerlijke track van Frederick Gibson alias Fred Again.. (met de twee puntjes dus). Hij maakt al van jongs af aan muziek als producer, songwriter en DJ. en besloot zich op 16-jarige leeftijd aan te sluiten bij een a capella-groep in de studio van nota bene Brian Eno. Destijds de buurman van de familie van Fred. Tsja, en dan lever je natuurlijk geen half werk af.
Met The Blessed Madonna – artiestennaam van Marea Stamper – had hij in 2020 tijdens Covid veel zoomcontact. In één van de vele dialogen sprak zij de woorden “We’ve lost dancing” als uiting van teleurstelling omdat alles wat danst en plezier heeft destijds thuis zat.
Gelukkig maakte Fred er een heerlijke dancetrack van door die woorden van The Blessed Madonna te samplen. Echt ondergewaardeerd is het nummer met ruim 300 miljoen strams niet. Gek genoeg en volledig onterecht staat het niet in de Top2000. Een podium wat het zeker verdiend. Mijn kinderen hebben dat al gezien, ik ben ook al om. Doen jullie mee?
Keuze Jeroen Mirck: The Kiffness & Rushawn – It’s a Beautiful Day (2022)
Ritmisch kattengejank
Van jong tot oud, iedereen vindt kattenfilmpjes leuk. Dus ook mijn zoon van vijf. Zo kwamen wij bij The Kiffness terecht, een Zuid-Afrikaanse zolderkamermuzikant die in werkelijkheid David Scott heet.
De afgelopen jaren maakte hij naam door muzikaal in te haken op populaire online memes, zoals de onvermijdelijke kattenfilmpjes. Dat leverde internet-hypes op zoals I Go Meow, Please Go Away en Sometimes I’m Alone, waarin hij ritmisch kattengejank samplede en begeleidde tot een pakkende popsong.
The Kiffness’ grootste hit is geen kattenfilmpje, maar gebaseerd op een internetvideo van een Afrikaans jongetje dat heel schattig a capella Beautiful Day van R&B-zanger Jermaine Edwards zingt. Met ukelele, trompet en drumcomputer geeft Scott een compleet eigen draai aan dit nummer, inmiddels goed voor 40 miljoen streams op Spotify. Mijn zoontje is er dol op. Het liedje is dermate aanstekelijk dat mijn vrouw en ik er net zo dol op zijn. Ook op Scotts kattengejank trouwens.
Keuze Erwin Herkelman: Flemming & Emma Heesters – Doodsbang (2022)
Kinderfeestje
Afgelopen week hadden wij het kinderfeestje van onze dochter. We hadden allerlei activiteiten in en rondom het huis georganiseerd en ook een muzikale bingo was onderdeel van het feestje. Maar anders dan voor de bingo’s die ik tijdens mijn popquizzen houd, moest ik me voor deze écht onderdompelen in de muziek van nu.
Gelukkig kon ik putten uit het persoonlijke Spotify-lijstje van onze kersverse 8-jarige. Maar ik wilde ook graag de favoriete liedjes van haar vriendjes en vriendinnetjes in de bingo verwerken. Dus stuurde ik onze dochter eropuit om dat aan onze aanstaande gasten te ontfutselen. En een van die favorieten was dít liedje. Ik begreep direct waarom. Wat een mooi duet!
Flemming was al succesvol als zanger van de coverband Baby Blue maar hij verlangde ernaar om zelf muziek te maken. Corona gaf hem uiteindelijk die kans. De optredens stopten en dat gaf hem de ruimte om zelf de pen op te pakken.
Hij schreef in die periode zo’n zestig liedjes, waaronder Amsterdam. En dat betekende zijn definitieve doorbraak voor het grote publiek. Inmiddels heeft hij vele miljoenen streams op zijn naam staan. Hij kreeg zelfs als eerste artiest in Nederland een diamanten plaat voor zijn titelloze debuutalbum.
Emma Heesters leerde ik eerder kennen, door haar deelname aan De Beste Zangers van Nederland in 2019. Op YouTube was ze toen al een grootheid met ook heel veel fans in landen als India en Indonesië. Ze betoverde mij elke uitzending weer met haar engelachtige vocalen. Die ook prachtig kleuren met de stem van Flemming, blijkt uit Doodsbang. Kippenvel!
Keuze Quint Kik: The Weeknd – Gasoline (2022)
De playlist van de moeder van zijn beste vriend
Het geluk treffen van een partner die net zo veel van muziek houdt als jij, mondde bij ons thuis uit in een missie: hoe laten we de kinderen maximaal mee profiteren van dat geluk? Aanvankelijk waren de voortekenen goed: In de auto draaiden we vooral wat wij leuk vonden en de kleuters op de achterbank vochten er onderling om wie van hen het in zijn playlist op mocht nemen (echt waar!)
Dat veranderde rap toen de oudste via vriendinnetjes en op social media op heel andere muziek stuitte. En de jongste kwam aanzetten met muziek uit online games en de playlist van notabene de moeder van zijn beste vriend.
Natuurlijk stonden we open voor alles wat zij ons lieten horen. Iedere poging daar iets tegenover te zetten – goh, dit klink heel erg als (….), dan vind je (….) misschien ook leuk – strandde echter ruimschoots voor de finish.
In 2020 kwam de jongste thuis met een kneiter waar zelfs wij niet onderuit konden: Blinding Lights van The Weeknd. Abel Makkonen Tesfaye beschikt over het ongekende talent je te doen aanbelanden op het kruispunt van Top 40-muziek van de jaren ’20 en de jaren ’80. Op Back to the Future-achtige wijze werden mijn lief en ik gekatapulteerd naar de tijd waarin we zelf voor het eerst naar muziek begonnen te luisteren.
Als gezin maken wij ieder jaar een gezamenlijke playlist voor in de auto op vakantie. Elk van ons mag 20 nummers aandragen, waarbij er geen regels zijn. Onze jongste kwam vorig jaar met 12 (!) nummers van The Weeknd op de proppen. De remix van Save Your Tears, het hier eerder beblogde Can’t Feel My Face en het Moroder-achtige Take My Breath. Met überfavoriet Gasoline ging het plankgas erop en leken we dit jaar sneller op de plek van bestemming te zijn.
Keuze Henkjan Olthuis: The Vices – Tomorrow I’ll Be (2022)
Dankzij Pinguin Radio.
Mijn jongste dochter (19) is ook m’n concertmaatje, we gaan samen zo gemiddeld om de week wel samen naar een concert (veelal Rotown), en ook naar festivals als Into The Great Wide Open, Motel Mozaïque, of Left of the Dial gaan we samen.
Gelukkig heeft onze muzieksmaak een flinke overlap, dus ik hoef voor deze battle niet met een guilty pleasure aan te komen, maar kan gewoon een Erg Goed Liedje kiezen. Muziek luisteren hebben we onze eigen bronnen voor: ik ben de typische album-luisteraar, zij heeft een mega playlist op Spotify. Voor nieuwe muziek heb ik Pinguin Radio, Bandcamp of OOR, zij Spotify of Instagram, en uiteraard ook Pinguin, want dat staat hier (zoals een vriend van haar het eens zei) 24/7 op.
Zo ook The Vices. Op Pinguin hoorde ze in 2022 The Neighbour Is A Bitch en was meteen fan. Voor mij duurde dat wat langer voordat ze de promotie maakten van talentje naar best wel goed (dankzij For My Mind dat mijn award voor beste gitaarsolo van 2023 kreeg) en uiteindelijk naar een van de beste NL bands na hun fantastische concert in Paradiso van 1 maart 2024.
Het Ondergewaardeerde Liedje voor deze battle is uiteraard ook door mijn dochter uitgekozen: Tomorrow I’ll Be (de video is van de unplugged-versie bij Kink in de studio).
