Tegenpolen trekken elkaar aan. In een Hamburgse platenzaak komen twee mannen elkaar vaak tegen. Het zijn Jens Moelle en Ismail Tüfekçi. Naarstig op zoek naar nieuw vinyl, bespreken zij hun muzikale voorkeuren met elkaar. Ik stel me zo voor dat een van de mannen tijdens het bladeren door de bakken een plaat eruit trekt en onder de neus van de ander gooit: ‘Ken je deze?’ Van het eerst alleen praten in imperatieven ontstaan er meer en meer uitgebreide gesprekken over muziek. Die gesprekken leiden tot een samenwerking tussen beide mannen.
Uiteindelijk ontstaat daaruit Digitalism; hun eerste plaat is de knaller Idealism. Die verscheen in 2007. Voor mij is dit ook meteen het hoogtepunt dat ze later niet meer hebben weten te evenaren. Het is electro, vaak gebaseerd op punkachtige drieakkoorden songstructuren. Ze zitten in hetzelfde vaarwater als het Franse Justice.
Het nummer Magnets staat, volgens mij, voor de verschillende muzikale voorkeuren van de mannen. Ze zijn als bij een magneet elkaars tegenpolen, maar trekken elkaar ook ontzettend aan. De metafoor past perfect. In een magnetisch veld zweven de polen op perfecte afstand van elkaar. De balans is er, maar je hoort de frictie. Dan… een kleine verandering in het veld en alles breekt. De magneten slaan om. De fragiele harmonie verandert in een keiharde beat. Het schuurt en overstuurt.
De nummers zijn niet eens altijd zo vol in structuur. Vrij overzichtelijk volgen de stukken elkaar op, maar ze gaan altijd volop in geluid, de knoppen staan volledig open. Dus zet je speaker op elf en luister het nummer helemaal uit. Ik ga hier ontzettend hard op!
Voor de liefhebbers van vinyl: vorige maand is er een reissue uitgekomen van dit eerste album Idealism. De heruitgave is verschenen onder de naam Idealism Forever. Hij is verschenen ter gelegenheid van hun twintigjarige samenwerking. De originele release is maar moeilijk te krijgen, een buitenkansje dus om deze mooie plaat aan je collectie toe te voegen.
