Top noch Snob: The Byrds – All I Really Want To Do

Je hebt artiesten die hofleverancier zijn van de Snob 2000 (denk aan Radiohead of Porcupine Tree) en typische Top 2000-artiesten (zoals Queen en Pink Floyd). Er zijn echter ook legendarische artiesten die tussen wal en schip vallen. In Top noch Snob vragen we extra aandacht voor bands, zangeressen en zangers die in 2022 in géén van beide lijsten voorkwamen, maar die daar in 2023, volgens ons, zeker wel thuishoren.

Ze waren al bij me in mijn vroege jeugd: The Byrds. Op een dubbel-LP die ik in de platenkast van mijn vader had gevonden, stonden 40 ‘Golden Hits’ uit de 50’s en 60’s. Een plaat die ik grijs draaide in mijn slaapkamer.

En hoewel er ook veel niet-zo-Golden-Hits op stonden, valt Mr. Tambourine Man van The Byrds duidelijk wél in die categorie. Sterker nog: tot en met 2019 stond het nog in Die Andere Lijst. Daarná zou de Amerikaanse band in het geheel niet meer terugkeren.

Maar… in de Snob 2000 zijn ze óók niet meer vertegenwoordigd. In 2018 hadden ze dáár voor het laatst een notering. Vermoedelijk het gevolg van het langzaam verdwijnen van de generatie die nog een actieve herinnering heeft aan de muziek uit die tijd.

Als onderdeel van de generatie erna, die statistisch gezien nog wél een flink aantal jaren voor de boeg heeft, pleit ik ervoor om de herinnering aan de sixties levend te houden. Het was namelijk een bijzonder belangrijke periode voor de popmuziek. Een periode waarin de artiesten het fenomeen vormgaven en het definitief op de kaart zetten.

En áls we die herinnering dan levend willen houden, laten we dat dan doen met een nummer van The Byrds. En dan met een nummer dat misschien niet het meest bekend is: All I Really Want To Do. Bob Dylan schreef het. Omdat Mr. Tambourine Man ook al van hem was, stond de band echter niet te springen om het op single uit te brengen.

Hun toenmalige platenmaatschappij overtuigde hen het tóch te doen. Ze moesten alleen wel haast maken. Cher zou het nummer namelijk ook gaan uitbrengen. Een idee dat ze nota bene had opgedaan tijdens een optreden van The Byrds. Het verhaal gaat dat Sonny Bono zelfs stiekem een opname maakte. Met het doel om dat materiaal te kunnen gebruiken voor hun productie. Uiteindelijk was de zangeres nét een maandje eerder met haar single.

Wereldwijd had zij uiteindelijk ook het meeste succes met het nummer, met als enige uitzondering het Verenigd Koninkrijk. Daar eindigde de versie van The Byrds juist hoger. In ons land haalde die versie, in tegenstelling tot die van Cher, de Top 40 niet eens. Maar de versie van The Byrds is echter ongeëvenaard goed.