Gute Nacht Freunde, es ist Zeit für uns….. eine schöne Komposition mit deutschen Liedern zu machen. Unser Nachbarland und seine umliegenden Länder haben so viel Schönheit geschaffen, dass uns nicht einmal ein Tagesausflug bewusst ist. Das ist schade und deshalb steht die schöne deutsche Sprache im Mittelpunkt.
Übrigens, es gab schon zwei Mal einen Streit der Deutschsprachige Lieder; das erste Mal in 2013 (hier) und wieder in 2017 (hier).
Keuze Tricky Dicky: Stephan Sulke – Lotte (1976)
Ohne Worte
In huize Tricky Dicky hebben we een standaard uitspraak wanneer iemand niet luistert: Hallo! maar dan op z’n Duits met een heel zeurderig gebiedend toontje. Overigens zijn Ich habe es nicht gewusst (het origineel van geen actieve herinnering eraan hebben), was soll denn das? en ach so populair. We nemen onze Oosterburen graag op de hak (ik verwijs ooke ven naar een blog over Die Prinzen). Ze hebben tenslotte vijf jaar lang hun hakken in het Nederlandse zand gezet. Een zwaar gevalletje van kuilen graven. En toen ze eindelijk gedwongen afscheid namen lieten ze ietsje meer dan de schillen en de dozen achter. Ook daarover hebben de Duitsers weinig zelfreflectie, getuige de reacties op Rammstein’s Deutschland.
Duitstalige muziek. In mijn jeugd hoorde je het vaak op de radio. Vrijwel zonder uitzondering draken van liedjes. Oké, marmer, steen en staal was leuk en in iets mindere mate Monja van Roland W(ächtler), dat maar liefst 25 weken in de Top 40 stond zonder ooit hoger dan de 23ste plek te komen. Een goede keuze om de achternaam in te korten, trouwens.
Maar laten we bij het begin beginnen en los van die vreselijke Schlagers is er natuurlijk Krautrock, alhoewel er ook in dit genre erg veel Scheisse gemaakt is. Der Udo (L. niet J.) maakte al heel acceptabele muziek en met Nina Hagen kwam de Schwung er weer in. Fantastisch eerste album; de tweede was – waarschijnlijk wegens tijdgebrek – weinig Cha Cha en leverde veel minder Brood op de plank. Dan krijgen we de Neue Welle (in de rest van de wereld gewoon New Wave) met leuke exponenten als Spider Murphy Gang, Falco, Trio en natuurlijk Nena, die zo zwoel kon zingen en hijgen dat die luchtballonnen (en nog wat andere zaken) vanzelf omhoog gingen.
Duitsland is van oudsher een metalland. Waarschijnlijk een overblijfsel van een bepaalde periode, want toen ging het hard op hard. Aufmachen, want Arbeit macht frei. Maar de meeste metalbands zingen in het (soms steenkolen)Engels en vielen dus direct af. Bovendien moet ik eerlijk stellen dat op de albums van bijvoorbeeld Scorpions in de jaren zeventig weinig Süßigkeiten valt te ontdekken. Hun Wind Of Change kwam pas met Love At First Sting in 1984.
Tussen al het bovenstaande waren er twee singer-songwriters die er wat mij betreft met kop en schouders boven het gemiddelde uit staken: Reinhardt Mey en Stephan Sulke. De laatste is overigens in Shanghai geboren (1943) uit een Duitse (Joodse) vader en een Zwitserse moeder op de vlucht voor die debielen die zes jaar lang de wereld in hun greep hielden. In 1949 overleed zijn vader en kon hij niet terug naar Duitsland en kwamen zijn moeder en hij in Zwitserland terecht. In 1965 neemt hij zijn eerste singeltje op, maar pas in 1974 gaat hij in het Duits zingen. Zijn grootste hit wordt Lotte, dat hij voor de eerste keer op TV zingt bij Nederlands talenwonder en flauwiteitenkabinet Rudi Carrell in het programma Am Laufenden Band. Een kopie van Een Van De Acht met Mies Bouwman, waar men anno 1970 nog heel tevreden was met bijvoorbeeld een mixer als prijs.
Het lied is een van de mooiste liedjes over liefde en verdriet. Een terugblik op de hemelse verliefdheid en het afscheid. Na meer dan 45 jaar is mijn liefde voor dit lied nog altijd warm.
Keuze Leendert Douma: Einstürzende Neubauten – Letztes Biest (Am Himmel) (1985)
Ode aan de zon
Nooit was er een heftiger band dan Einstürzende Neubauten in de vroege jaren tachtig. De Berlijners maakten non-conformistische afbraakmuziek, nee: lawaai, de punk ver voorbij. Metaalslagers met welluidende pseudoniemen als N.U. Unruh en F.M. Einheit bewerkten ijzeren platen met pneumatische hamers, sloegen met stangen en kettingen op lege olievaten of gingen stukken staal en steen te lijf met een cirkelzaag of betonboor. Daaroverheen gilde zanger Blixa Bargeld en hij ragde abstract op zijn gitaar – nog een stuk onorthodoxer dan hij deed in ‘zijn’ andere band: Nick Cave & The Bad Seeds. In Neubauten braakte Bargeld teksten uit als lasst unsere Seelen vom Schimmel befreien, hör mit Schmerzen! of der Tod ist ein Dandy.
Gaandeweg de jaren vormde Einstürzende Neubauten zich om tot een subtiele precisieband met steeds intelligenter teksten. Het laatste album – ALLES IM ALLEN uit 2020 (ja, om een of andere reden moet dat in hoofdletters) – is een melancholieke ode aan de stad Berlijn en het verglijden van de tijd. Het is een prachtplaat.
Een eerste moment in die lange beweging van lelijkheid naar schoonheid is het laatste nummer van het album Halber Mensch uit 1985: de ballad Letztes Biest (Am Himmel). Misschien is die juist wel zo mooi omdat er alleen maar takkeherrie aan vooraf gaat. Er bloeit opeens een bloem op de puinhopen. Zoiets.
Letztes Biest is een kosmisch lied. De tekst is een ode aan de zon.
Geh auf im Ost
Der Osten is rot
Im Westen unter
Ich bin das letzte Biest am Himmel
De zon is een beest, maar een uitstervend dier. Het wil dat we het troosten en vasthouden.
Halt mich fest, ich trockne aus
Es zerfällt mein Licht
Halt mich fest im ZenitHalt mich fest
In der Morgendämmerung
Keuze Willem Kamps: Wolfgang Niedecken & Complizen – Vatter (1987)
Verdammt, weer verrast
Zo gaat dat. Of moet ik zeggen, soll ich sagen, so läuft das? Wanneer je een aantal platen hebt van een band waar je enthousiast over bent, dan zijn ook de soloalbums van de individuele leden interessant, uitgaand van meer meer meer. Toen ik zag dat Wolfgang Niedecken, de zanger van BAP, Schlagzeiten had uitgebracht, heb ik die blind aangeschaft. Het was in de fase dat ik was afgestapt van het vinyl, omdat het CD-tijdperk was aangebroken, eind jaren tachtig. Het bleek een wat onbestemd album. Lekkere rock afgewisseld met de voor mij bekende BAP-achtige ballads en wat bigband dingen. En vooral veel zang, maar dat was te verwachten. En ook veel tekst, heel veel tekst.
Niedecken, uit ’51, komt voort uit het tweede huwelijk van een kruidenier uit Keulen. De oude Niedecken had sympathieën voor de NSDAP en was volgens Wolfgang ook nog eens aartskatholiek. Twee foute voorliefdes dus. Meer dan genoeg om je tegen af te zetten, waarmee meteen de vraag is beantwoord waarom de meeste van zijn nummers een maatschappelijke inslag hebben. Hit Kristallnaach is daar een overduidelijk voorbeeld van. BAP, nog steeds actief, heeft altijd dat geëngageerde behouden, al ben ik na het vrij vlakke X Für ‘e U (’91) afgehaakt. Hun eerste platen, met en dankzij gitarist Klaus – Der Major – Heuser, rockten veel meer.
Zoals te doen gebruikelijk bij BAP zingt Niedecken solo ook in het Keulse dialect. Een lastig te volgen woordenstroom. Gelukkig stond op de inlay van Schlagzeiten, naast de Keulse tekst, ook de Duitse vertaling. Niet dat mijn Duits geweldig is, maar dankzij vele afleveringen van Derrick en Tatort toch wat beter te doen. En zo kwam ik tot mijn grote verbazing er dik dertig jaar later achter dat mijn favoriete nummer van Schlagzeiten, Vatter, een cover is. Toen ik onlangs eindelijk een keer die kleine kutlettertjes mee zat te lezen had ik plots een soort van Eureka-moment: dit is Father Of Night van Bob Dylan!
Verdammt, weer verrast door de oude meester. Eerder had ik dat al bij Manfred Mann’s Earthband die dit lied prachtig bewerkte tot prog-epos en nu dus bij Wolfgang Niedecken & Complizen. Hier een Vater, der im Dunkel, Vater, der am Tag, niet alles lijkt te willen zien, niet of te laat reageert en dictators en junta’s hun gang laat gaan. Is Hij dement geworden? Niedecken serveert Hem in dit up tempo nummer volledig af: Ein Vater, der Auschwitz zulässt, hat nicht verdient, das ein Kind ihm zuhört. Het zou me niks verbazen dat hij en passant ook die ouwe katholieke fascist een trap na geeft: Lebensmittelhändler Niedecken. Het zal je Vatter maar wezen.
Keuze Marco Groen: Tanzwut – Nein Nein (2003)
De Sint-jansziekte
Epidemieën, we kunnen er maar niet genoeg van krijgen, zo lijkt het. Een van de meest vreemde vormen vinden we in het jaar 1374 en opnieuw in 1518: mensen die zonder enige noodzaak spontaan begonnen te dansen. Dagenlang, non-stop, tot men er bij neer viel. Het schijnt zelfs dat mensen van uitputting gestorven zijn. Een bron rept over maar liefst 15 doden per dag. En dat allemaal zonder XTC (de drug, niet de band).
In het jaar 1999 was men in het Duitse Berlijn nog steeds diep onder de indruk van het hierboven beschreven verschijnsel. Vooral leden van de behoorlijk Middeleeuws klinkende band Corvus Corax konden daar wel iets mee: het side-project werd ernaar vernoemd. Tanzwut (slechte vertaling: danswoede) was geboren. In den beginne was Tanzwut zo ongeveer de elektronisch versterkte variant van het akoestische Corvus Corux; later groeide beide projecten uit elkaar, zodat je tegenwoordig wel over twee verschillende bands kan spreken. Een plus: de doedelzakken bleven. Eveneens elektronisch versterkt weliswaar, maar metal. Of eigenlijk, om meer precies te zijn: Neue Deutsche Härte. Een subgenre waarbinnen ook Oomph!, Eisbrecher en In Extremo te vinden zijn. En ene Rammstein natuurlijk.
De schmink en de rare haardrachten werden ook meegenomen vanuit Corvus Corax. Vooral de frontman, die zichzelf Teufel (duivel) noemt, lijkt zo te zijn weggelopen uit de tv-serie The Rings Of Power. Eigenlijk heet hij gewoon Mike Paulenz trouwens. Het is iemand die het publiek geweldig weet mee te krijgen tijdens een concert. Nu is het natuurlijk wel zo dat de muziek daar erg goed voor leent. Een prachtig voorbeeld hiervan vinden we in het nummer Nein Nein. Een lekker uptempo liedje waarbij de doedelzakken van duidelijke toegevoegde waarde zijn. Precies het type nummer waarop je een sterke aandrang voelt om te bewegen. Dansen of zo.
Voor de eerdergenoemde middeleeuwse gekte is nooit echt een bevredigende verklaring gevonden. Wetenschappers zoeken het vooral in opgekropte psychische spanning, de hallucinante werking van een schimmel (dus toch een soort van XTC) of massahysterie. Vreemd genoeg is het nooit bij een van de onderzoekers opgekomen dat er nog wel eens een band achter zou kunnen zitten. Een band als Tanzwut bijvoorbeeld.
Keuze Alex van der Heiden: Silbermond – Wissen Was Wird (2004)
Uitstekende poprock
Wanneer ik naar ‘middle of the road rock’ wil luisteren, dan ga ik steeds vaker op zoek in de Duitstalige landen. En zo stuitte ik via de Spotify voorkeurkeuze van Christina Stürmer waar ik in de talentenbattle over schreef op Silbermond. Silbermond is ontstaan in het programma Ten Sing dat door de Noorse tak van Y.M.C.A. is overgebracht naar Duitsland en andere Europese landen. In dat programma staat het creatieve proces van iets moois maken zoals muziek centraal en daar deden deze jongeren aan mee. Ik heb het nooit gezien, maar het klinkt een beetje als een ‘niet-commerciële’ versie van het programma Starmaker waar in Nederland K-otic uit voortkwam. In Duitsland was dat het bandje JAST (de voorletters van de bandleden) die zich enkele jaren daarna omdopen naar Silbermond (zilvermaan).
Ik heb gekozen voor Wissen Was Wird, omdat ze op hun eerste album lekker fel klinken. En specifiek voor dit nummer vanwege dat heerlijke basloopje. Het is de albums daarna iets minder fel, zonder in te boeten op kwaliteit. Silbermond klinkt op de latere albums meer volwassen en blijft boeien. Zoals gezegd is het geen extreme muziek, maar gewoon uitstekende poprock. Laat die Duitse kwaliteit nu toch een keer overwaaien naar Nederland! Te beginnen met Silbermond!
Keuze Erwin Tijms: Laserkraft 3D – Nein, Mann! (2010)
Zangtalent
Een tijdje terug kreeg mijn oudste dochter leuk huiswerk mee van school. Voor Duits kon ze kiezen uit een aantal praktijkopdrachten, waarvan eentje het zingen van een Duits lied was. 99 Luftballons was expliciet niet toegestaan. Die hadden ze kennelijk al vaak genoeg gehoord. Nogal andere koek dan hoe mijn Duitse lessen er op de middelbare school uitzagen. Dat was meer in de stijl van de leraar Duits uit Keek op de Week. Niet dat deze opdracht heel makkelijk voor me zou zijn geweest: los van een totaal gebrek aan zangtalent was er indertijd ook een totaal gebrek aan Duitstalige muziek. Verdammt Ich Lieb Dich en Ba-Ba-Banküberfall zijn de enige nummers die me te binnen schieten. Zelfs Falco zong indertijd al in het Engels. Precies tussen twee periodes in de Duitstalige muziek in. De Neue Deutsche Welle van daarvoor was alweer wat in de vergetelheid geraakt en de tijd van Techno en Rammstein lag nog voor ons. Ongetwijfeld schrijven er collega-bloggers over de NDW of Rammstein, dus kies ik hier voor iets dansbaars. Een publiekslieveling, met teksten in de video, zodat het zelfs voor mensen met een beperkte kennis van de Duitse taal, zoals ik, een beetje goed te volgen is.
En oh ja, mijn dochter was van mening dat het zangtalent genetisch bepaald was. In plaats van het zingen van een liedje, koos ze ervoor om een Duits gerecht (Flammkuchen) te bereiden en van commentaar te voorzien.
Keuze Erwin Herkelman: Bosse ft. Anna Loos – Frankfurt Oder (2011)
Die originalaufname
De échte snobs zullen het nummer nooit gehoord hebben. De kans is namelijk groot dat zij het vrijwel direct na de eerste tonen afzetten in de vrees binnen enkele seconden de stem van Pascal Jakobsen door de speakers te horen schallen. Geen enkele snob wil er immers ook maar enigszins van beticht kunnen worden vrijwillig naar Bløf te hebben geluisterd.
Ja ja, het valt nog niet mee, dat snobdom. Toch zal de snob die het wél aandurfde (of gewoon te laat bij de radio was) verrast zijn door dit prettige duet van Bosse en Anna Loos. Ofwel: het origineel. Net als vermoedelijk heel Nederland hoorde ik Zoutelande uiteraard het eerst. En ik vond het een tof nummer. Mede dankzij de inbreng van Geike Arnaerts stond het al snel in mijn favorietenlijst. Maar toen elke Nederlandse radiozender door had dat het nummer aansloeg en vervolgens besloot om het op de hoogste rotatie te gooien, begon de liefde steeds meer weg te ebben. Inmiddels kan ik het niet meer horen. Kapot gedraaid door Nederland FM.
De melodie staat echter als een huis. En dan is het fijn dat je een alternatief hebt: Frankfurt Oder. Een liedje dat niet gaat over een saai dorp aan de Zeeuwse kust, maar over een grauwe, grijze stad in Oost Duitsland waar die typische Sovjet-bouwstijl met haar brede straten en hoge flats nog het straatbeeld domineert. Een nummer dus dat nog een stukje troostelozer aandoet dan de Nederlandse remake, maar níet stuk gedraaid is.
Keuze Peter van Cappelle: Namika – Lieblingsmensch (2015)
Een troostend liefdeslied dat we goed konden gebruiken in de wrange herfst van 2015
Het was de herfst van 2015 die een wrange bijsmaak kreeg door de vluchtelingencrisis en de terreuraanslagen in Parijs op 13 november van dat jaar. Net als met 9/11 zo’n gebeurtenis die alles op scherp zette en waardoor de wereld even in de war was geraakt. In die herfst klonk er opeens een klein Duitstalig liedje over de radio dat een beetje leek op de klassieker A Horse With No Name van America. Met een zoete songtekst, maar met een boodschap van liefde die meer dan welkom was in die wrange herfst.
Het was Lieblingsmensch van de uit Frankfurt afkomstige Namika. Ze had in haar eigen land al naam gemaakt door deelname aan de Duitse spin-off van het Eurovisie Songfestival; Bundesvision Songcontest. In haar eigen land werd Lieblingsmensch een nummer 1 hit, en het zou niet haar laatste zijn. Drie jaar later zou ze opnieuw de hoogste positie van de Duitse hitlijsten bereiken met nota bene een Franstalig nummer: een remix van Je Ne Parle Pas Français. In ons land gebeurde er niks meer mee. Ook Lieblingsmensch werd slechts een radiohitje bij NPO Radio 2 en 3FM, maar een doorbraak volgde er niet.
Toch denk ik bij het horen van Lieblingsmensch terug aan hoe hoopvol het nummer klonk in die wrange herfst van 2015 waarin we een liedje van waardering voor elkaar hard nodig hadden.
Keuze Jasmijn Godding: Die Wilde Jagd – 2000 Elefanten (2018)
2000 olifanten die door je bloedvaten marcheren
Vorige week dinsdag ben ik officieel naar Berlijn verhuisd, dus een bijdrage aan deze battle mocht niet ontbreken! Het voelt nog surrealistisch om dit vanuit mijn huisje in Wedding te schrijven, en mijn bijdrage deze week is in lijn met dat surrealistische, Berlijnse gevoel: 2000 Elefanten van Die Wilde Jagd.
Die Wilde Jagd is een muzikaal project van producer en songwriter Sebastian Lee Philipp, die oorspronkelijk deel uitmaakte van het Duits/Franse duo Noblesse Oblige’. Het nummer 2000 Elefanten is te vinden op Die Wilde Jagd’s tweede studio-album, getiteld Uhrwald Orange’, uit 2018. Philipp omschrijft het genre van dit album zelf als ‘minimalistische psychedelica’, maar er zijn zeker ook elementen van Krautrock, Mediterraanse psychedelica en zelfs Ambient terug te vinden. Door middel van analoge synthesizers, baslijntjes, drums en natuurlijke geluiden creëert het album een sfeer die aanvoelt als een grillige, maar ook groovy reis door verlaten steden, oerwouden en woestijnen. Het merendeel van de muziek is instrumentaal, maar op een aantal nummers – waaronder 2000 Elefanten – zijn wel verwarrende, surrealistische teksten terug te vinden. Overigens moet ik daarbij eerlijk vermelden dat wat mij betreft alle Duitse teksten redelijk verwarrend zijn, aangezien mijn Duits nog zeer te wensen overlaat. Wellicht steek ik van deze battle nog wat op…?
2000 Elefanten is het meest ‘commercieel’ succesvolle nummer van Die Wilde Jagd, en is wat makkelijker te verteren dan de langer-durende, instrumentale tracks op Uhrwald Orange. De donkere baslijnen worden bijgestaan door psychedelische Midden-Oosterse/Mediterraanse klanken, met daaroverheen teksten over een man in papavervelden, Keturah en Abraham, en 2000 olifanten die door je bloedvaten marcheren. Deze worden op militaire, ritmische wijze gezongen, waardoor Philipp’s stem bijna versmelt met de rest van de instrumentatie. Kippenvel!
Ook de videoclip is overigens de moeite van het kijken waard. Hierin is het nummer ingekort van 7:19 naar 4:16, en is 1 minuut van pure Ambient muziek verwerkt waarin de teksten slechts worden weergegeven in woorden, niet gezongen. Daarnaast verandert in deze minuut het beeld van licht naar donker. Ik snap de betekenis van de clip absoluut niet, maar dat is ook niet nodig. Het drukt de verwarring, veelzijdigheid en schoonheid van Urhwald Orange en 2000 Elefanten goed uit. Daar gaat het om.
Keuze Remco Smith: Die Sterne – Du Musst Gar Nix (2020)
Onterechte desinteresse
Inmiddels ben ik al 17 jaar Rotterdammert, maar de eerste achttien jaar van mijn leven heb ik toch echt in Twente doorgebracht. Een kilometer of vijftien schat ik, maximaal, tot de Duitse grens. Veel mensen in de grensstreek hebben wel iets met Duitsland. Keken vroeger naar Sportschau, RockPalast of Tutti Fruti. Zeer geïnteresseerd in de Duitse geschiedenis. Spreken de taal makkelijk. Mijn lief heeft haar roots een kilometer of 200 zuidelijker, ook zo’n vijftien kilometer van die Grenze, liggen en zij heeft veel meer de focus op Duitsland.
Wat dat betreft was ik een beetje atypisch, denk ik. Interesse in Duitse muziek had ik evenmin. De Deutsche Neue Welle was al zowat voorbij toen ik me in muziek ging interesseren. Serieuze Duitstalige muziek vond ik vaak wat hard. Ik weet dat er mensen dwepen met Herbert Grönemeijer maar daar behoor ik niet toe. Te streng, liedteksten als bevelen. Zo bleef Duitstalig over voor in de kroeg: Komm in meinem Wigwam van Heino zing ik dan wel weer woordelijk mee. Het blijft toch vreemd. Ik ben natuurlijk niet de enige. Duitsers en Nederlanders zijn in de basis behoorlijk eender. Zeker in de grensstreek: het is dat er grenspaaltjes tussen staan maar veel verschil is er niet tussen mensen in Ootmarsum en Uelsen, Nijmegen en Kleve, Roermond en Mönchengladbach. Toch richt ook in de media zich veel meer op de Angelsaksische landen. Arjen Lubach heeft daar ooit een erg geestig item over gemaakt waaruit het totale gebrek aan interesse van de Nederlander in ons grootste buurland blijkt.
Als gezegd: dat geldt voor mij ook. Geen Duitstalige muziek in mijn CD-kast. Nauwelijks wetenschap over wat daar nu muzikaal speelt. Als ik iets van nu zou moeten noemen kom ik tot Rammstein en Die Toten Hosen, maar die maken ook al 30 jaar en meer muziek. Terwijl er genoeg interessants uit Duitsland komt. Gelukkig bleek dat mede-blogger Klaas Kloosterman dezelfde onterechte desinteresse te hebben als ik. Op zijn Tweet Sterker nog: het bestaan van Duitstalige popmuziek blijft voor mij een raadsel kwam een stroom ontzettend leuke muziek voorbij. Voornamelijk van nu. Daar kon ik gelukkig in duiken. Zo stuitte ik op deze buitengewoon vrolijke praatplaat van Die Sterne.
Keuze Der Webmeister: $ONO$ CLIQ – Kaassoufflé (2021)
Frituur Frustratie
De mensen die echt om je geven zullen je er op wijzen dat bijvoorbeeld je gulp openstaat, of dat je een klodder scheerschuim achter je oor hebt laten zitten. De rest zal het een rotzorg zijn, en kletst hooguit achter je rug over dit soort missers. Diezelfde mensen die echt om je geven kunnen je complimenten maken voor iets dat je zelf helemaal niet bijzonder vindt, dat je al je leven lang doodgewoon vindt. Je leert pas veel over jezelf als naasten je een spiegel voorhouden, zowel de goede als de slechte kanten. Dat is soms even schrikken, maar vergeet niet dat ze dat uit liefde doen.
Wanneer artiesten uit andere landen over Nederland zingen (wat natuurlijk een fijn battle-thema is voor een andere keer) dan zien we vaak hetzelfde. Wat ons allang niet meer opvalt over ons land wordt door de buitenstaanders als bijzonder ervaren. En nu gaan we het niet hebben over onze fiets- of softdrugscultuur, want dat kennen we nou onderhand wel. Waar ik even bij stil wil staan is wellicht Nederlands voornaamste bijdrage tot de internationale gastronomie: de snackbar!
Trendsetter op dit gebied was wellicht John Travolta, die in de openingsscene van Pulp Fiction met afgrijzen aan Samuel L. Jackson beschreef hoe wij Nederlanders onze frieten in de mayonaise verzuipen. Ook heel erg bijzonder is de Spaanse Alarido Mongólico met een ode aan onze bitterbal. Maar het thema van deze battle is Duitstalig, dus graag uw aandacht voor de Akens rappers $ONO$ CLIQ met hun Duitstalige ode aan de Kaassoufflé. Het nummer stamt uit het vroege voorjaar van 2021, als ook in Duitsland de Corona-lockdown enorm zwaar valt. Deze rappers lichten hun frustratie toe in een nummer waarin zij zich beklagen over het gebrek aan toegang tot de frituur in Vaals, net over de grens in Nederland, waar een deel van de video is opgenomen.
Wenn ich sterbe dann paniert und frittiert meinen Körper
und segnet mein Grab mit Curryketchup, Mayo und frischen Zwiebeln
De tekst wijdt uit over Nederlandse-Duitse geschiedenis, bezien vanuit een Duitse invalshoek, en dus voorbeeldig om gevoelige thema’s als het Frietje Oorlog heen bewegend. Uiteraard zijn er wel verwijzingen naar beladen voetbal interlands uit het verleden, getuige de instant-klassieke regel: ich spuck auf Rudi Völler. De video bewijst verder dat de TV serie en films van Maaskantjes disfunctionele New Kids (die ook niet vies waren van frequente bezoekjes aan de snackbar) meer indruk hebben gemaakt in Duitsland dan in ons eigen land. Wellicht dus dat Snackbar Het Pleintje in Maaskantje de Hollandse Snackcultuur internationaal aan z’n doorbraak heeft geholpen.
Met al deze internationale lof zal de Snackbar binnenkort net zo’n wereldwijd culinair succes zijn als de pizzeria of de hamburgertent!
Kaassoufflé!