Toffe muziek uit Wales? Los van Tom Jones? Wat dacht je van Manic Street Preachers! Of van Super Furry Animals, Stereophonics, Kelly Lee Owens, of anders The Alarm wel. En uiteraard nog veel meer. Een nieuwe favoriete act uit Wales die je aan dat lijstje kunt toevoegen is The Bug Club. Al zal deze naam nog niet bij iedereen een belletje doen rinkelen. En dat zit me wat dwars; er is onterecht nog veel te weinig The Bug Club-buzz. Wat niet is kan nog komen weet ik, maar in ieder geval is het wat mij betreft hoog tijd voor een zoemende introductie.
The Bug Club is een trio. De naam van de gitarist is Sam Willnett, de bassiste heet Tilly Harris, en de drummer zal reageren als je Dan Matthew naar hem roept. Sam en Tilly zijn verantwoordelijk voor de vocalen. En de muziek? Als je je kunt voorstellen hoe The Velvet Underground gecombineerd met de muziek van The Modern Lovers en punkrock-band Minutemen zou klinken, dan krijg je al een aardig idee van het geluid van de band. De frisse nummers bevatten heerlijke riffs, en zijn ook nog eens tekstueel buitengewoon spitsvondig. De eerste single van de in 2016 opgerichte band kwam uit in 2021, We Don’t Need Room For Lovin’. Gevolgd in hetzelfde jaar nog door de EP Launching Moondream One en het mini-album Pure Particles. Dit jaar kwamen er ook al weer nieuwe toffe tracks uit, waaronder een erg lang nummer: Intelectuals, een soort van lo-fi Indie-rock rhapsody. (Herken de humor alleen al in de spelling van de titel.)
De band bewijst met deze releases niet alleen op dit moment lekker productief te zijn, ook de output is kwalitatief uitermate consistent. The Bug Club lijkt tot nu toe niet tegen te kunnen vallen. Ook live niet naar alle waarschijnlijk. Op YouTube zijn her en der wat live-opnames te vinden; alleen met het woord aanstekelijk kom je er niet als je de vibe zou willen omschrijven. Het mooie nieuws is dan ook dat The Bug Club voor optredens – in oktober – voor het eerst naar Nederland komt. De band is dan te bewonderen in Groningen, Nijmegen en Rotterdam. Zelf heb ik al een kaartje in de pocket. En wellicht komen we elkaar wel tegen! Al zal ik weinig tijd hebben om met je te staan praten. Ik ben dan die ouwe, kale baal hooi die daar vooraan tegen het podium gedrukt – wild bewegend en gutsend van het zweet – alle liedjes keihard mee staat te brullen.
Heb ik een favoriet nummer? Poeh hé, dat is bij deze band nu al erg moeilijk om te bepalen. Ik zou adviseren alle nummers eens lekker hard te gaan draaien. Maar als je nu even slechts tijd hebt voor ééntje, check dan op z’n minst het zeer verslavende The Fixer.
Lekker, Alex. Kan niet anders zeggen.