De woorden ‘vreemde muziek’ zorgen ervoor dat er in mijn grijze massa meteen een laatje wordt opengetrokken waarin namen tevoorschijn komen als Jona Lewie, Art of Noise, of zelfs het bijna totaal vergeten Deutsch-Österreichisches Feingefühl. Artiesten die er geen moeite mee hadden om de gebaande paden links te laten liggen. Dat gaat natuurlijk wel eens fout (Baltimora), maar vaak genoeg levert het ook iets bijzonders op. Hierbij denk ik aan bands zoals de Presidents Of The United States, Eels en vanzelfsprekend Devo.
Met Devo is iets merkwaardigs aan de hand, iets dat natuurlijk heel goed bij ze past. Ondanks dat ze op een goede manier geluiden voortbrengen waar niemand zich eerder aan waagde, zijn ze in onze rivierendelta nooit doorgebroken. Zijn Nederlanders te nuchter en te conservatief voor Devo? Is Devo eigenlijk helemaal niet zo goed? Opvallend is dat ze tot op de dag van vandaag voor uitverkochte zalen zorgen in de Verenigde Staten, een land waarvan je toch niet kan zeggen dat het conservatisme daar niet wierig teelt. Een uitzondering hierop is hun single Post Modern Man dat in 1990 maar liefst de dertigste plaats in onze Top 40 wist te bereiken.
Hun eerdere ‘succesje’ in ons land hadden ze met (I Can’t Gèt Mé Nö) Såtisfactiön, wat meer een parodie was op een willekeurige cover van het (bijna) gelijknamige nummer van de Rolling Stones. Mick Jagger was razend enthousiast, de Nederlandse luisteraar iets minder: het experiment kwam niet verder dan de Tipparade. Naar Devo-begrippen klonk Post Modern Man een stuk ‘normaler’, wat wellicht een verklaring is dat het nummer op ietsje meer waardering kon rekenen. Voor de spruitjesgeur minnende goegemeente was het natuurlijk nog steeds een stap te ver. De B-kant hielp daar ook niet bij; hierop was namelijk een live-versie van het niet minder vreemde Whip It te vinden. Een nummer dat op dat moment alweer tien jaar oud was en niet veel later gepromoot werd door Beavis, bekend van het duo Beavis & Butthead.
Nu, dertig jaar later (onlangs las ik ergens dat het jaar 2050 ‘dichterbij’ ons ligt dan 1990) is Nederland er misschien wél klaar voor. Ons landje zal in die tijd toch wel iets meer postmodern zijn geworden, toch?
