Het thema voor een battle onlangs was iets van James Brown. Eerlijkheidshalve heb ik niets met deze artiest. Ik begrijp de genialiteit van de man overigens wel, maar het is puur een kwestie van smaak. Ik twijfelde nog wel even tussen een samenwerking met Fred Wesley en een nummer van het Rocky IV album Living In America, maar toch niet gedaan, omdat ik niet into Brown kan komen. Toch bracht het me terug naar het soundtrackalbum van Rocky IV. Buiten de Survivor klassiekers Burning Heart en Eye Of The Tiger en James Brown staan er van die vette jaren ’80 nummers op. Robert Tepper en de Survivor rip-of Touch zijn er te vinden. Maar daarnaast staan op dit album enkele instrumentale nummers van Vince DiCola.
Vooral die instrumentale nummers zijn zo enorm tekenend voor film- en seriemuziek uit de jaren ’80. Denk maar aan Harold Faltermeyer’s Axel F of de muziek uit Miami Vice van Jan Hammer. Over het algemeen gebaseerd op de synthesizer kunsten van de artiest. Toen ik eenmaal liefde ging ontwikkelen voor metal, verafschuwde ik de synthesizer, maar Vince DiCola bleef hangen. Dat is niet zomaar denk ik, DiCola werd vooral geïnspireerd door oude helden uit de progressieve hoek, zoals Emerson, Lake and Palmer. Later zou Vince Dicola samenwerkingen aangaan met diverse rockartiesten waaronder Jethro Tull.
Het nummer War uit de Rocky IV film heeft iets episch en is niet voor niets gemonteerd onder het magische gevecht van de Rus Drago, gespeeld door Dolph Lundgren en Rocky Balboa uiteraard door Sylvester Stallone gespeeld. Onder het constante mantra ‘no pain’ dendert de muziek van War maar door en luidt uiteindelijk de overwinning in van Rocky. Ik heb niet zoveel verstand van boksen, maar ik heb begrepen van experts dat je niet echt ver komt met een dekking zoals in de film weergegeven.
De samenwerking die ontstond met Sylvester Stallone was min of meer een gelukstreffer voor Vince DiCola. Hij had een ontmoeting met Sylvester Stallone’s broer Frank in een nachtclub waar DiCola speelde met zijn band. Daarna ontstond een muzikale samenwerking met Frank Stallone en zij gingen schrijven voor een vervolg op Saturday Night Fever dat Staying Alive zou gaan heten. Sylvester vond het helemaal niets, maar ze bleven proberen en dienden een opname in die wel in de roos was en vervolgens kwam Vince DiCola in beeld om de muziek voor het vierde deel van Rocky te schrijven. In vervolg daarop schreef hij de muziek voor The Transformers en kon DiCola zich filmcomponist noemen.
Als puber vond ik de Rocky films wel leuk en als er één voorbij komt op Veronica dan kijk ik er nog wel eens met heimelijk genoegen naar. Wat me dan iedere keer weer opvalt is hoe sterk de muzikale thematiek is die de beelden versterkt en steeds weer in dezelfde thema’s terug komen. Ook Training Montage van Vince DiCola uit deze film heeft dat in zich. Daarnaast is het volume van de muziek niet drie keer zo hard zoals in de huidige films en series, om helemaal gek van te worden. Ik weet dat ik hier als een bejaarde klink, maar de filmmuziek in de jaren ’80 was gewoon veel beter afgestemd. Over de muzikale kwaliteit van de muziek kunnen we natuurlijk uren debatteren. Blogger Edgar Kruize zei er al het een en ander over in zijn blog over Stan Bush. Voor mij persoonlijk vertegenwoordigt deze muziek een tijdsbeeld en is het net zoals bij Edgar ook bij mij een grote mate van jeugdsentiment. ….En stiekem vind ik het ook nog goede muziek.
