Gimme a ticket for an aeroplane. Het is zo’n magistrale openingszin die je meteen meezingt, want je kunt ‘m dromen, tenzij je op Mars woont of jarenlang onder een Talibanregime hebt gezucht, u weet wel, die anti-muziekfundamentalisten. Al dik 54 jaar schalt deze met regelmaat door de ether. Het nummer is een kleine tweehonderd keer gecoverd en meermaals een hit geweest. The Letter mag dan ook met recht een klassieker worden genoemd. Maar wat blijkt? Zelfs klassiekers zijn aan corrosie onderhevig, in elk geval wanneer de Top 2000 de maat der dingen is. The Letter staat er niet meer in.
Het lied werd geschreven door Wayne Carson Thompson, geïnspireerd op die openingszin die zijn vader op enig moment had uitgesproken. Wat de context van de uitspraak was is onbekend, maar Carson verbond er het verhaal aan van een oude liefde die per brief de zanger of zangeres van het lied verzoekt om terug te komen. Wayne Carson Thompson schreef vooral voor anderen en won een paar jaar later een Grammy voor Always on my mind. Hier vooral bekend van Elvis. The Box Tops waren de eersten die The Letter opnamen en hadden hier een gigantische hit mee. Reden voor de band om vaker bij Wayne Carson aan te kloppen. Neon Rainbow, opvolger van The Letter was er zo een.
Omdat het een heerlijk nummer is en mogelijk vanwege het succes, hebben vele anderen zich aan het lied gewaagd of, in sommige gevallen, vergrepen. Chet Baker, toch niet de minste jazztrompettist, nam een soort James Last-versie op, terwijl je juist van hem een spetterende, wat schurende vertolking had mogen verwachten. Het staat tussen andere all time popfavourites op zijn album Blood, Chet And Tears, en die titel doet de tenen eerlijk gezegd al krommen. Vervolgens stelt Chet de luisteraar dan ook niet teleur.
In 1974 maakt onze eigen halve Bulgaarse Haagse Bojoura ons ook niet echt blij. Zij had eind jaren zestig een paar leuke, maar bijna vergeten hits, geschreven door George Kooijmans. Bojoura had hem leren kennen via haar moeder die George en Frans Krassenburg zangles gaf. Na een paar jaar stopte zij en richtte zich op binnenhuisarchitectuur. Haar man, Hans Cleuver, kortstondig drummer bij Focus, bracht haar voor een comeback in contact met Thijs van Leer en met hem kwam zij tot een wat zweverige en overmatig georkestreerde versie. Het werd een kleine hit maar bleek ook haar afscheidsbrief; verder succes bleef uit.
Eigenlijk was mijn kennismaking met The Letter de versie van Joe Cocker uit 1970, al kun je beter de versie van Leon Russell zeggen. Met zijn swingende boogie-achtige pianospel en de door hem geleide band heeft hij het tot een vet Rhythm & Bluesnummer omgevormd, waar Joe Cocker met zijn schuurpapieren stem een extra dimensie aan toevoegt. De uitbundigheid, van zowel Cocker, het koortje als de rest van de band, werkt aanstekelijk en is precies wat bij deze song hoort.
Die vreugde, die verbazing, het door het dolle heen zijn omdat je lief je terugvraagt, ontbreekt nou net bij de gouden versie van The Box Tops, in elk geval bij deze vreselijke de TV-opname. Eigenlijk moet je niet naar hen kijken. Alleen luisteren hoe de dan pas zeventienjarige Alex Chilton over zijn baby zingt. Had iemand dat maar gezegd. Of even geschreven.
