Het jaartal weet ik niet meer, maar het is zeker na 1977 geweest, het jaartal dat het album On Stage uitkwam. Het zal dus rond ’78 zijn geweest voor ik er kennis mee maakte, met dit (nog steeds) weergaloze album. Een bezetting waar je U tegen zegt; Ronnie James Dio – zang, Ritchie Blackmore – gitaar, Tony Carey – keyboard, Jimmy Bain – bas en Cozy Powell – drums. Het album herbergt verschrikkelijk mooie nummers, zoals Catch The Rainbow, Kill The King, eigenlijk geen slecht nummer te ontdekken. Voor mij was altijd het nummer Still I’m Sad het favoriete nummer, door de sfeer, de verschillende solo’s en natuurlijk de zang van Ronnie James Dio.
Jarenlang was ik in de vaste overtuiging dat Still I’m Sad echt een nummer van Rainbow was. Op zich niet gek denk ik gezien de overtuiging waar ze het mee spelen en, laten we eerlijk zijn, het is ook een echt Rainbow-nummer. Afijn, de waarheid is soms echter anders.
En soms kom je op een wat vreemde manier achter de waarheid van een nummer. Ik kwam per toeval een uitvoering van Boney M tegen, ja jullie lezen het goed Boney M. en oordeel zelf, wat mij betreft zou het verboden moeten worden. Mijn God, twee totaal verschillende genres dus maar eens op onderzoek uitgegaan. En ja, dan blijken The Yardbirds het nummer als eerste te hebben opgenomen. In 1965 zag het nummer het eerste levenslicht, Jeff Beck was de gitarist. Over grootheden gesproken. Het nummer is geschreven door de bassist van The Yardbirds, Paul Samwell-Smith.
See the stars come falling down from the sky
Gently passing they kiss your tears when you cry
See the wind come softly blow your hair from your face
See the rain hide away in disgraceStill I’m sad
For myself my tears just fall into dust
Day will dry them night will find they are lost
Now I find the wind is blowing time into my heart
Let the rain fall for we are apartHow I’m sad
How I’m sad
Oh how I’m sad
Het intro van origineel kenmerkt zich door invloeden van Gregoriaans gezang. En toch voor mij blijft The Rainbow-versie, de mooiste, de beste en indrukwekkendste. En in deze cover, coveren de mannen ook nog heel even Beethoven Eine Kleine Nachtmusik. In totaal zijn er zo’n 21 verschillende uitvoeringen van dit nummer door verschillende artiesten opgenomen. Manfred Mann, Marc Almond om er maar twee te noemen.
De tekst zelf is mooi in al zijn eenvoud, liefdesverdriet veel mooier kan het niet beschreven worden. Een nummer wat van oorsprong al zo’n 55 jaar oud is maar de tand des tijds zal doorstaan. En dat geldt – ik gaf het al eerder aan – zeker voor de uitvoering van Ronnie James Dio en consorten. Ik word er niet treurig van.
Staat nog steeds als een huis. Long live rock ‘n’ roll!
Kan je ervaring met het Rainbow nummer / album onderschrijven. Nieuw gekocht in 1977 als 14 jarige, en nog steeds een prachtig album met dit nummer waarschijnlijk als beste.
En nu hoor ik net op 192tv de Yardbirds versie. Even schrikken! maar niet zozeer negatief als wel van huh?
YB versie mist de pit en kracht van RJ Dio’s zang.
Grappig en ontroerend, hoe jouw ervaring en die van commentaargever Dion overeenkomt met de mijne. Het is waarschijnlijk het legendarische (en voor mij levensbepalende) radio-programma Betonuur van dj Alfred Lagarde dat mij en mijn beste vriend in die tijd op het spoor van On Stage zette. In dat programma aan het einde van de dinsdagmiddag werd geloof ik of Man on the Silver Mountain of Kill the King gedraaid. Er ging een bom af in mijn hoofd. dat was niet uitzonderlijk, in het Betonuur kwam zoveel goede muziek voorbij dat er iedere week wel een bom afging: Van Halen, Led Zeppelin, Rush, Gamma, Thin Lizzy, Boston, god, wat een diamanten werden er uitgeserveerd. Hoe dan ook, mijn makker en ik naar de winkel en On Stage gekocht. we kochten wel vaker samen een elpee, was goedkoper. En daarna Rising en Long Live Rock’n Roll. Epische platen van een fenomenale band. En inderdaad, ook al kon ik aan de credits zien dat het nummer niet van Blackmore en Dio was, van wie het wel was, was niet makkelijk te achterhalen. Geen internet in die tijd….
Mooi verwoord, toevallig is er net een podcast over Alfred Lagarde en dus ook betonuur. Te vinden bij Kink maar wellicht heb je hem al gehoord, toch soort van memorylane.