In juli en augustus blikken we (terug) naar de Summer Of Love. Verhaaltjes over verliefdheid, (verloren) liefdes en relaties, het zomergevoel en de liefde voor muziek.
Krijg nou toch tandjes! Ik stond bij Plato lekker uitgebreid door de bakken te struinen. Wat was er nieuw en op zoek naar het koopje van de week. Ik had net een mogelijke kandidaat gevonden toen ik een onbekend lied van The Doors hoorde. Hoe kan dat nou dacht ik, want ik ken alles van The Doors. Of toch weer niet? De stem leek wel heel erg op die van wijlen Morrison.
De verkoper vertelde mij dat het The Coral was met The Curse Of Love; een album met oude op 8-track opgenomen opnamen van 2005 tot en met 2007. Onmiddellijk gekocht en thuis heb ik mijn aanwinst direct opgezet. Het vreemde was wel dat The Curse Of Love heel anders klonk dan in de platenzaak. Hè?
Er bleek aan het einde van de ceedee nog een vloek te staan en dat was degene die mij bij Plato zo verraste. In alle eerlijkheid moet ik stellen dat het album in z’n totaal een beetje tegenviel. Zeker niet slecht met de melancholische sfeer en psychedelische folky liedjes, maar ik had gehoopt op een hoger Doors-gehalte. Waarschijnlijk was mijn verwachtingspatroon te hoog.
The Curse Of Love gaat natuurlijk over de vloek der liefde. Hoe het keizers en voetvolk in een zielig hoopje mens kan veranderen. Doeltreffender dan welke kogel dan ook gaat het dwars door je hart. Net als bij mij toen ik voor de eerste keer mijn vrouw zag staan. De allereerste gedachte die bij mij opkwam was niet lekker kontje of leuk bekkie, maar zij is degene met wie ik zal trouwen. 100% zeker. Geen twijfel mogelijk. Liefde is een vreemd fenomeen, want hoe kon ik bij de eerste aanblik zo zeker zijn? Geen idee, maar dit jaar zijn we 30 jaar getrouwd.
Voor mij dus geen vloek, maar ik kan wel bedenken hoe zwaar het is wanneer je de man of vrouw van je dromen ontmoet en er geen enkele interesse in toenadering of avances is.
Volg de Summer Of Love op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Love Gang – Can’t Seem To Win
Axis – Someone
