In juli en augustus blikken we (terug) naar de Summer Of Love. Verhaaltjes over verliefdheid, (verloren) liefdes en relaties, het zomergevoel en de liefde voor muziek.
Samen met My Dying Bride en Paradiso Lost waren ze verantwoordelijk voor de ontwikkeling en verspreiding van doommetal; een langzame, duistere metal-variant die, zoals wiki het stelt: ‘bedoeld [is] om een sfeer op te wekken van duisternis, wanhoop, leegte en verdoemenis’. Destijds noemde de band zich nog Pagan Angel, het type bandnaam dat ideaal is voor het genre. Helaas voor sommigen, maar gelukkig voor anderen hield dit muzikale experiment op bij het derde album. Zanger Vincent ging steeds minder vaak als een stofzuiger zingen en muzikaal ging het meer een melodieuze, atmosferische kant op. Toch is het gevoel van duisternis, wanhoop, leegte, hel en verdoemenis altijd integraal onderdeel gebleven bij de band die zich sinds het tweede album Anathema is gaan noemen. Een naam die de heren op het lijf geschreven is: een anathema is een soort aflaat uit de tijd toen het polytheïsme de norm was. Later is het de Katholieke kerk gelukt om hier een negatieve connotatie aan te geven en stond het zo ongeveer gelijk aan excommunicatie. Een straf waar men tegenwoordig hooguit om moet glimlachen, maar wat vroeger toch als minder prettig werd ervaren.
Anathema zou je een familieband kunnen noemen. Het gezelschap bestaat uit de broers Cavanagh, waarvan dus Vincent de slaggitaar en zang voor zijn rekening neemt, de vloeiend Nederlands sprekende Jamie speelt de bas en Daniël speelt leadgitaar en de baas. Die laatste is overigens in staat om een concert om te dopen in een soort oefensessie. Het is niet ongewoon dat Daniël een nummer afbreekt nadat er een foutje is ingeslopen tijdens de uitvoering, zodat het nummer, tegenover een inmiddels geërgerd publiek, doodleuk in zijn geheel opnieuw gespeeld gaat worden. De familie Douglas, eveneens van de andere kant van de Noordzee, is ook goed vertegenwoordigd. Broer John (Douglas dus) is gewend om achter het drumstel te kruipen, terwijl zus Lee haar engelengeluid als achtergrondzangeres tentoon mag spreiden. De Portugese toetsenist Daniël Cardoso is de enige in de band die het ontbeert aan muzikale familieleden.
Het nummer One Last Goodbye is exemplarisch voor de Britten. Kippenvel en moeizaam binnengehouden emoties zijn niet ongewoon tijdens een live-uitvoering van de compositie. Een oppervlakkige ‘scan’ van de lyrics doet vermoeden dat het werkje handelt over een man die treurt over zijn verloren liefde en het uitgilt alsof hij liever zijn linkerbeen had verloren dan zijn voormalige soulmate. Dat kan en mag er ook in gehoord worden, vindt zanger Vincent: This next song is dedicated to a person we really loved who passed away…But it can also be for a person you love and you lose without his or your will, waarbij de eerste zin een verwijzing is naar waar het liedje werkelijk over gaat, namelijk de overleden moeder van de broers. Het is een nummer waarop het emotioneel-gevoelige deel van de familie (=Vincent) op het podium zijn pijn niet onder banken of stoelen steekt. Iedereen die zijn moeder mist begrijpt hem en heeft geen lolly nodig om tijdens deze weeklaag zijn mond te houden, want daar kan op dat moment sowieso geen geluid uitkomen.
Volg de Summer Of Love op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Love Gang – Can’t Seem To Win
Axis – Someone
