Vandaag is de start van 2 maanden verhalen over verliefdheid, (verloren) liefdes en relaties en de liefde voor muziek (natuurlijk) onder de verzamelnaam The Summer of Love.
De originele Summer of Love was in 1967; het hoogtepunt van het hippietijdperk en de anti-establishment beweging. Op 14 januari gingen tienduizenden jongeren naar San Francisco voor de Human Be-in waar dichters uit eigen werk voorlazen en de Grateful Dead en Jefferson Airplane optraden onder het genot van geestverruimende middelen en de vrije liefde.
Zes maanden later trokken circa 100.000 jongeren naar Monterey voor een drie dagen durend popfestival, dat onder andere de doorbraak van Otis Redding bij het blanke publiek zou betekenen. Jefferson Airplane was de headliner, maar de line-up was er eentje om de vingers bij af te likken met onder andere Simon & Garfunkel, The Animals, Canned Heat, Janis Joplin, Steve Miller, The Byrds, Laura Nyro, Buffalo Springfield, The Who, The Mamas & The Papas en Jimi Hendrix.
Als gevolg van het succes werden in de daaropvolgende jaren veel meer festivals georganiseerd waaronder Isle Of Wight, Woodstock en Altamont Free Festival. De laatste zou het feitelijke einde van het hippietijdperk van peace, love & understanding betekenen. Alles ging fout wat er maar fout kon gaan, mede door een gebrekkige organisatie. In plaats van lering te trekken uit Woodstock dachten de organisatoren dat er maar 20.000 mensen op het gratis festival zouden afkomen; het werden er 300.000 waardoor er van vrijwel alles een tekort was. Behalve alcohol en drugs, want iedereen nam zijn eigen shit mee en de weinige bewakers dealden. Evenals de in bier uitbetaalde Hell’s Angels die op voorspraak en uit eerdere goede ervaring van Grateful Dead en The Rolling Stones de veiligheid zouden bewaken. Achteraf zou blijken dat de oudere Hell’s Angels niet aanwezig waren, maar een jongere groep die zich niet aan de afspraken hield. Er was veel geweld en de angstige sfeer bezorgden velen een ‘bad trip’. Mishandelingen, vechtpartijen en vele diefstallen van auto’s.
Er waren optredens gepland van Santana, Jefferson Airplane, Flying Burrito Brothers, Grateful Dead, Crosby, Stills, Nash & Young en The Rolling Stones. Grace Slick (Jefferson Airplane): The vibes were bad. Something was very peculiar, not particularly bad, just real peculiar. It was that kind of hazy, abrasive and unsure day. I had expected the loving vibes of Woodstock but that wasn’t coming at me. This was a whole different thing. Grateful Dead weigerde op te treden, nadat Hell’s Angels de zanger van Jefferson Airplane, Marty Balin, mishandeld hadden, omdat hij wat over het aanhoudende geweld zei. Tijdens het optreden van The Rolling Stones ging het helemaal verkeerd. Een zwarte jongeman – onder de invloed van drugs – wilde het podium opklimmen en werd hardhandig door de Hell’s Angels verwijderd. Hij kwam terug met een pistool en daarop werd hij neergestoken en in elkaar geslagen. Hij stierf ter plekke. Maar ook drie andere aanwezigen: twee werden in hun slaap overreden en een verdronk in een irrigatiekanaal.
De enige band die op alle drie festivals gespeeld heeft is Jefferson Airplane, maar ik kies voor Santana met Soul Sacrifice omdat hij in 1969 (op Woodstock) doorgebroken is. Soul Sacrifice is ooit begonnen als een jamsessie om te eindigen als een van de iconische uitvoeringen op Woodstock. Hij speelde het ook (als openingsact) op Altamont, maar de uitvoering werd onderbroken vanwege het geweld in het publiek. Op YouTube zijn geen beelden van dit optreden, maar gelukkig wel van het vreedzame Woodstock.
https://www.youtube.com/watch?v=AqZceAQSJvc
Volg de Summer Of Love op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Love Gang – Can’t Seem To Win
Axis – Someone
