David Bowie – Word On A Wing

Kan het romantischer? We slenterden door Berlijn. Hand in hand. Het was einde 1989. De Muur was net gevallen. Maar van euforie was weinig te merken. In het westen wandelden mensen langs porno en peepshow en stonden Mercedes en cola nog steeds op een voetstuk. In het oosten was het somber. Er viel natte sneeuw. We liepen door donkere, grijze straten waar gewoon nog hopen bruinkool lagen. Heel af en toe was er een verlichte kerstster in een donker raam. Dat was alles.

We voelden wel dat we op het kruispunt van de geschiedenis stonden, maar daar wilden we niks van weten. We kenden elkaar net en mijmerden over onze verliefdheid. Want we waren 20 jaar jong en héél erg verliefd. Ze was ook zo beeldschoon, met haar hennablonde haren en haar lange zwarte jas. Ik wist dat ze net zo van David Bowie hield als ik. Om haar nog verder voor me te winnen zong ik hardop Word On A Wing tussen de zachte sneeuw in de schaduw van de Muur:

In this age of grand delusion
You walked into my life
Out of my dreams
I don’t need another change
Still you forced your way
Into my scheme of things

Want zo ging het wel. Ze drong zich aan mij op en ik vond dat geweldig! Bowie’s nummer uit 1976 was in dat opzicht helemaal raak.

Het is het laatste nummer op kant A van het album Station To Station. Je zou eigenlijk ook een van de doorgesnoven liveversies uit de Isolar-tour uit hetzelfde jaar moeten horen, want daar klinkt Bowie nog iets meer doorleefd. Luister maar naar deze opname gemaakt in het Nassau Coliseum. Kippenvel, toch? De setting eromheen was ook zo mythisch. De Thin White Duke was zijn karakter toen. De hele lichtshow bestond uit wit licht en het voorprogramma was de film Un Chien Andalou uit 1929 van de surrealistische regisseur Luis Buñuel waarin met een scheermes een oogbal wordt opengesneden. In zijn muziek waren de eerste krautrock invloeden al te horen, die David Bowie nog verder uitwerkte tijdens zijn zeer productieve ‘retraite’ in Berlijn kort daarna.

En we wisten het donders goed, hoor. Word On A Wing is godverdomme gewoon een gebed! We hoorden ‘m het letterlijk zingen: Lord, I kneel and offer you my word on a wing. Dat maakte de hele issue nog meer gelaagd. Liefde, seks, religie, filosofie en geschiedenis, alles kwam bij elkaar in dit Berlijnse moment zo kort voor de jaarwisseling.

Beklijfde de liefde? Lange tijd wel. Ik denk dat we vier jaar verkering hadden en daarvan woonden we twee jaar samen in Amsterdam. Het was knallen. Het was passie. Maar uiteindelijk verkruimelde de relatie en verloren we elkaar uit het oog. Sinds halverwege de jaren negentig heb ik niks meer van haar gehoord. De opkomst van internet en zoekmachines brachten geen heil. Blijkbaar liet zij zich niet Googelen.

Leve LinkedIn. Deze week wist een familielid van haar mij te vinden. Ik schrok van de korte chat, maar ik mocht hem bellen en heb toen alles gehoord. Mijn Berlijnse liefde is onlangs in Utrecht overleden. Domweg gestorven in haar slaap. Uiteraard klonk David Bowie op haar uitvaart, zo vertelde hij desgevraagd. Haar veel te vroege dood geeft nu een extra dimensie aan de gevleugelde woorden in dit nummer. Nog een extra laag. De laatste dagen spoken zulke zinnen door mijn hoofd:

Just as long as I can walk
I’ll walk beside you, I’m alive in you

… is voor haar.

It’s safer than a strange land,
But I still care for myself

… is voor mij…

Dag mooie schoonheid. Rust zacht. Ik ga hier nog even door. In september reis ik weer af naar Berlijn. De precieze plek van mijn aubade ga ik nooit meer terugvinden. Daar is de geschiedenis al vele malen overheen geweest. Maar hoe dan ook ga ik daar aan je denken.