4 Mei: Vanavond herdenken we de doden uit de tweede wereldoorlog. En wat mij betreft herdenken we iedereen die het leven heeft gelaten door oorlogen, discriminatie of ander geweld. Vanavond beleven we misschien wel één van de meest beladen herdenkingen, omdat antisemitisme wederom oplaait. Haat tegen Joodse mensen is niet te tolereren, hoe oneens je het ook bent met de acties van Israël in Gaza, ze staan er los van. We gaan toch ook geen Nederlanders van Russische komaf haten vanwege de oorlog in Oekraïne? Ik hoop dat de mensen die voornemens zijn de dodenherdenking te verstoren bij zinnen komen en hun boosheid op een ander moment uiten.
Herdenken kun je op heel veel manieren doen en één daarvan is een minuut stilte. Een tegenovergestelde uiting van herdenken is extreme metal. Dat is wat Salem doet op hun conceptalbum Kaddish (gebed). Het album gaat over de afschuwelijke gebeurtenissen van de holocaust en de slepende, zware doommetal die toch melodieus klinkt zorgt voor de muzikale omlijsting. Met zware grunt komt Salem tot de conclusie dat de holocaust helaas altijd blijft hangen en daarom is deze boodschap juist vandaag zeer relevant.
Bear your prayers for their souls
I know that memories can’t be shared
But i suffer a pain that isn’t mine
Somewhere in the back of my thoughts
There will always be a holocaust
Salem is de eerste extreme metal band in Israël. Ze gooien met hun zware stijl meteen ook hoge ogen in de metalscene van Noorwegen. Ze worden zelfs uitgenodigd door Øystein Aarseth alias Eurynomos om deel te nemen in de Black Metal Inner Circle, een sektarisch aandoende club van black metal muzikanten. Echter Varg Vikernes, lid van deze Inner Circle en muzikant in de bands Mayhem en Burzum, was het daar niet mee eens en liet dat weten door een bombrief aan het adres van Salem zanger Ze’ev Taranboim. Een paar jaar later brengt deze Varg Vikernes eerder genoemde Eurynomos om het leven.
Al deze gewelddadigheden passen bepaald niet bij het beeld dat ik heb over Salem die zich juist hard uitspreken tegen geweld. Ze spreken zich ook af en toe politiek zeer duidelijk uit tegen de Israëlische regering en het beleid rondom bepaalde koloniën zoals Amona. Hoe ze op dit moment staan tegenover de huidige oorlog in de Gazastrook weet ik niet, maar wat deze muziek vooral duidelijk maakt, is dat er heel vaak een verhaal achter een verhaal zit. Je kunt onmogelijk je afschuw over bepaalde gebeurtenissen projecteren op een hele bevolkingsgroep, want dan blijft er altijd wel een holocaust.
