Doves – There Goes The Fear

De zomer van 2020 is anders dan alle voorafgaande (en hopelijk alle toekomstige). Reizen kan slechts beperkt en vakantie vieren kan uitsluitend met enige restricties. Nederland is weer ‘hot’ en naar alle waarschijnlijkheid ook de temperatuur in de maanden juli en augustus. Daarom hebben we dit jaar voor het thema Oost West Thuis Best gekozen en bloggen we elke dag over een ondergewaardeerd lied met een knipoog naar de eigen stede of omgeving.

Het klopt, ik schreef al eerder over Doves (het nummer N.Y.)., maar juist nu zijn wat vrolijke klanken nodig. Deze ‘onvergetelijke’ zomer staat ook in het teken van afgelaste concerten die dan wel naar 2021 verschoven zijn, maar wat mis ik nu een muzikaal avondje uit. Gelukkig zijn er nieuwe releases. Sports Team kwam met een zalig debuut, het vijfde album van Protomartyr is griezelig goed, en de tweede boreling van Fontaines DC staat (op het moment dat ik dit stukje tik) op het punt van verschijnen. En Doves? Ook nieuw werk! Op 11 september gaan zij (verwacht ik toch wel) de wereld verblijden met The Universal Want. Van de singles Prisoners en vooral Carousels werd ik al erg bij. De band klinkt modern, lijkt hoorbaar met de tijd mee gegaan te zijn, maar de sound is nog steeds erg Doves.

Als Jimi Goodwin, en de tweeling Andy en Jez Williams in 2001 aan de voorbereiding voor het tweede album willen beginnen, is de richting nog een beetje onzeker. Lost Souls kreeg goede kritieken, maar ze konden er nog niet van leven. Voor de zekerheid hadden ze zichzelf op de loonlijst gezet voor 70 pond per week. Vol goede moed gaat het trio aan de slag. Het zo kenmerkende riffje uit het intro van There Goes The Fear komt uit een gammele oude dictafoon van Jez. Bang om die leuke ingeving kwijt te raken, maar ook het minieme geluid er van bevalt Jimi en Andy ook erg goed. De mannen schaven continu aan ideeën en de andere songs. De dictafoonklanken blijven. Al is het alleen maar voor de opslag, want aan de liedjes wordt op verschillende plekken gewerkt. Een paar van die plekken zijn het huis van Jez, de Liverpoolse Parr Street studio’s en in een saai stadje verderop, dat Stockport heet. De rollende baslijn voor There Goes The Fear heeft Jimi al uitgelegd, via via heeft hij wat Braziliaanse muzikanten geregeld. Het laatste refrein moet aan het einde van de song een passend vervolg krijgen. Of eigenlijk een finale, waarin het best mag knallen. En dat gebeurt, na de nodige geluidsexperimenten. De tropische klanken zijn uiteindelijk opgenomen met maar één microfoon, die in de lucht hing.

Andy bedenkt de tekst. Twee regels zitten al snel in zijn hoofd, waarna hij de rest er omheen bouwt.

You look to those you love
To justify
You turned around and life’s
Passed you by

Doves staat niet bekend om vrolijke teksten, toch wil Andy hier iets positiefs van maken. Spijt, de verantwoordelijkheid voor hoe jouw leven gelopen is. Maar blijf niet in het verleden hangen. En dóór, kijk niet om.

There goes the fear again, let it go
There goes the fear, let it go

Think of me when you close your eyes
But don’t look back when you break all ties
Think of me when you’re coming down
But don’t look back when leaving town today

In april van 2002 wordt There Goes The Fear in een oplage van slechts 50.000 singles uitgebracht, maar meteen ook weer teruggetrokken. De bliksemactie werkt verrassend averechts goed, want het wordt een top-3 hit. En al gauw ook een fan-favoriet, en dat is het nog altijd. Met The Last Broadcast bevestigt Doves haar status als grote Indie-band. Simpel bedachte, maar groots klinkende songs. Voor het uitwerken hiervan nemen de heren graag de tijd. Dat hoor je op alle albums. Daarom bestaat dit trio nog steeds. En komen ze hopelijk gauw weer naar deze kant van de Noordzee.