De zomer van 2020 is anders dan alle voorafgaande (en hopelijk alle toekomstige). Reizen kan slechts beperkt en vakantie vieren kan uitsluitend met enige restricties. Nederland is weer ‘hot’ en naar alle waarschijnlijkheid ook de temperatuur in de maanden juli en augustus. Daarom hebben we dit jaar voor het thema Oost West Thuis Best gekozen en bloggen we elke dag over een ondergewaardeerd lied met een knipoog naar de eigen stede of omgeving.
Mijmeren over een mooie zomer. Gerard Cox deed het in 1973, over een zomer waar geen einde aan leek te komen. Het liedje is velen bijgebleven, maar die zomer? Géén idee. Nee, dan de zomer van 2020, die blijft je eeuwig bij. Niet vanwege het weer. Die droge en hete maanden zijn vooralsnog niet uitgekomen. Het is tot nog toe alleen maar wisselvallig en onbestendig. Nog los van de beperkende maatregelen is het al een kutzomer. Net wanneer je de zonnebrand hebt aangebracht, betrekt het en vallen de eerste spetters. Nee, niet de zomer, het hele jaar blijft ons bij. 2020 kan in het rijtje 1914, 1918, 1929, 1939, 1945 en 2008. Geen oorlog of beurskrach maar Corona.
Om als jaartal in het collectieve geheugen te worden opgenomen moet ook écht iets gebeuren. 9/11 kan iedereen ophoesten, maar ondanks de geweldige impact van die gebeurtenis; welk jaar was het precies? Een jaartal dat om heel andere redenen in de grijze hersencellen staat gegraveerd is 1967: de Summer of Love, hét hippiejaar. Cox’ zomer begon zowat in mei, maar de liefdeszomer al op 14 januari met The Gathering of the Tribes, een Be-in in San Francisco, waar naast dichters Allen Ginsberg en Timothy Leary ook bands als Jefferson Airplane, Grateful Dead en Quicksilver Messenger Service optraden. Het was een reactie op de waanzin van de Vietnamoorlog en een roep om de vrijheid van geest ineen, waarbij geestverruimende middelen uiteraard niet vergeten mochten worden.
Oost west, thuis best, en als best en west elkaar vinden dan zit je als bewoner aan de West Coast natuurlijk goed. Zelf woon ik ook aan de West Coast, de Nederlandse dan, en ik voel me daar prima thuis. Overzichtelijk aan de rand van het land, steden om de hoek (Den Haag en Leiden), het strand en het (nog) groene achterland. Met een rare reisloze zomer als deze geen verkeerde omgeving om je vakantie door te brengen. Speciaal biertjes en passende muziekjes erbij kom ik de avonden wel door op het dakterras. Oh ja, plus een staafje wierook tegen de muggen, wat me dan weer doet denken aan de Smell of Incense van, toepasselijk, The West Coast Pop Art Experimental Band.
Een bijzonder gezelschap, opgericht door de geadopteerde zoon van een oliebaron, die op een van zijn feestjes (The Yardbirds op het podium!) drie jonge muzikanten wist te strikken om met hem The West Coast Pop Experimental Band te beginnen. Dankzij zijn teveel aan geld kocht Bob Markley gewoon een volledig nieuwe installatie voor de jongens die zichzelf al het leven van een rock ’n rollster zagen leiden, inclusief groupies. Markley zelf was een gesjeesde zanger – twee geflopte singels – en allesbehalve een begenadigd musicus. Hij teerde vooral op de kunsten van de anderen, wat leidde tot kwalitatief wisselende nummers en aldus inconsistente platen.
The Smell Of Incense is een van de betere songs van hun derde album Vol. 2 (Breaking Through), dat vol staat met manische en twijfelachtige teksten. Hun eigen versie deed niks, maar de verkorte van Southwest FOB uit Dallas werd een bescheiden hit (#56 Billboard 100). The West Coast Pop Experimental Band maakte de voor love peace and happiness-tijd zo kenmerkende psychedelica. Na dik vijftig jaar wat gedateerd maar met het al genoemde bier en wierook (en misschien wat anders lekkers) de omstandigheden voor een prima zomeravond op je terras, want voor je ‘t weet is heel die zomer al weer lang voorbij. Na nana na nana…
Volg ons op Spotify:
Niet op Spotify:
The Reuters – Song 19 (Break Out)
