De zomer van 2020 is anders dan alle voorafgaande (en hopelijk alle toekomstige). Reizen kan slechts beperkt en vakantie vieren kan uitsluitend met enige restricties. Nederland is weer ‘hot’ en naar alle waarschijnlijkheid ook de temperatuur in de maanden juli en augustus. Daarom hebben we dit jaar voor het thema Oost West Thuis Best gekozen en bloggen we elke dag over een ondergewaardeerd lied met een knipoog naar de eigen stede of omgeving.
Wanneer ik aan vakantie denk, heb ik vaak gelijk de neiging om aan vakantiebestemmingen te denken. Aan vakanties die ik heb gehad, ver weg en dichtbij. Veel plekken die ik heb bezocht en waar ik herinneringen aan heb. Of aan plekken waar ik nog naar toe wil gaan op vakantie. Plekken die ik nog niet gezien heb, maar wel wil bezoeken. En zeker als je met mensen uit je omgeving gaat of bent gegaan, dan is er niets leukers om hier af en toe nog eens naar terug te kijken, het er over te hebben en wellicht gelijk weer nieuwe plannen te gaan maken. Zo stond eigenlijk dit jaar Italië weer op het programma en had ik ook het idee om Stonehenge eens te gaan bezoeken in Engeland.
Maar zoals bekend werden al die vakantieplannen dit jaar verstoord en rest een vakantie dichtbij. En eerlijk gezegd, dat is ook niet erg, want ook dichtbij is genoeg te zien en te beleven. En waar je tegenwoordig een paar weken vrij neemt van je werk om op vakantie te gaan, had je vroeger veel meer tijd, want tijdens de schoolperioden was je vaak wekenlang vrij, zonder op vakantie te gaan. Het rare is dat ik hier nooit zoveel bij stil sta, maar ik weet dat dat ook echt onthaasten was. Gewoonweg geen school, geen huiswerk, lekker uitslapen en dan naar het zwembad, strand of andere leuke dingen doen. Vaak met vrienden genieten van de vrijheid.
Aan die laatste herinneringen moest ik terugdenken, toen ik het nummer The Places We Call Home van de Britse band Lanterns On The Lake weer eens voorbij hoorde komen. Niet het gevoel van de vakantiebestemmingen, andere culturen en bezienswaardigheden, maar de weken vrij van school.
In the summer days
When the lawns grew tall
We had secrets
And we shared them all
We were starting
To come aliveOh, when the nights were warm
And the fields rolled on
When the days were long
When we were young
Een vakantie thuis, met vrienden. Niet denkend aan school, huiswerk of slecht gemaakte tentamens. Maar even tot rust komen. Thuis.
En de sfeer van dit nummer ademt dat ook uit. Ruim zes minuten lang neemt de band mij mee naar die zomers. Ik moet denken aan Sufjan Stevens en Sigur Ros. Traag gaat de muziek voorbij, waarbij de stem van zangeres Hazel Wilde dromeriger klinkt. Het mooie van sommige nummers is soms dat je geen idee hebt wat de schrijver er precies mee voor heeft, maar dat je een eigen beeld bij muziek en teksten hebt. En die beelden kunnen natuurlijk voor iedereen verschillend zijn.
Lanterns On The Lake bestaat al vanaf 2007 en heeft inmiddels al een aantal albums afgeleverd, allemaal in diezelfde dromerige sfeer die ik hierboven al kort beschreef. Het quintet verrast wellicht niet altijd in de albums, maar de link met bovengenoemde artiesten qua sfeer is nooit ver weg en verdient zeker een groter platform. Dit nummer komt van hun Gracious Tide, Take Me Home-album uit 2011.
Het is een raar jaar, qua vakantie. Maar wellicht is het mooi om terug te denken aan die schoolvakanties en juist nu ook thuis te genieten. Tot rust te komen en hopend op betere tijden, zodat Stonehenge toch nog van dichtbij bewonderd kan worden.
Volg ons op Spotify:
Niet op Spotify:
The Reuters – Song 19 (Break Out)
