In juli en augustus blikken we (terug) naar de Summer Of Love. Verhaaltjes over verliefdheid, (verloren) liefdes en relaties, het zomergevoel en de liefde voor muziek.
Volgens de Griekse Mythologie was de mens heel lang geleden een kolossaal wezen, met vier armen, vier benen en twee gezichten. De mens werd echter overmoedig en de Griekse oppergod Zeus besloot de mensen te straffen door hem met zijn zwaard in twee helften te delen, resulterend in de man en de vouw. Elk met twee armen, twee benen en één gezicht, maar elk ook met een halve ziel, aldus beschreven door de Griekse filosoof Plato in zijn werk Symposium. Sindsdien zwerft de mens, waaronder u en ik, over de aarde, op zoek naar onze andere helft, die ene persoon die de andere helft van onze ziel bezit, en waar we ons mee willen verenigen om weer heel te zijn. De alom bekende soulmate dus, al is die term tegenwoordig aardig gedevalueerd tot een soort boezemvriend. Plato bedoelde het letterlijk, je soulmate was niets minder dan je wederhelft.
In de Franse Renaissance werd dit concept weer opgepakt, want hoe romantisch was het wel niet dat er zoiets als de ware bestaat, die ene persoon die voor je voorbestemd is, die door het lot voor je is uitverkoren, en niet door je familie? Daarna kwam het verschijnsel op in sprookjes, in de vorm van de knappe kroonprins die op zijn witte paard zeven jaar lang het land afspeurde, om uiteindelijk bij een eenvoudige schoenmakersdochter uit te komen, die voor hem de ware bleek. Ja maar zoon, je kan toch niet zomaar met de dochter van een eenvoudige schoenmaker trouwen? Dan moet ik je onterven hoor, dan verlies je je aanspraak op de troon! Kan me niks schelen, vader, ze is de ware, ik moet gewoon met haar trouwen, ongeacht de gevolgen. Uiteraard loopt het natuurlijk goed af, evenals in ontelbare Hollywoodfilms waarin we dit sprookje in allerlei moderne variaties aantreffen.
Ik heb zelf nooit geloofd dat dit waar was, en dat er zoiets bestaat als die ene ware liefde, die door wat voor lot dan ook voorbestemd is. Het leek mij pure nonsens bedacht in boeket-reeks-boekjes en flutfilms, maar misschien is het nog altijd wachten totdat er een vrouw in mijn leven verschijnt die me doet twijfelen, die me doet geloven dat Plato misschien toch wel een punt heeft. Wachten op die ene persoon in mijn leven die op alle niveaus met me matcht, bij wie ik volledig mezelf durf te zijn, voor wie ik onvoorwaardelijke liefde voel.
Maar stel nou dat die ene ware liefde van Plato zou bestaan, de bezitter van de andere helft van je ziel, hoe ik je dat dan herkennen? Onlangs las ik dat het boeddhisme ook iets dergelijks beschrijft en die geven daar het antwoord op: als je in de buurt van je geliefde bent, en je voelt vlinders in je buik, natte handen en knikkende knieën, dan kun je er zeker van zijn dat het niet De Ware is. Als je Ware nabij is voel je juist een enorme innerlijke rust, een bijna religieuze energie die over je heen komt. Precies zoals in onderstaand nummer van de Australische Triffids, dat zo ‘over the top’ bombastisch klinkt dat het lijkt alsof er engelenkoor is verrezen om de Ware Liefde aan te kondigen, die je niet als vlinders in je buik voelt maar als een multimediabeleving die je met al je zintuigen zal ondergaan, waar je letterlijk in wordt begraven. Ook de makers van de soapserie Neighbours hadden het in de gaten, want die gebruikten het nummer ter begeleiding van de bruiloft van de Harold en Medge. De meest bekende actrice uit datzelfde Neighbours, Kylie Minogue, heeft het lied trouwens als eens liefdevol gecovered.
Volg de Summer Of Love op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Love Gang – Can’t Seem To Win
Axis – Someone
Foto: Janine Laidlaw
