Normaal gesproken stikt het van de vliegen in de zomer, maar dit jaar kampen we met een aanzienlijke daling in de insectenpopulatie. Ondergewaardeerde Liedjes werpt zich dagelijks op als beschermer van de eendagsvliegen. De arme musici die beloftevol beginnen, maar van wie na één poging weinig tot nooit meer iets wordt vernomen.
Een groot deel van de persoonlijke smaak wordt veroorzaakt door muziek uit de jeugd en dat is tevens de reden waarom zelfs hele foute muziek uit die periode decennia later (uit nostalgische reden) toch een glimlach om de mond kan toveren. Ik heb al eens eerder geschreven dat mijn vader regelmatig de plas moest oversteken voor een vergadering op het hoofdkantoor in Des Moines (vlakbij Chicago). En altijd vroeg ik hem een stapletje elpee’s en singles mee te nemen. Vanaf 1974 gaf ik hem meestal een lijstje mee gebaseerd op recensies en soms zelfs een vreemde titel, maar voor die tijd liet ik mij verrassen. Nou kwam de muzikale smaak van mijn vader absoluut niet met de mijne overeen, dus vroeg hij een jonge kantoorgast om het één en ander voor mij te kopen. Een groot deel van mijn smaak is dus gevormd door iemand die ik nooit ontmoet heb en zelfs de naam niet van ken. Overigens ben ik nooit teleurgesteld en vrijwel alle elpee’s en singles uit die periode horen bij mijn favorieten.
Oktober 1974 ontving ik dus weer een vette aanvulling op mijn platenkast met mijn ‘all-time favorite’ Roxy & Elsewhere van Frank Zappa, plus John Lennon (Walls And Bridges), Eric Clapton (461 Ocean Boulevard), Joe Cocker (I Can Stand A Little Rain), America (Holiday) en Edgar Winter Group met Shock Treatment. Van hen had ik een singletje, Free Ride, dat met name opviel door het ‘vliegende’ stereogeluid.
Shock Treatment blijft tot op de dag van vandaag één van mijn favoriete rockalbums uit de jaren zeventig. De term superband wordt vaak te gemakkelijk gebruikt, maar Edgar Winter’s maten waren Rick Derringer en Dan Hartman; de eerste heeft een waslijst aan rock-blues-fusionalbums op zijn naam staan. De laatste had eind jaren zeventig-begin jaren tachtig vier megahits met Relight My Fire, Instant Replay, We Are Young en I Can Dream About You. Edgar zelf is één van de meest gewaardeerde multi-instrumentalisten in de V.S.: keyboardist, vocalist, percussionist en saxophonist.
Het commerciële succes was slechts tussen 1970 en 1975. In 1973 scoorde hij met het instrumentale Frankenstein een nummer 1 hit en met Free Ride bereikte de top 15. Beiden kwamen van de voorganger van Shock Treatment: They Only Come Out At Night. In Nederland bleven beide singles in de Tipparade steken. Zijn albums zijn hier slechts voor de fijnproever over de toonbank gegaan. Onbegrijpelijk, want ook op deze is geen slechte tracks te ontdekken.
Pas jaren later kwam ik White Trash in de uitverkoop-platenbak tegen. Ik kende het album niet, maar het jaartal (1971) en de naam Edgar Winter waren doorslaggevend. Bovendien deed broertje Johnny Winter mee, alsmede Ray Baretto en Patti Smith, die op de hoes voor de dichtkunst verantwoordelijk werd gehouden. Thuis lag de elpee snel op de draaitafel en heb met open bek zitten luisteren. Het is een enorm krachtig en zwaar onderschat album en de albumopener Give It Everything You Got zet onmiddellijk de toon. Heerlijke combinatie van funk, soul, rock en blues. Het album was ook quadrafonisch opgenomen, omdat men toen dacht dat dit hét nieuwe stereo zou worden. Het is echter nooit als zodanig uitgebracht.
Na zijn succesperiode bleef hij actief touren. Tevens deed hij heel veel sessiewerk waaronder op Dan Hartman’s Instant Replay en Tina Turner’s Simply The Best.
Volg de eendagsvliegen op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Billy The Kid – Loser
Johnny Guitar Watson – I Want To Ta Ta You Baby
Don Dixon – Praying Mantis
Jill Jones – Mia Bocca
Spin Doctors – Spanish Castle Magic
The Greatest Show On Earth – Real Cool World
