Ik ben niet bijgelovig. Loop onder ladders door en aai zwarte katten. Maar soms, heel soms, vraag ik me af waarom een bepaalde datum steeds weer terug keert.
Neem The King. 26 juni is geen dag voor mooie herinneringen. Het was weliswaar de verjaardag van Dries van Kuijk, de wereld beter bekend als zijn manager ‘Colonel’ Tom Parker, maar in 1977 stond Elvis op deze dag voor het allerlaatst op het podium. Niet dat hij dat kon weten, natuurlijk. Twee jaar later overleed Elvis’ vader, Vernon, op dezelfde dag. Zo wie zo zitten gebeurtenissen binnen de Presley familie dicht bij elkaar. Elvis sloot zijn allereerste managementcontract met Parker op 15 augustus 1955, Elvis’ moeder overleed op 14 augustus en zoonlief is op 16 augustus dood in Graceland gevonden. Toeval?
En dan heb je degenen die op hun verjaardag gestorven zijn, zoals onder andere jazzsaxofonist Sidney Bechet, blueszangeres Sippie Wallace en countryzanger Merle Haggard. Was de inspanning van het kaarsjes uitblazen de druppel of was de suikerbomgebakje het laatste zetje? In ieder geval was Magere Hein onder de genodigden. De wetenschap stelt dat er 14% meer kans is om op je verjaardag het loodje te leggen, maar ze vermoeden dat het met stress te maken heeft.
Maar goed, ik ben niet bijgelovig. Howlin’ Wolf zong dit in 1961
Well, I ain’t superstitious, black cat just cross my trail
Whoa, the dogs are howlin’, all over the neighborhood
That is true sign of death, baby, that ain’t no good
Het lied is onder andere door Savoy Brown Blues Band, Chris Farlowe & The Thunderbirds, The Rolling Stones, Megadeth en Spirit gecovered. Echter, de mooiste is die van de Jeff Beck Group met Rod Stewart. Rod the Mod had nog dat lekkere hese en rasperige van zijn beginjaren. Beck’s gitaarspel is subliem met exact op het juiste moment rustpauzes om met fantastisch slidewerk te continueren. Het staat op zijn debuutalbum, Truth, uit 1968. Eén van de allerbeste gitaaralbums ooit. Op de B-zijde van de elpee staan klassiekers als Rock My Plimsoul, Beck’s Bolero, Blues de Luxe en I Ain’t Superstitious. Behalve Stewart wordt Beck bijgestaan door Ron Wood, John Paul Jones, Nicky Hopkins, Aynsley Dunbar, Keith Moon en Jimmy Page. Geen lullig groepje om mee te jammen. Stuk voor stuk grootheden in de rockmuziek.
In 2010 komt Guitar Heaven: The Greatest Guitar Classics Of All Time uit. Een verzamelaar met tracks als Whole Lotta Love, Sunshine Of Your Love, Back In Black, Smoke On The Water, Little Wing en I Ain’t Superstitious met Carlos Santana als vingervlugge gitaarbeul. Bijgestaan door zangers als Chris Cornell, Scott Weiland, Rob Thomas, Chester Bennington en Jacoby Shaddix. Op I Ain’t Superstitious doet Jonny Lang de vocalen. Ik besef dat de muziek door de jaren heen behoorlijk steviger en harder is geworden, maar wat deze twee mannen neerzetten is bijna buitenaards. De ruige stem van Lang en het fantastische spel van Santana maken dit dé versie in de nieuwe eeuw.
