Kijkend naar een mooie aflevering uit de classic album-reeks die geregeld op de NPO voorbijkomt, werd ze tot mijn verbazing opgevoerd als talking head: de Brits-Pakistaanse zangeres Nadine Shah. Uitgerekend in een aflevering over één van mijn grote favorieten uit het Britpop-tijdperk: Suede. De documentaire betrof hun all killer no filler-album Coming up (1996), dat de band in 2021 en 2022 integraal op de planken bracht en waarvoor Shah in Engeland het voorprogramma mocht verzorgen. Zanger Brett Anderson bleek sinds jaren een bewonderaar van haar werk, zij op haar beurt een mateloze fan.
Het moet Netflix zijn geweest of anders een suggestie van Spotify’s Discover Weekly, langs welke weg mijn vrouw en ik Shah en het spannende Aching Bones (2012) leerde kennen. Haar eerste twee albums Love Your Dum and Mad (2013) en Fast Food (2015) gingen er bij ons in als Ketellapper, fans als we zijn van Nick Cave en PJ Harvey. Shah werd de synthese tussen die twee genoemd, maar daarmee doe je de zangeres te kort; haar voordracht is in belangrijker mate beïnvloed door de Urdu Ghazals (Arabische poëzie over liefde en leed) die haar Pakistaanse vader in het ouderlijk huis zong.
Concludeer nou niet te snel dat we hier met Aziatische wereldmuziek van doen zouden hebben; Shah’s imponerende stemgeluid roepen bij mij eerder het beeld op van een rokerige nachtclub, waar een jazz-zangeres haar ongeluk in de liefde betreurd. De muziek vertoont dan weer industriële en theatrale trekjes die de vergelijking met Harvey en Cave niet zo heel ver gezocht maken. Shah bleek ook een goede match met de alternatieve hip hop van Ghostpoet (nog zo’n Spotify-ontdekking, waar ik binnenkort eens een blog aan moet wijden), met wie ze het duet X Marks the Spot (2015) opnam.
De link tussen Nadine Shah en Suede vond ik dan weer niet zo voor de hand liggend. De lalala’s waarin Coming Up grossiert, konden niet verder verwijderd zijn van een nummer als het gedragen Fool. Uitgerekend dat nummer koos Anderson uit om Shah terug het podium op te halen – ik zou willen dat ik het zelf geschreven had, aldus de zanger – waarna ze er een duet van maakten. Nu viel het kwartje bij me: Coming Up’s voorganger Dog Man Star ademt dezelfde desolate sfeer als die eerste twee albums van Shah. Ik kijk er naar uit haar eindelijk een keer live aan het werk te zien.
