Mensen, we moeten het even over Death hebben. Of beter gezegd over Chuck Schuldiner, oprichter en de enige constante factor in band die in een kleine 20 jaar bestaan meer bandleden kende dan Italië premiers (29 om precies te zijn). Maar dat verloop in bandleden gaf ook niet. Chuck was Death en Chuck was Deathmetal. Zijn bijnaam was niet voor niets de godfather of Deathmetal. Zijn virtuositeit op de gitaar was vergelijkbaar met de andere groten uit de rock en metal. Qua techniek en sound is hij niet vergelijkbaar met een Dimebag Darryl, een Eddie van Halen of een Kirk Hammet, maar zónder hem was Deathmetal niet wat het geworden.
Hoe hij speelde met melodieën, tempo wisselingen, zijn gitaar- en stemgeluid is geweldig. Op eerdere albums was zijn stemgeluid lager en op later werk is dat scheller en schreeuweriger geworden, wat ik persoonlijk beter vind. De latere albums The Sound Of Perserverence en Symbolic geven ook duidelijk een groei aan in muzikaliteit. Een volledig instrumentaal nummer als Voice of the soul is bijna een muziekstuk op zich. En de tegendraadse maten in Spirit Crusher zijn jaloersmakend knap. De cover van Judas Priest’s Painkiller is ook eng goed gespeeld.
Maar goed, Symbolic dus. Van het gelijknamige een na laatste album waar ook kneiters van Deathmetal nummers als Crystal Mountain, 1000 eyes en Empty Words op staan. Maar het opent gelijk met het beste nummer van het album wat mij betreft. Het zit ook enorm knap in elkaar waar de hele trukendoos opengetrokken wordt: elke riff heeft een ander tempo, andere vibe en wat ik persoonlijk heel leuk vind is dat elke riff niet vier keer gespeeld wordt (of een equivalent van wat in de vierkwartsmaat wereld normaal is) maar zes keer. Alleen al die eerste dreigende tonen bij het begin van het nummer, geweldig. Maar geen zorgen voor wie denkt dat het alleen maar ruige herrie is. Ik zou het nummer niet behandelen als het niet natuurlijk ook echt wel gelaagdheid had en naast hoogwaardige riffs ook nog eens melodieus en doordacht was.
Tekstueel is het ook iets om bij stil te staan, want nee het gaat niet over satan, demonen en duivels, noch over antireligieuze zaken of iets van dien aard. En dat vind ik dus echt geweldig. Want waar het in dit nummer om gaat is om het stilstaan en terugdenken aan vroeger. Aan periodes in het leven van vroeger en aan het onschuldige daarvan. En hoe een herinnering van vroeger die onbetekenend kan zijn later een grote factor van betekenis kan zijn. Niks harde metalhead, maar een gevoelige legende.
Maar ook een helaas niet meer levende legende. Op 32-jarige leeftijd bleek hij een tumor in zijn hoofd te hebben. Deze levende legende had alleen geen geld om de operatie te betalen. En toen hebben grootheden als Dave Grohl, Ozzy Osbourne en Anthrax een benefiet gehouden voor hem en zijn rekeningen. Uiteindelijk overleed hij in 2001, nog geen 34 jaar oud. Om zijn eigen tekst te parafraseren die de symboliek van dit nummer duidt: deze hero is real en zijn magic is frozen in time.
