Alice Cooper is al actief sinds 1965, want toen kwam onder de naam The Spiders de single Why Don’t You Love Me uit. De liefde duurde even, want pas in 1970 kregen ze aandacht dankzij de hit I’m Eighteen. Het zou uiteindelijk nog twee jaar duren voordat de definitieve doorbraak een feit was met School’s Out en het album Billion Dollar Babies. In 1975 gaat de zanger Vincent Furnier onder dezelfde naam solo verder en sindsdien zijn er nog 21 studio-albums uitgebracht.
Alice Cooper trad in de jaren ’70 veelvuldig met een boa constrictor rond zijn nek op. Gisteren in 1977 stierf zijn slang na een beet van een rat die zijn middagmaal had moeten worden. Er werd een auditie gehouden voor een vervanger. Overigens liet Furnier zich een jaar later opnemen vanwege zijn alcoholverslaving, hetgeen weer een uitstekend album opleverde (From The Inside).
Ter ere van zijn jarenlange carrière en de dood van zijn geliefde ‘huisdier’ hebben we een aantal niet te missen liedjes op een rij gezet.
Keuze Tricky Dicky: Billion Dollar Babies (1973)
Meesterlijk
Zoals veel Nederlanders maakte ik kennis met Alice Cooper in 1972. School’s Out was het ‘anthem’ van de schoolgaande jeugd. Het bijbehorende album is overigens van grote klasse en ik heb ‘em grijs gedraaid. De twee daaropvolgende albums na School’s Out (Billion Dollar Babies en Muscle Of Love) vonden de weg naar mijn platenkast, maar de laatste was toch minder dan de vorigen. De aandacht verflauwde tot From The Inside.
Ook bijvoorbeeld Killer (uit 1971 met de boa constrictor op de hoes) is geen geweldig album en kent maar twee absolute uitschieters: Under My Wheels en natuurlijk Halo Of Flies, dat alleen in Nederland een hit werd. Alice Cooper zei daarop dat de Nederlanders wel gek moesten zijn. De meeste Amerikanen kennen het lied ook niet. Zo bleek in 1973; vanwege de werkzaamheden van mijn vader mocht de hele familie mee op een cruiseschip in de Noorse wateren. Natuurlijk had ik mijn cassettespeler meegenomen met een voorraadje tapes en op één van die stond Halo Of Flies. Met de patrijspoort open (dekzijde) draaide ik het en later bleek dat een jonge Amerikaanse passagier acht minuten lang mee stond te luisteren en mij naderhand vroeg welk lied dat was. Waarschijnlijk was het te lang voor de Amerikaanse mainstreamradio. Jammer, want het verdiende een wereldhit te worden.
Ik vond het moeilijk een keuze te maken, want Alice Cooper heeft veel uitstekende liedjes gemaakt. Heel even overwoog ik Hollywood Vampires te kiezen, want met name het tweede album Rise van deze supergroep (met Alice Cooper, Johnny Depp en Joe Perry) is uitmuntend. Luister maar eens naar I Want My Now en een uitmuntende versie van Heroes. Uiteindelijk heb ik voor een minder bekende track gekozen, maar die alle Alice Cooper-ingrediënten heeft: het titelnummer van Billion Dollar Babies. Bovendien is het een duet met folkzanger Donovan die de falsetto-stem verzorgt. Wedden dat je dat niet wist?
Keuze Joop Broekman: Only Women Bleed (1975)
Goed luisteren was toen al moeilijk
Eigenlijk had ik bij deze battle voor Hey Stoopid gekozen. Dat meende ik op het allerlaatste moment te moeten veranderen in Feed My Frankenstein. En toen was iemand mij voor geweest. Kut. Want zó goed ken ik Cooper’s repertoire nou ook weer niet. Een deep dive in vooral zijn vroege jaren ’70 werk stond nog op de planning. Nadat hij een decennium later de drank afzwoer ging hij lekker in het gehoor liggende rock maken. Het soort waar je je geen buil aan kunt vallen, tenzij je of echt een softie bent, of al je woke vooroordelen paraat hebt over dit genre. Die deep dive begon ik dan maar alvast.
Zo kwam ik uit bij het album Welcome To My Nightmare uit 1975. Het deed aan deze kant van de oceaan niet zo heel veel, maar in de Verenigde staten en Canada des te meer. Op deze plaat staat de ballad Only Women Bleed, dat net niet de top-10 van de Bilboard Hot 100 haalde (zowel het nummer als de titel waren in de V.S. ingekort, goh). Bij de Canadezen werd wel de eerste plek in de hitlijst bereikt. En met ballads zoals deze zou Cooper later nog meer successen scoren, ook in de rest van de wereld.
De tekst gaf in die tijd nog wel wat problemen. De hardere rocksoorten begonnen net uit het verdomhoekje te komen, maar naast het eeuwige contingent conservatieve mensen waren er nu ook steeds meer feministische groeperingen. En die trapten met boter en suiker in de teksten. Menstruatie en huiselijk geweld tegen vrouwen. Een shockrocker die over bloedende vrouwen zong, dat kon echt niet.
Man got his woman to take his seed
He got the power, oh, she got the need
She spends her life through pleasing up her man
She feeds him dinner or anything she can
She cries alone at night too often
He smokes and drinks and don’t come home at allOnly women bleed
Cooper gooit zijn ziel en zaligheid in dit nummer en kiest nadrukkelijk de kant van de vrouw die het slachtoffer is van fysieke en geestelijke onderdrukking in een heel slecht huwelijk. Ook was het een reactie richting een deel van de critici, die zeiden dat hij geen echte muziek kon schrijven. En hij had gewoon nog een ballad nodig voor het album, maar dat terzijde.
Julie Covington coverde het nummer een paar jaar later op een haast respectvolle wijze. En Guns ’n Roses speelde het nog wel eens tijdens de Use Your Illusion-tour. Maar na al die jaren staat het origineel nog steeds als een kasteel, als je het mij vraagt.
Keuze Jan-Dick den Das: Millie And Billie (1978)
Liefde laat je gekke dingen doen
Ongeveer een jaar geleden schreef ik ook al een blog over Alice Cooper, en het nummer wat vandaag centraal staat komt van het zelfde album. Op het eindfeestje van de lagere school heb ik samen met een paar andere de beste man in een soort van playbackshow ‘proberen’ te imiteren. Het mag geen verrassing zijn dat het nummer School’s Out zich hier uitstekend voor liet lenen. Hoewel het nog steeds een lekker nummer is is het absoluut niet ondergewaardeerd. Nee dan komen we toch eerder uit bij een prachtig duet wat Alice opnam samen met Marcella Levy, later ook bekend als Marcella Detroit. Een dame die met aardig wat artiesten heeft samengewerkt en ook solo veel heeft gedaan. En toch het is niet Marcella die centraal staat maar in deze blog zijn het Millie And Billie.
Een stel waar je bijna tedere gevoelens voor zou krijgen op de manier hoe het gezongen wordt, ware het niet dat beide nogal gewelddadig zijn als het gaat om hun liefde:
Oh Billie it’s fresh in my memory
The night that it had to be done
You with your pick axe and scissors
And you with your shovel and gunAnd I liked your late husband Donald
But such torture his memory brings
All sliced up and sealed tight in baggies
Guess love makes you do funny things
Het nummer begint meteen al met dat Millie zich afvraagt of het ooit nog goedkomt. Billie is vol hoop en probeert haar gerust te stellen. Wat volgt is een klein verhaaltje dat prachtig door beiden wordt uitgevoerd. De stemmen van Alice en Marcella vullen elkaar prachtig aan. Het is bijna een zoet nummer zoals het gezongen wordt met af en toe een rauw randje. De liefde laat ze gekke dingen doen zoveel is wel duidelijk, of zoals ze zelf zeggen crimineel krankzinnig. Een krankzinnig mooi pareltje dus over een crimineel liefdespaar.
Keuze Lido Schuffelers-Bron: Clones (We’re All) (1980)
A-typisch
Mijn favoriete Alice Cooper-nummer stamt uit begin jaren ’80 toen Alice Cooper, zoals zoveel mensen, een New Wave periode had. Deze periode startte met de release van zijn 5de album Flush The Fashion in april 1980. De lead single Clones (We’re Al) is daar misschien wel het grootste bewijs van. Waar de meeste nummers op Flush The Fashion nog steeds redelijk gitaar gedreven zijn heeft Clones een catchy bijna Gary Numan-achtige Keyboard aanwezigheid. En alsof dat niet vreemd genoeg is staat op de hoes een Alice Cooper met kort haar. Wel nog met z’n wandelstok vast maar je moet toch vier keer kijken om Alice te herkennen.
Ook is er die vreemde video waar Cooper in een zilveren pak met kabels en een leger capuchon gekleed gaat. terwijl hij danst als een soort van op hol geslagen Pinokkio die auditie doet voor de vogelverschrikker in de Wizard of Oz. En dat allemaal op een autokerkhof onder een snelweg met de band als achtergrondkoor gehuld in een deken met panterprint (Of is het ook camouflage?).
De tekst voorspelt een dystopie waar de mensheid is vervangen door clones waardoor alle individualiteit is verdwenen.
We destroyed the government
We’re destroying time
No more problems on the way
En mocht je je niet willen conformeren dan ga je op de plank.
Six is having problems
Adjusting to his clone status
Have to put him on a shelf
(Please don’t put me on the shelf)
All day long we hear him crying so loud
I just want to be myself
De muzikant verantwoordelijk voor het A-typische Alice Cooper keyboard is Fred Mandel. Mandel, op dit moment al wat jaren onderdeel van The Alice Cooper Band, zou later in de jaren ’80 nog synthesizer spelen op het Freddie Mercury’s solo album Mr. Bad Guy en op de Queen hits Radio Gaga en I Want To Break Free. Op dat laatste nummer is Mandel verantwoordelijk voor de bekende synthesizer solo. Je weet wel die solo waarvan ik, en waarschijnlijk vele met mij, altijd dacht dat het een gitaar solo was en Freddie in de clip met een Trompet in zijn mond op een berg met druiven zit.
In 1996 verscheen een cover van Clones (We’re All) als track nummer 4 op de re-issue Bullet With Butterfly Wings single van Smashing Pumpkins.
Keuze Alex van der Heiden: Teenage Frankenstein (1986)
Vuurwerk
In januari startte ik een serie over één van de mooiste radioprogramma’s uit de geschiedenis; Vara’s Vuurwerk. Iedere eerste dinsdag van de maand las u een bijdrage ter ere van 35 jaar historie. Morgen leest u de laatste in de serie en u mag deze bijdrage als nummer 5½ beschouwen. In de allereerste uitzending van Vuurwerk waren drie nummers te horen van de metalicoon Alice Cooper. Het begon met de historische I’m Eighteen en daarna volgden twee nummers van het destijds nieuwe album Constrictor. Eén van de twee was Teenage Frankenstein en deze staat in mijn geheugen gegrift, omdat ik deze eerste uitzending zo vaak heb herbeluisterd vanaf mijn TDK D60 bandje. Omdat dit nummer zo in mijn eigen geheugen zit wanneer ik aan Alice Cooper denk was mijn gedachte dat het een grote hit was, maar dat valt wel mee als ik de statistieken erop nalees en daarom een terechte plaats op deze website.
Teenage Frankenstein schreef Alice Cooper samen met zijn breed gespierde gitarist Kane Roberts die onlangs nog een nummer maakte samen met Alice Cooper en Alissa White-Gluz. Met dit album was Cooper weer terug na een zoveelste alcohol-rehab. Hij spreekt er heel open over in het Vuurwerk interview dat ook in deze eerste uitzending zat. Daarnaast was hij duidelijk: Alice Cooper is harder en gemener dan ooit. Hij gaf ook duidelijk aan dat de podium-act Alice Cooper alleen maar scherp en agressief kan zijn wanneer er niet eerst een fles whisky aan vooraf is gegaan. Later heeft hij ook andere artiesten geholpen bij soortgelijke problematiek, hij heeft zich onder andere over Dave Mustaine van Megadeth ontfermd. Hoe het ook zij: in 1986/1987 is hij weer helemaal terug!
Een bruggetje naar He’s Back (The Man Behind The Mask) dat samen met Teenage Frankenstein en Hard Rock Summer onderdeel waren van de film Friday The 13th part VI. Toen ik een paar jaar na deze release wat horror films ging kijken en deze klassieker over Jason Lives voorbij kwam, was dat een muzikaal feest van herkenning natuurlijk. De clip bij het nummer is niet geschikt voor tere zielen en zit vol met Jasons’ moord en doodslag op vrijdag de 13de.
Keuze Marco Groen: Feed My Frankenstein (1991)
Onzedelijkheid
Milwaukee is een stad in de Amerikaanse staat Wisconsin, waar al in de zestiende eeuw Franse missionarissen en ontdekkingsreizigers te vinden waren die handel dreven met de indianen. Milwaukee is dan ook een ‘indiaanse’ naam, wat oorspronkelijk werd uitgesproken als mill-e-wah-que. In de plaatselijke variant van het Algonkisch, de taal die daar werd gesproken, betekent het zoiets als ‘het goede land’.
Hoe komen we aan bovenstaande wijsheid? Dat hebben we te danken aan tussen gesprek van Wayne en Garth (de protagonisten uit de film Wayne’s World) en Alice Cooper met zijn toenmalige gitarist Pete Friesen. Uit de gortdroge conversatie trok Wayne zeer terecht de conclusie dat Cooper een echt feestbeest moest zijn.
Nu weet Vincent Damon Furnier, zoals Alice Cooper in het dagelijkse leven heet, ook wel een feestje te geven. In de vorm van concerten natuurlijk. Deze optredens worden steevast geopend met het zeer aanstekelijke Feed My Frankenstein. Een nummer dat niet eens zozeer gaat over de creatie van horrorschrijfster May Shelley, maar eerder vol staat met verwijzingen naar ‘de daad’. Oftewel, zoals we bij de Ondergewaardeerde Playlist weten te zeggen: keiharde porno. Teksten als Let me drink the wine from your fur tea cup. Velcro candy, sticky sweet en I’m a hungry man, but I don’t want pizza laten weinig aan de onduidelijkheid over.
Muzikaal heeft het nummer ook veel te bieden, niet in de laatste plaats door de bandleden die het de versie van Cooper hebben ingespeeld. Het gaat hierbij om de gitaargoden Steve Vai en Joe Satriani, die beiden geen nadere introductie behoeven. Nikki Six, een van grondleggers van de Mötley Crüe, speelde de baspartij in en het gezelschap werd gecomplementeerd door drummer Mickey Curry, die eigenlijk wel met iedereen heeft gespeeld, maar vooral bekend is vanwege zijn samenwerking met Bryan Adams.
Zoals je misschien al voorzichtig geconcludeerd heb, schreef Alice Cooper het nummer niet helemaal zelf. Of beter: Alice Cooper schreef het nummer helemaal niet zelf. Feed My Frankenstein is van origine een cover van de Britse band Zodiac Mindwarp & The Love Reaction, die hun inspiratie hebben gehaald van Le Déjeuner en fourrure, een kunstwerk van de surrealiste Meret Oppenheim. Cooper veranderde zelf een paar teksten en mag daarom worden gezien als medeauteur van zijn versie.
En nu we het toch over Franse kolonisten hebben; Alice Cooper is een afstammeling van Franse Hugenoten die in het voormalige Fort Ponchartrain du Détroit gingen wonen. In de staat Michigan, wat een verengelsing is van het Algonkische woord mishigamaa, dat ‘groot water’ betekent. De huidige stad Detroit ligt in Wayne County, maar het heeft verder geen enkele connectie met Wayne’s World.
Keuze Alex van der Heiden: Kane Roberts ft. Alice Cooper & Alissa White-Gluz – Beginning Of The End (2019)
Drie metal generaties in één nummer
Kane Roberts (geboren als Robert William Athas) maakt zijn opwachting op het album Constrictor van Alice Cooper waarover elders in deze battle gesproken wordt. De bijdrage van Kane Roberts is zeker niet alleen zijn gitaarspel. In de eerste plaats is hij een co-writer voor Alice Cooper bij een aantal nummers, maar misschien indrukwekkender is zijn performance op het podium. Hij is een indrukwekkende verschijning in de band van Alice Cooper eind jaren ’80. Als een soort Rambo die zijn machinegeweer heeft ingeruild voor een gitaar verschijnt hij op het podium. Na de albums Constrictor en Raise Your Fist And Yell probeert hij het zelf solo, maar zonder groot succes. Door Roberts hele muzikale carrière blijft er verwantschap (of vriendschap) met Alice Cooper.
Het uitblijven van een grote doorbraak is best jammer, want naast zijn performance en gitaarkwaliteiten beschikt Kane Roberts ook nog eens over een goeie stem. Het enige minpunt vind ik persoonlijk de voorspelbaarheid, maar die zie ik ook bij genoeg andere artiesten die wél doordrongen tot het grote publiek. In 2019 komt er weer een soloalbum met de vooruitziende titel The New Normal…. Dat hij daar toch niets mee gedaan heeft… Op dat album staat één nummer waar Alissa White-Gluz (Arch Enemy) en Alice Cooper een belangrijke vocale rol op zich nemen. Tezamen met Kane Roberts vormt het een mooi drietal met drie metal-generaties in één nummer. Het mooie is dat White-Gluz ook haar échte stem laat horen, waardoor het een nummer met vier stemmen wordt uiteindelijk.
