Emoties zijn grofweg te verdelen in een viertal basisemoties: boos, blij, bedroefd en bang. Bij muziek draait het om emotie en het overbrengen van het gevoel van de artiest in de muziek en de tekst. Ook daar komen deze basisemoties veelvuldig aan de orde.
In deze battle staan we stil bij basisemotie boos en om het enigszins te kaderen bij boze vrouwen (wellicht komen de mannen later aan de beurt). Boosheid kan op allerlei manieren worden geuit. Van subtiele ergernis, tot vol op het orgel woede-uitbarstingen: het komt allemaal voorbij in deze battle. Hopelijk lucht het op!
Keuze Harm Eurlings: Kate Bush – The Wedding List (1980)
Wat een drama!
Man wordt vermoord op zijn trouwdag, vrouw zoekt en vindt de moordenaar, geeft hem zijn verdiende loon, pleegt dan zelfmoord, en achteraf blijkt dat ze zwanger was van haar overleden aanstaande echtgenoot. Wat een drama… Je zou er zo een film van kunnen maken!
Kate weet de boosheid goed in haar zang te verpakken:
I’m gonna fill your head with lead
And I’m coming for you
Gelukkig heeft ze ook nummers die wat minder verontrustende thema’s hebben:
Over een zwangere vrouw ten tijde van een nucleaire aanval, die beseft dat iedere ademteug haar ongeboren kind vergiftigt met radioactiviteit (hier). Niets bijzonders toch?
Of over een vrouw die als drenkeling tijdens een koortsdroom ervaart dat ze als geest in haar eigen huis zweeft, daar haar man ziet, en hem wil waarschuwen voor het feit dat er een geest in zijn huis is, die ze dus eigenlijk zelf is (hier). Standaard songtekst-materiaal!
Of over een heks die wordt verdronken (hier). Altijd lachen!
Of over een vrouw die verliefd wordt op een jongetje en bang is dat ze haar acties niet meer kan controleren (hier). Daar gaan zo veel liedjes over, nietwaar?
Of over een soldaat die zijn tegenstander besluipt om op het laatste moment – als hij vlakbij is en de ander in het bleke gezicht kan zien – de pin uit een handgranaat te trekken (hier). Gezellig!
Of over een krankzinnige moordenaar die wordt beschermd door zijn moeder, omdat een moeder nou eenmaal een moeder is (hier). Zo zoet!
Of over een gezellig avondje uit met een charmante man, en dat je dan na afloop pas ontdekt dat je met Hitler hebt gedanst (hier). Gewoon een van de vele songs over dansen met een dictator.
Of een nummer over iemand die tijdens het schaatsen opeens iemand onder het ijs ziet die probeert uit het ijskoude water te ontsnappen en dat dan opeens duidelijk is dat ze dat zelf is (hier). Dat overkomt iedereen wel eens, toch?
Of over een vrouw die verliefd is op haar broer, zwanger is van hem, en daarom zelfmoord pleegt (hier). Weer zo’n lied over warme familiebanden!
Eh, nou ja, laten we het er op houden dat Kate Bush een bijzondere dame is…
Keuze van Frans Kraaikamp: Kelis – Caught Out There (I Hate You So Much Right Now) (1999)
Voluit het onrecht van je af schreeuwen
Bij boze vrouwenliedjes denk ik al snel aan vrouwen als Beth Hart, of liedjes als: Alanis Morissette’s You Oughta Know en Skunk Anansie – The Skank Heads. Kortom, songs van vrouwen die hun gevoelens van ongenoegen uiten en dit op een daadkrachtige manier doen. Voor deze battle heb ik gekozen voor Caught Out There van Kelis. Het ultieme lied waarin een vrouw haar boosheid van zich af schreeuwt.
Betrouwbare cijfers zijn er niet, maar een kwart van de mannen en vrouwen doet het: vreemd gaan. En wat doe je dan als je zangeres bent? Je schrijft er een lied over..
Kelis doet dit zonder enige reserve. Dat zal de bastaard leren!
You keep tellin’ me lies
But to your surprise
Look, I found her red coat
And you’re (Bitch) caught out thereI hate you so much right now
I hate you so much right now
Ahhhhh…
Keuze Ilona de Bok: Jill Scott – Gettin’ In The Way (2000)
Als er om vaseline wordt gevraagd, berg je dan maar
Vrouwen en de exen van hun vriendjes, die maar niet van het toneel verdwijnen. Daar kun je aardig wat boeken over volschrijven en dus ook liedjes over schrijven. En gelukkig doen de vrouwen dat ook. De beste in die categorie vind ik Jill Scott’s Gettin’ In The Way. Je krijgt spontaan een hekel aan het loeder van een ex dat in Jill’s relatie loopt te stoken. Zij gaat hem gewoon vertellen dat ze Jill met een andere kerel zag, terwijl iedereen weet dat dat een grote leugen is. En dan is de boot aan hè.
Het begint vrij lief, want wat zij hebben is beter dan elke leugen die zij kan fabriceren. Maar dan wordt het grimmiger. Jill overweegt zelfs uit te halen maar daar voelt ze zich eigenlijk te goed voor. Maar voor de zekerheid vraagt ze wel om vaseline, want als er gevochten gaat worden, moeten eerst de oorbellen uit. En als ze over vaseline beginnen, kun je maar beter gaan rennen.
Dat doet dat domme wicht dan niet. Stom, stom, stom. Want dan gaat het los. Dan sneert Jill met alles wat ze in zich heeft. En ze sluit nog even minachtend af met erg goedkoop prijskaartje voor deze cheap-ass sloerie, die in haar goede huwelijk stookt. Tja, je had het kunnen weten. Niet messen met de nieuwe bae van je oude vlam. Leren jullie dan niks van al die boze vrouwen?!
Keuze Tricky Dicky: The Veronicas – You Ruin Me (2014)
Wie het laatst lacht…
Een boze vrouw maakt van ‘nen engel ‘nen duivel. Wellicht, maar nog veel erger dan een boze vrouw is een stille, want dat betekent meestal stilte voor de storm. De uitbarsting is er nog niet, maar komt uiteindelijk met de kracht van een orkaan. Wegwezen en pas terugkomen met een emmer rode rozen, vele verontschuldigingen en minimaal een wellness-weekendje.
De Australische Veronicas hadden ook een paar akkefietjes te verrekenen. Met de platenmaatschappij Warner Brothers, die het hen onmogelijk maakte een nieuw album uit te brengen. In 2012 hadden ze hun derde album af en de eerste single, Lolita, was uitgegeven. Het album werd steeds uitgesteld, en toen besloot Warner Brothers/Sire in oktober 2013 het album definitief niet uit te geven. Reden onbekend. De tweeling was eufemistisch gezegd niet blij en toen ze op de nominatielijst kwamen van Oz Artist Of The Year reageerden ze op facebook: Despite our record label not allowing us to release music this year, we are still nominated in the top 50 for Oz artist of the year-awards! Help us shove it in their faces, and please vote at the link below!
Ze wonnen de Award niet, maar met behulp van een advocaat werd de relatie met WB verbroken, en konden ze aan de opvolger werken. Die was zeven jaar na hun tweede album bijna af, toen de dames besloten een power-ballad te schrijven. Iets geheel nieuws, want normaliter waren het uptempo nummers. Het lied was geïnspireerd door ex-vriendjes en het drama met Warner Brothers. In de videoclip rekenen ze af met de choreograaf.
Job well done, standing ovation.
You got what you wanted, I guess you won.You play me like a symphony, play me til your fingers bleed.
I’m your greatest masterpiece – You ruin me
De kritieken waren gevarieerd: van bijzonder matig tot onberispelijk, maar het publiek was laaiend enthousiast en het werd een dikke nummer 1 hit en 3 x platina in hun thuisland. Ik deel de mening volledig, maar al hun overige werk vind ik weinig bijzonder. Hopelijk strijk ik nu niemand tegen de haren in, want ik heb geen zin in een boze vrouw op de stoep.
Keuze Willem Kamps: Meg Myers – Sorry (2015)
Woede uit haar tenen
Boos, wat heet boos? Razend is ze, Meg Myers is woest. Sinds enkele jaren timmert zij in het alternatieve circuit aan de weg en als je haar songs hoort dan proef je al gauw een zekere woede. Is het niet onderhuids dan zit het klip en klaar in de tekst en mocht dat nog niet duidelijk zijn dan druipt het in videoclips van haar getormenteerde mooie hoofdje af.
Haar liedjes kennen veelal uitersten, van zoetgevooisde tonen tot kreten, die uit haar tenen komen; van poeslief tot furieus. Haar puberteit bracht ze door in een van hot naar her verhuizend Jehova-gezin en naar verluidt zingt ze die jaren van zich af. Ja, de Here heeft wat op Zijn geweten. Als ie dat toch eens van tevoren had bedacht…
Sorry is wat dat betreft niet alleen een kenmerkend nummer voor haar repertoire, maar ook voor die verbolgenheid. Ze begint rustig, maar je hebt geen klompen nodig om aan te voelen dat snel het punt nadert dat ze helemaal los gaat:
My heart is wasted and cut up like a drug
And your tears – they taste like vinegar and blood
Oké, ze zegt vervolgens meermaals sorry, maar om nou te zeggen dat het haar erg spijt, nee. Nee, het ligt toch vooral bij die andere partij. In dit geval een ex-geliefde, aan wie ze met een zekere wanhoop vraagt wat zij er in godsnaam aan kon doen, dat zij haar liefde voor hem verloor. En ja, dat doet soms pijn, maar die kwaadheid. Beangstigend.
[polldaddy poll=9565917]
