In tegenstelling tot zijn stadsgenoot, Leendert Huijzer, heeft Wim Koopmans geen artiestennaam gekozen. Het tekende zijn instelling; doe maar gewoon. Hij was bovendien wars van de nukken, die sommige artiesten ten toon spreiden bij het gloren van succes. Ik kan geen andere benaming bedenken dan een aimabele man. NRC noemde hem in 1991 wellicht de beste zanger van Nederland.
In 1986 was ik mede-organistor van een gala en als hoofdact hadden we Wim Koopmans gecontracteerd. Volgens het contract hadden we het podium naar zijn wensen ingericht, maar toen hij de feestzaal kwam inspecteren gaf hij direct aan dat hij liever tussen het (dansende) publiek ging staan. Hij genoot van de interactie.
Wim’s doorbraak was in 1980 toen Rita Reys en Pim Jacobs hem (met zijn eigen orkest) in de Sherry Bodega hoorde zingen en dachten dat er een plaat van Tony Bennett op stond. Bij binnenkomst zagen ze hem bescheiden tussen de andere musici zitten. Het was ook puur toeval, want in de regel zong hij niet zo vaak. In 1981 mocht hij zijn eerste LP opnemen, die de toepasselijke naam When Dreams Come True kreeg. Via optredens bij Willem Duys en Pim Jacobs werd hij nationaal bekend, hetgeen optredens in de Doelen, Ahoy en (2x) op het North Sea Jazz Festival opleverde. Hij richtte zich met name op het oeuvre van het American Songbook. Een internationale doorbraak heeft er – ondanks vele optredens in Chicago – niet ingezeten, omdat hij niet zonder zijn geliefde vrouw en kinderen aan de andere kant van de plas wilde zijn.
In 2012 is Wim Koopmans overleden zonder veel nationale aandacht. Zelfs een wikipedia pagina bleek te ontbreken, zodat na ruggespraak met zijn weduwe en bekenden een pagina geschreven is, want deze jazzgigant verdient een permanente herinnering.
Zijn meest bekende lied is ongetwijfeld L.O.V.E.; gecomponeerd door Milt Gabler (bekend van Billie Holiday’s Strange Fruit) en Bert Kaempfert in 1965. De originele uitvoering is van Nat ‘King’ Cole. Koopmans verbeterde het origineel door met groot orkest er een uptempo klassieker van te maken. Zelfs de veel latere uitvoering van Michael Bublé kan hier geen moment aan tippen.
Onovertroffen.
Ik heb hem altijd de beste zanger uit onze regio gevonden en met stappen beter dan LH.
Toen ik pas getrouwd was moest ik altijd op station Hoogvliet overstappen naar Spijkcitty dus nam ik wel eens wat te drinken of te eten bij Hans Verburg zijn restaurantje nabij de metro. Hij had vaak oud HAL medewerkers in dienst die een klasse appart waren, zo ook wijlen Willempie, klasse was dat en een mooie herinnering ook.
Voor mij de beste “American Songbook/Crooner” zanger die Nederland ooit gekend heeft, was een topper!!
Rita reys, vertelde ooit dat zij Wim Koopmans ontdekt had. Ik denk dat zij bedoelde dat zij Wim voor het eerst had gehoord. Zij heeft hem wel gepromoot en optredens verzorgd en dat was reden een album van deze fantastische zanger aan te schaffen. Ik was zeventien.
Maar daar bleef het bij. Echter gelukkig ondanks weer herontdekt via moderne media. De man heeft helaas niet de eer gekregen die, Ann Burton, Rita Reys en Greetje Kauffeld terecht wel ten deel is gevallen. Dat Wim Koopmans een speciale plaats verdiend in dit illustere rijtje is vanzelfsprekend, Wim Koopmans is een geweldige performer.
Ik mocht bij zn 30 jarig jubileum concert zijn in de Doelen..uiteraard in Rotterdam.
Een onvergetelijk optreden met oa Piet Noordijk op sax als een van zn begeleiders.
Wim Koopmans….wat kon die man zingen…de Nederlandse Tony Bennett…
Met recht !!!!!!