De 2025-battle

Het is misschien wel de leukste battletraditie van Ondergewaardeerde Liedjes: de jaarbattle. Elkaar de tent uitvechten om te bepalen wat het meest ondergewaardeerde liedje van (in dit geval) 2025 was. Wat was 2025 voor een jaar, muzikaal gezien? De opmars van vrouwelijke artiesten ging verder, zowel in de hitlijsten als op festivals. AI-bagger gooide roet in het eten door onze oren te vervuilen met bagger.

Ondertussen kwam er natuurlijk heel veel moois uit, dat wel de moeite waard was om te beluisteren. Maar wat is het Meest Ondergewaardeerde Liedje van 2025? Bepaal zelf: lees de pleidooien en stem.

Deze liedjes gingen voor:

2024: Fontaines DC – Starburster

2023: Lana Del Rey – A&W

2022: Tramhaus – Make It Happen

2021: Wet Leg – Chaise Longue

2020: King Princess – Ohio

2019: Rammstein – Deutschland

2018: Lana Del Rey – Mariners Apartment Complex

2017: Mooon – Mary You Wanna

2015: David Bowie – Blackstar

2014: The War On Drugs – Eyes To The Wind

2013: The Wonder Years – Passing Through A Screen Door

2012: Robin Block – Jump From The Fence

Keuze Willem Kamps: Grandmas House – Slaughterhouse

Jawel, een liefdesliedje

Het is eind februari wanneer ik dit schrijf. Het jaar is amper twee maanden onderweg en ik weet nu al dat Slaughterhouse voor mij het liedje van het jaar is, ondanks dat het geen hit zal worden en daarom dus in dit overzicht past in een poging het voor het nageslacht te bewaren. Slaughterhouse is van Grandmas House, vier onstuimige Britse meiden die zich ondanks de macabere titel en inhoud van het lied muzikaal gezien behoorlijk inhouden. Jawel, want Slaughterhouse is een liefdesliedje. Zangeres Yasmin Berndt zegt echt álles over te hebben voor haar geliefde.

I’d let you eat the heart out my chest If it would help you move Suck the rot right out your stomach If you asked me to I’d do anything for you

Grandmas House begon als punktrio. Met een tweede gitariste erbij knallen ze nog steeds, maar met Slaughterhouse hebben ze een heerlijk semi ingetogen liedje gemaakt; een geweldige akkoordenprogressie met mooie harmonische samenzang en waarbij het tussen refrein en couplet een beetje ontploft. Het zal de niet te temmen hartstocht zijn. Anything, maar dan ook anything, doen ze voor you.

Keuze Remco Smith: Spellling – Portrait Of My Heart

Gewoon niet meer aan denken

De lol van een festival als Best Kept Secret is de voorpret. Het blokkenschema is bekend, het is aan mij om de route van die dag te bepalen. Die verantwoordelijkheid draag ik altijd met grote ernst: niet alleen ik maar ook mijn lief moet het die dag naar de zin hebben. Ik pluis de OOR uit en beluister dan ook vooraf alles om zo de ideale weg door de dag heen te bepalen. Zelden had ik meer zin in een festivaloptreden als dat van Spellling.

Blikvanger van Spellling is Chrystia Cabral, die met een lekkere gruizige stem de aandacht naar zich toe trekt. Pittige gitaren eronder: een beetje een alternatieve Olivia Rodrigo zou je kunnen zeggen. De eerste drie nummers van het dit jaar verschenen Portrait of my Heart zijn ongehoord goed. Het titelnummer, Keep it Alive en Alibi, maakten alle drie kans op deze eervolle positie. Een ontdekking en dat op de middag in de festivaltent. Helaas, dat viel niet mee. Cabral kwam al op met “We are Spellling with 3 L’s” waardoor de opvallende naam opeens een gimmick wordt, waarover te lang is nagedacht. Alsof The Beatles steeds het podium op zouden komen met: “Hi, we are The Beatles, like beetles but we play beatmusic”.

Haar stem redde het op het podium steeds net niet, schel en niet echt plezierig. Haar energie was onmiskenbaar maar die viel op de één of andere manier een meter van het podium in het niets. Ik loop niet vaak weg van een concert maar deze keer was er helaas één. En ik was niet de enige.

Voor de augustusmaand had ik overwogen om alsnog toch wat over Spellling te schrijven. Even op de streaming aangezet en weer was ik verkocht. Het rauwe rockrandje, die hemelse refreinen, de stem van Cabral. Ik wist weer waarom ik voor Spellling was gevallen, merkte dat ik weer fanatiek aan het meeknikken was en mij zelfs waagde aan meezingen. Toen wist ik het weer. Portrait of the Heart van Spellling is voor mij de song van 2025. Gewoon niet meer aan dat optreden denken.

Keuze Quint Kik: Pulp – Tina

Mokerslag

Bij nogal wat bands is de tweede track op het album vaak de eerste single. Met de openingstrack introduceert de band zich, daarna is het: Let’s get down to business. Bij Pulp is dat geen uitgemaakte zaak. Wel is het tweede nummer op hun albums dikwijls een subtiel ingehouden doch trefzekere mokerslag. Ga maar na: Pencil Skirt (Different Class), Dishes (This Is Hardcore) en Don’t You Want Me Anymore (Separations).

Geen idee of dat een bewuste modus operandi is. Al vermoed ik steeds meer van wel. Zeker na het lezen van Good Pop Bad Pop (2022). In deze biografie van zanger Jarvis Cocker, thans op mijn nachtkastje, ruimt hij de zolder op en verhaalt hij aan de hand van memorabilia over zijn weg tot muziek en het ontstaan van de band. Ook krijgt de lezer een intiem kijkje in het puberleven van Cocker.

Op More, het comebackalbum dat de band dit jaar na een pauze van 24 jaar uitbracht, flikt hij het opnieuw: in de tweede track mijmert Cocker over terloopse ontmoetingen met Tina. Al is ontmoeting eigenlijk te veel gezegd, haar aanspreken durfde hij nooit. We passen goed bij elkaar, omdat we elkaar nooit ontmoeten fantaseert hij in de brug van het nummer, over een huwelijk waar het nooit van kwam.

Iedere vertwijfelde puber herkent zich wel in het universele thema van het meisje waar je op afstand verliefd op was. Alleen al dat plagerige koortje Tina (Tinaah) waarin je schoolkameraden lijken te informeren of je al een stap verder bent gekomen. Maar daar gaat het dus niet om: daar boven op zolder koestert Jarvis de fantasie en berust erin dat de ring die hij kocht nooit zijn zak verliet.

Keuze Guido de Greef: Djo – Basic Being Basic

Tieneridool

Goede kans dat je Joe Keery de afgelopen jaren wel hebt gezien, maar nog niet hebt gehoord. Of nouja, hebt horen zíngen. Dat komt door zijn rol als Steve Harrington in Stranger Things (al is hij beter in het vijfde seizoen van Fargo). Goede kans ook dat Keery, die muziek maakt onder de naam Djo, het helemaal niet leuk vindt om geassocieerd te worden met z’n acteursbestaan. En ook al gaat hij gebukt onder z’n imago van tieneridool, die status zorgde er wel voor dat de tent bij z’n optreden op Best Kept Secret dit jaar was gevuld met veel jonge fans. Al heeft het succes van z’n liedje End Of Beginning, dat vorig jaar viraal ging op TikTok en inmiddels bijna 1,8 miljard keer is gestreamd op Spotify, daarbij ook geholpen.

End Of Beginning is een atypisch liedje, waarvan ik niet helemaal begrijp waarom de algoritmes ervan op hol sloegen. Het is wel tekenend voor het geluid van Djo. Dat is vooral maf, psychedelisch en schiet alle kanten op. Dat is de makke van veel songs op het album The Crux, dat dit jaar verscheen. Prijsnummer op The Crux is Basic Being Basic, omdat Keery op dat liedje wel alle ideeën weet te kanaliseren tot een popliedje met een kop en een staart. Een verrassend basic liedje dat je na een keer draaien niet meer uit je hoofd krijgt. Laat dat nou zijn wat popmuziek zo fijn maakt. Een liedje dat een beetje rammelt, maar zich wel na een keer draaien in je hoofd nestelt. Prachtpop.

Keuze Walter van Pijkeren: Minko – Fuzz & Fight

Los Salvadores

Noem me geen zwartkijker. Maar er was weinig licht in dit muziekjaar voor de vastgeroeste indie-liefhebber. Het begon misschien ook wel te goed voor me. Ik dacht in januari mijn song van het jaar al gevonden te hebben bij het optreden van Kosmonauci op Eurosonic. Een Pools kwartet dat het soort jazz maakt die je in de jaren zestig in New Yorkse clubs verwachtte aan te treffen. Met open mond heb ik staan kijken naar dit gezelschap.

Alleen denk ik dat we nooit meer iets van deze band gaan vernemen, we stonden met 10 man in de zaal en daar was geen enkele promotor bij. Maar doe jezelf een plezier en zoek op YouTube naar live registraties van deze band. Het is een cadeau. Alleen heeft Kosmonauci dit jaar niets nieuws uitgebracht. Geen gegadigde voor de song van het jaar dus.

De rest van het jaar was het allemaal maar matig. De shows die ik bezocht waren soms okay, maar nooit echt serieus materiaal voor de grote song van het jaar-battle. Op de Pinguin Radio-stream ben ik zelfs overgeschakeld van de Indie- naar de Classic-stream. Het was maar tijdelijk hoor, maar toch wel een deukje in mijn ego. Bijna lag ik op m’n knieën; ‘ik ga geen song van het jaar vinden…’

Maar toen was daar halverwege oktober de Nederlandse band Minko. Dit viertal maakt Americana als Ol’ Neil, met een dikke laag soul eroverheen. Deze jongens de verlossers van 2025 noemen gaat wellicht wat ver. Misschien zeg je wel; ‘die jongen heeft brain damage opgelopen in 2025’. En er zijn ook mitsen en maren; het geluid op de plaat is niet zo sprankelend als tijdens de live show. Maar ik ga het gewoon doen: MINKO; DE VERLOSSERS VAN 2025

Keuze Vincent: Nicholas Britell & Brandon Roberts – NIAMOS! (Chandrilian Club Mix)

Muzikale verlichting

Om Guido hierboven te parafraseren: goede kans dat je van zowel Britell en Roberts nog niet eerder gehoord hebt, maar wel hun muziek kent. Beide hebben talloze films en series van muziek voorzien. Britell van bijvoorbeeld Succession, The Big Short en Vice en Roberts van onder andere Free Solo, The Wolverine en Logan. En beiden hebben Star Wars serie Andor (de prequel van de film Rogue One) van muziek voorzien. Seizoen 2 van Andor kwam afgelopen jaar uit en als je de filmreeks niet kent even een korte en noodzakelijke samenvatting.

De serie vertelt het verhaal van hoe de opstand (The Rebellion) tegen het Galactic Empire begint en wat uiteindelijk leidt tot de verhaallijn van de eerste Star Wars film uit 1977. Wat hierin echt fenomenaal gedaan is en waardoor je de serie echt moet proberen, is dat de beide seizoenen laten zien hoe subtiel oorlog en de opbouw daar naartoe gebeuren: van onderdrukking tot oorlogsmisdaden, van fascistische systemen tot financiering van opstanden en over het dunne lijntje tussen hoop en wanhoop.

Een van de meest indrukwekkende scènes uit dit tweede seizoen komt uit aflevering 3 ‘Harvest’. In deze aflevering wordt de dochter van senator Mon Mothma uitgehuwelijkt aan de zoon van een dubieuze maar zeer rijke man. Dit moet omdat Mothma geld nodig heeft om de opstand te financieren. Aan het eind van de aflevering loopt haar leven gevaar en wordt ze verscheurd door schuldgevoel richting haar dochter. Als ze dan hoort dat ze een vriend moet verraden is er maar een ding dat ze kan doen. Dansen.

Als de muziek start alle stress en paranoia wegstoppen in iets wat het best omschreven kan worden als extatische wanhoop. Hieronder vind je de originele scène, het originele nummer kun je hier horen.

Keuze Freek Janssen: Tamino & Mitski – Sanctuary

Op slag verliefd

Bijna het hele jaar door wist ik het zeker. Dit duet van de Belgische held Tamino en Amerikaanse heldin Mitski verscheen in januari. De melodie, de samenzang, ik was op slag verliefd. Zo veel emotie had Tamino niet meer bij me losgemaakt sinds Indigo Night. Lange tijd bleef ik bij mijn eerste keuze: 2025 bracht wel wat moois, maar niks haalde het bij Sanctuary.

In de laatste twee maanden ging het bijna mis. Jacob Collier bracht The Light For Days uit, een album vol prachtige liedjes. Vooral afsluiter Something Heavy maakte veel bij me los. Het is een soort Fix You van Coldplay maar dan met nog meer emotionele appeal. Lux van Rosalía beluisterde ik sinds november zo veel dat ik alle liedjes op dat album hier wel zou willen verdedigen. Maar omdat ik Berghain (de single) vorige week al bewierookte hier, is aan die plicht al voldaan. Dan ga ik toch voor mijn oorspronkelijke keuze.

Tamino en Mitski waren al jaren fan van elkaar voordat ze in 2024 voor het eerst contact met elkaar kregen. Het duurde nog een paar maanden voordat Tamino een melodie had waarvan hij dacht: dit zou weleens een mooi duet kunnen worden met Mitski. Sanctuary werd een lied over hoop en liefdesverdriet, prachtig deinend, zonder refrein, maar geen moment laat het je aandacht los.

Keuze Patrick Schellen: Solo – No One Cares For Anyone

Als niemand om iemand geeft, wees niemand (voor iemand)

In mijn eerste twee bijdragen voor Ondergewaardeerde Liedjes – notabene twee keer in een week – over dezelfde band beginnen vind ik eigenlijk not done. Alsof ik geen andere muziek luister (spoiler: dat doe ik wel!). Maarja, doen alsof er dit jaar een beter liedje is uitgebracht is ook zo ongeloofwaardig. Nood breekt dus wet. Zoals ik onlangs al schreef is dit jaar het afscheidsalbum van Solo uitgebracht. Een bijzonder mooi album met meerdere liedjes die tot hun beste werk gerekend mogen worden. Maar het nummer dat ik blijf draaien is No One Cares For Anyone.

De muziek en de vervormde stem van Michiel Flamman doet een beetje denken aan Bauer (het project van Berend Dubbe, niet Frans). Door de vervormde stem is Flamman toch een beetje in duet met zichzelf, wat voor een bijzonder nummer zorgt. Tekstueel gaat het nummer over de dakloze Wahid waarmee Flamman in Berlijn bevriend raakte. Dit verhaal vertelt hij in zijn eigen podcast over het album. Gezien de gezondheidsproblemen van Flamman is het bijzonder dat hij dit verhaal nog wil delen met de wereld. Het zet zijn woorden wel kracht bij:

But honestly it’s such a relief To lose your faith and come to believe That no one cares for anyone But anyone can be no one for me

Ondanks alles is er hoop en dat kunnen we na een jaar als dit wel gebruiken.

Keuze Henkjan Olthuis: ZEA & DRUMBAND HALLELUJAH MAKKUM – in lichem fol beloften

Makkum naar Amsterdam brengen

In veel jaarlijsten van 2025 gaat de hoogste eer naar een album van een in 13 talen zingende popzangeres met een orkest. Zeker geen slecht werk, maar persoonlijk raakt deze muziek van een in het Fries zingende rockzanger met drumband me meer.

ZEA is de band van de in Makkum geboren Amsterdammer Arnold de Boer, die we ook kennen als zanger van The Ex. Opgericht in 1995 als band van vier, later werd het een duo, en zelfs een solo project, om dit jaar weer met z’n vieren als ZE4 terug te komen, met Xavier Charles op klarinet, Harald Austbø op cello en Ineke Duivenvoorde op drums. En dus de Drumband Hallelujah Makkum, die door de heit van Arnold is opgericht.

Het viertal van Zea vult de ruimte vrij kaal in die de drumband opbouwt met stuwende en sturende ritmes. Daaroverheen zingt Arnold over het vergankelijke lichaam. In het Fries, want er zit veel persoonlijks in de tekst. En dat voel je ook als je de taal niet spreekt, de kwetsbaarheid, terwijl de tijd verstrijkt met het ritme van de drums, met het lichaam als letterlijk onderwerp en ook als metafoor.

Ik had uiteraard ook nog andere prachtige liedjes op mijn shortlist staan, maar toen dit lied in november uitkwam was m’n keuze makkelijk. Dit is zo mooi, zo bijzonder, dat moest ik wel delen, en moest wel op dit “mooiste van 2025” platform gezet worden. Luister zelf maar.

Keuze Joris van der Aart: Ist Ist – I Am The Fear

Bevestiging van nieuwe Postpunkhelden

Er is veel mooie, fijne, lekkere of simpelweg indrukwekkende nieuwe muziek uitgebracht dit jaar. Maar wat mijn song van het jaar is? Dat vind ik een lastige vraag. Waarschijnlijk zal ik dat pas definitief weten als we een paar jaar verder zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik er nu wel een wil nomineren, te weten I Am The Fear van Ist Ist. De Post Punk band uit Manchester is een graag geziene gast in het Nederlandse clubcircuit, en terecht. Ik zag ze vorig jaar live in Hilversum, maar toen ze dit jaar ook een concert in mijn eigen Den Haag aankondigden, kon ik die natuurlijk niet overslaan. Want live staat Ist Ist als een huis. Hun geluid bevalt me erg goed, en I Am The Fear, wat als voorloper van hun volgende album is uitgebracht, heeft het volgens mij in zich om een klassieker te worden. In ieder geval voor de fans van Ist Ist. Niet voor niets gebruiken ze het nummer nu als opener van hun show. En over die show heb ik nog goed nieuws. Mocht je namelijk niet bij dat concert in het Paard in Den Haag (of een van de andere) geweest zijn, dan kun je ze nog terug zien. De band heeft het hele concert namelijk online gezet. Hieronder dus niet de officiële videoclip van I Am The Fear, maar het live-concert waar dit nummer de opener was.

Keuze Johan Hol: Animal Triste – Sad generation (with happy pictures)

Zeker geen Franse slag

De ontdekking van 2025 is voor mij zonder twijfel Animal Triste en hun album Jericho. Ik schreef al eerder over de albumtrack wat overduidelijk geen eendagsvlieg is: het album staat vol met aanstekelijke nummers die je, zoals onder meer door Ronny Borgsteede en Quint Klik onderschreven, volledig kunnen verpletteren. Maar ja, welk nummer kies je dan vervolgens voor de jaarbattle? Daar is nog wel een kleine interne strijd aan vooraf gegaan, maar de keuze is uiteindelijk gevallen op Sad Generation (with happy pictures).

Opnieuw een nummer met meerdere lagen, zowel tekstueel als muzikaal. Ondanks dat alles is Animal Triste een band die heel erg veel talent heeft om onder de radar te blijven. Vooralsnog zijn het niet meer dan ‘héros local’ en misschien vinden de bandleden het ook wel prima zo. De muziek van Animal Triste verdient in ieder geval een breder (online) podium en is er niet alleen voor Sad Generations (met of zonder happy pictures). Neem voordat het Snob2000 geweld losbarst dus nog even de tijd om integraal naar hét album van 2025 te luisteren.

Keuze Peter van Cappelle: WIES – Ik Heb Tijd

De vinger op de gevoelige plek

Nooit eerder viel mij de band WIES zo erg op. Ik hoorde het weleens voorbij komen bij de Verrukkelijke 15 op NPO Radio 2, en wist wel dat ze politiek geëngageerd waren. Getuige van het nummer Bandje uit 2022, waarin ze stevige kritiek op toenmalige premier Mark Rutte uitten over diens coronabeleid. Toen hoorde ik ergens begin februari hun nieuwe single Ik Heb Tijd. En dat nummer bleek helemaal raak te zijn over de actualiteit van 2025, zonder dat het er direct in wordt benoemd.

Er zijn zeeën en woestijnen, er zijn grenzen en partijen. En de een die weet de ander alle kanten op te drijven. Ik heb tijd om weg te kijken, maar ik kan er niet omheen.

Het legde precies de vinger op de gevoelige plek. Er speelt zoveel ellende in de wereld en er is zoveel polarisatie, en je wordt daarin gedwongen om een kant te kiezen. “Is er nog tijd om voor een midden te gaan staan?” zingt zangeres Jeanne Rouwendaal. Waarmee ze aankaart hoe ver weg nuance tegenwoordig te zoeken is.

Het hokjesdenken is er meer dan ooit en je wordt geacht een hokje te kiezen. Tijd voor nuance en met elkaar open het gesprek aan te gaan is de boodschap van WIES. Een boodschap die we in 2026 hard nodig hebben.

Keuze Hans Dautzenberg: Robin Kester – Departure

Tussen de laagjes

Het etiket ‘on-Nederlands goed’ (of, zo u wilt, ‘van internationale allure’) mag uit de kast voor de prachtplaat die Robin Kester in 2025 ons voorschotelt. Met Dark Sky Reserve zet ze opnieuw een flinke stap in haar ontwikkeling. Ik houd heel erg van de subtiliteit in haar liedjes. Die laagjes, die kleine geluidjes, even een motiefje of een solo. Prachtige harmonieën tillen de liedje mooi op en intussen is er zoveel te ontdekken tussen al die laagjes. Goed voorbeeld is Departure, dat voor mij – Spotify leeftijd 58 – ook nog eens prima past in mijn jaren 80 muzikale denkkader.

Keuze Jan-Dick den Das: Craig Finn – Fletcher’s

Prachtig verteld

Op 19 april schreef ik dat ik dit jaar waarschijnlijk twee keer over het zelfde nummer zou gaan schrijven. Hiqpy met Something is nog steeds een nummer dat het verdient om in het jaarlijstje te komen. Maar goed, soms heb je ook voortschrijdend inzicht, want er zijn toch ook nog andere juweeltjes. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik het niet makkelijk vond, ik hou niet altijd even goed bij wat ik dit jaar echt goed vond.

En toch, daar was ineens de ingeving. Craig Finn, de zanger van The Hold Steady had dit jaar een prachtig soloalbum afgeleverd. Het was niet zijn eerste maar wel zijn beste. En op dat album staat het prachtige Fletcher’s. Geen nummer met gitaren – nee – eerder een verhaal verteld op muziek.

En verhalen schrijven dat kan Craig Finn getuige dit nummer. De keuzes die je maakt of juist niet, verhuizen om opnieuw te beginnen, Fletcher had het gedaan en het was niet goed afgelopen. De stem van Craig Finn, zijn mooie zinnen beide nemen je mee. Soms is er niet heel veel voor nodig om een heel mooi liedje te maken. Spoken words en toch pakt en swingt het. En de laatste zinnen in één woord briljant;

Said the ones that we’ve known longest can pull us down the strongest. I put my arm around her and we sat and watched the water. Jealous of the movement of the current but maybe for a moment it was pretty good right here.

Keuze Jeroen Mirck: Peter Doherty – The Day The Baron Died

Soundtrack voor dit tussenjaar

Voor mij was 2025 een tussenjaar. Een jaar met een pas op de plaats. Nadenken over het leven dat ons verraste met ziekte en dood in de familie. Nadenken over wat echt belangrijk is. In dat persoonlijke tussenjaar maakte wat mij betreft ook de muziekwereld een tussenstop. Ik heb veel moois gehoord, maar weinig dat er echt bovenuit stak. Misschien moest het wel zo zijn, want de wereld staat in brand en de politiek lijkt niet in staat belangrijke beslissingen te nemen. In die rare cocktail van onzekerheid en twijfel ligt nu de vraag op tafel wat het liedje van het jaar is. Gezien mijn eigen pas op de plaats kies ik voor een tijdloos en pretentieloos liedje van Peter Doherty.

De zanger van voorheen The Libertines en sindsdien Babyshambles (allebei niet echt mijn bands, maar dat geeft niks) bracht dit voorjaar zijn derde soloplaat uit, Felt Better Alive. Vol beschouwingen van een oude Britse rocker die zijn wilde haren inmiddels verloren is en van het leven geniet in Normandië. Ik stuitte toevallig op de nieuwe muziek van Doherty en werd direct betoverd door het aanstekelijke nummer The Day The Baron Died. Een archaïsch rocknummer over een edelman met een klauw. Zijn dood houdt het hele dorp bezig. Het liedje laat horen hoe het kleine ook heel groots en mooi kan zijn. De ideale soundtrack voor mijn jaar 2025.

Keuze Erwin Tijms: Oklou – harvest sky

Ingetogen dansmuziek

Ik heb de keuze pas net gemaakt, bij het schrijven van deze titel. De keuze valt niet op de vooral in Nederland zeer ondergewaardeerde Dijon, die het fantastische album Baby! uitbracht, maar op de Française Marylou Mayniel. Gelukkig heeft Dijon hiermee toch een eervolle vermelding.

Marylou is bekend onder haar artiestennaam Oklou (zegge: Okay, Lou). Dit jaar bracht ze haar debuutalbum Choke Enough uit. Een album vol dance, maar van de ingetogen variant. “Dansmuziek voor introverte mensen” las ik in de comments bij harvest sky en daar kan ik me wel in vinden.

Haar arrangementen zijn minimaal, maar wel uiterst melodieus. De trance en haar dromerig timbre nemen je mee naar het vreugdevuur van La Fête de Saint-Jean, want dat is waar het nummer over gaat. Oklou speelde dit jaar twee keer in de Melkweg. De eerste keer in maart, toen haar album net uit was. De tweede keer vorige maand en ik had het voorrecht daarbij te zijn.

Het werd een fijn optreden. Harvest sky moest het dit keer zonder undertones doen, zodat Marylou alle tekst zelf zong. Muzikaal werd het allemaal wat wilder dan op het album. Ik hoorde zo´n beetje alle dance genres van de afgelopen 40 jaar voorbij komen, van Chicago house tot jungle, 2-step en nog veel meer. Ze werkte ook al samen met FKA Twigs (nog zo iemand die dit jaar goed werk afleverde). Ik ben heel benieuwd naar wat Oklou nog van zich laat horen in de toekomst.

Keuze Renate van Klinken: Lola Young – Spiders

Grunge in een nieuw jasje

Eigenlijk kende ik Lola Young niet echt. Messy had ik vorig jaar wel opgepikt, maar daar hield het dan wel zo’n beetje mee op. Totdat ik in de stemweek van de Snob 2000 op een van de lijstjes die gedeeld werd het nummer Spiders zag staan. Nog nooit van gehoord, maar ik was wel nieuwsgierig. Eén keer luisteren, direct verkocht. Het grunge-achtige gitaarintro, de enorme tegenstelling tussen ingetogen en stormachtig, de tekst, Lola’s stem. Alles klopt. Dit nummer brengt me terug naar de nineties, maar toch is het ook helemaal nu.

Nadat ik het album een keer of drie had beluisterd zocht ik informatie over een mogelijk concert van Lola Young, maar helaas. Young maakte nooit een geheim van haar mentale problemen en helaas is ze enkele weken geleden ingestort tijdens een optreden, waarna ze al haar concerten heeft afgelast. Ik hoop dat ze herstelt, niet eens per se omdat ik zo graag een keer naar een concert wil, maar omdat ik het haar en alle muziekliefhebbers gun dat er nog heel veel prachtige muziek van haar uitkomt. In goede gezondheid als het even kan. 

Keuze Henk Tijdink: Wyke van Weelden – Needed You

Een liedje met “tristesse”

Ik hou van liedjes. De muziek hoeft niet perfect te zijn en het hoeven zeker geen technische hoogstandjes te zijn. Het gaat om het gevoel. En alle liedjes van Wyke van Weelden doen dat.

Na in 2012 aan het programma De Beste Singer-Songwriter van Nederland te hebben meegedaan is Wyke haar eigen koers gaan varen en na enige omzwervingen woont ze momenteel in Spanje. En zo af en toe brengt ze een liedje uit.

Zo was daar april ineens het erg persoonlijke Needed You. Een erg breekbaar, klein gitaarliedje, dat mij meteen raakte. Het zijn liedjes met, zoals de Fransen het noemen, “tristesse”. Treurig en troostend tegelijk.

Welke ambitie Wyke heeft weet ik niet. Maar wat zou ik het fijn vinden als ze af en toe eens een liedje uit blijft brengen. En ik weet zeker dat er meer liefhebbers zijn, die haar muziek nog niet kennen. 

Keuze Marèse Peters: Suzanne Vega – Alley

Als een warme sjaal in de winter

Twee bekentenissen. 1: Ik luister vrij weinig nieuwe muziek. En 2: als ik denk dat ik ‘nieuwe’ muziek te pakken heb, dan is het minstens al een jaar oud. Zo heb ik heel 2025 enorm genoten van de ‘nieuwe’ albums van Billie Eilish en Paceshifters – terwijl die doodleuk al in 2024 uitkwamen. Dus meestal heb ik weinig te melden als het de Song van het Jaar-battle betreft.

Maar! Begin oktober 2025 bevond ik mij in de gelukkige toestand om in het Nieuwe Luxor Rotterdam aanwezig te zijn bij het concert van Suzanne Vega. Dat was een schitterende avond. Ze speelde gloedvol en vertelde bij elk nummer een mooi verhaal. De grootste hits uit haar oeuvre kwamen voorbij, én een flinke dwarsdoorsnede van haar nieuwe album (uit 2025!) Flying with Angels.

En daar staan een aantal regelrechte pareltjes op. De Dylan-tribute Chambermaid valt als eerste op. En ook het soulvolle Love Thief gooit hoge ogen. Maar ik schuif helemaal naar het puntje van mijn stoel bij het nummer Alley. Dromerig en warm is het, als een zijdezachte wollen sjaal in de winterse kou. ‘Alley is about transcending life’s difficulties and seeking sanctuary somewhere,’ schrijft Vega. Hoor wat je erin wilt horen, maar zo aan het einde van het jaar warm ik mij aan de muziek en de stem van Suzanne Vega.  

Keuze Mers: Doja Cat – Gorgeous

Terug naar de jaren 80

Gorgeous van Doja Cat is een zelfverzekerde, dromerige track met duidelijke 80’s-invloeden zoals de heerlijke prominente saxofoon. Doja schreef het nummer samen met Jack Antonoff, Mark Spears (Sounwave), Kurtis McKenzie, Lee Stashenko en Stavros Tsarouhas.   Het nummer is een mix van pop, R&B en synthwave. De 80’s invloeden spatten van het nummer af met zwoele beats, dromerige synths en de opvallende saxofoonpartij die een nostalgische, warme gloed toevoegt. Het nummer balanceert tussen intiem en groots, met een hypnotiserende groove.

De boodschap Gorgeous gaat over de dubbelzinnigheid van schoonheid: bewonderd worden maar ook bekritiseerd. De clip lijkt wel een 80’s beauty reclame. Ik heb het al vaker gezegd: ik ben erg fan van retro invloeden in hedendaagse muziek. 

Keuze Joop Broekman: Dove Ellis – Pale Song

Op vrijdag 5 december je debuutalbum uitbrengen. Niet handig voor de jaarlijstjes, waar het voor 2025 nu wel een groot gemis zal zijn.

Misschien heb je deze jonge Ierse artiest onlangs in oktober nog gezien tijdens Left Of The Dial. Dove Ellis houdt niet van interviews, sloeg diverse aanbiedingen af van major labels en produceerde zelf zijn eerste schijf. Blizzard is een pracht van een debuut geworden. Bij de zang denk je meteen aan Tim of Jeff Buckley, maar ook Thom Yorke en Nick Drake zijn uitstekende referenties. Muzikaal klinkt het als kamerfolk dat af en toe richting gelaagde indierock lijkt te gaan. Je hoort in alles een bijzondere songwriter die bedachtzaam te werk is gegaan, maar nergens té. Met elke luisterbeurt komen de liedjes nóg beter binnen.

Pale Song kwam met Love Is een week of wat geleden uit als dubbelsingle. De songs waren in een hoek van mijn bovenkamer blijven hangen en triggerden me op de dag van release meteen om Blizzard van Spotify te trekken. Het is een heerlijk melancholisch album, perfect voor een grauwe en grijze druilerige zondagmiddag. Of voor als die ene vriend of vriendin bij je komt uithuilen.

Mijn jaarlijstje moet ik nog maken, dat gebeurt meestal tijdens de laatste dagen van het jaar. Ik denk dat Dove Ellis er wel in staat.

Keuze Leendert Douma: Charli xcx – House featuring John Cale

Van existentiële spanning naar pure horror

Het had haar overgrootvader kunnen zijn. En toch is Charlie xcx een groot fan van John Cale, vooral van zijn werk met The Velvet Underground. Bovendien kan ze zich goed vinden in het motto van de godfather van avantgarde-rock: Any song had to be both elegant and brutal. Dus lag het heel erg voor de hand om John Cale te vragen voor de soundtrack bij een verfilming van de roman Wuthering Heights van Emily Brontë (jeweetwel, waar Kate Bush over zong en waardoor jaarlijks grote groepen vrouwen – en mannen – gaan dansen in een rode jurk).

Het nummer House, dat op 10 november 2025 verscheen, is totaal iets anders dan wat je van Charli xcx verwachtte. Ditmaal geen vette clubhouse of dance a la Brat. Nee, House is donker en gothic. Het is wel typisch iets wat je van John Cale zou verwachten – zeker als je Velvet Underground-klassiekers als The Gift kent of Venus In Furs. Het nummer start met een repeterende – noem het minimal – vioolpartij en daaroverheen spreekt Cale met rustige stem. Tijdens het spoken word wordt het geluid intenser, keihard elektronisch en Charli valt bij in een ijzingwekkend I think I’m gonna die in this house. We gaan in iets meer dan drie minuten van existentiële spanning naar pure horror!  

Je moet er van houden, maar Cale en Charli blijken een gouden combinatie. Verrassend was deze release sowieso. Nog maar drie jaar geleden zag ik John Cale live in Paradiso en verwachtte – hoe kwiek en energiek hij ook was – dat dit misschien wel de laatste keer zou zijn. Wist ik veel dat er daarna nog een tour zou volgen en hij barstensvol ideeën blijft. Ondertussen werd – met heel veel dank aan Brat – Charli xcx een nieuwe heldin (van mij en van mijn dochter). Op een bepaalde manier voelt het ontroerend om hen beiden in één track te horen. Alsof de cirkel rond is.