Soft Cell – Say Hello Wave Goodbye

Op 22 oktober is Dave Ball overleden, grote man achter de duo’s Soft Cell en The Grid. De 66-jarige synthesizergigant was dé schakel tussen avantgarde, new romantics en acidhouse.

Er bestaan nummers – overgewaardeerd of ondergewaardeerd – die iemands leven op slag veranderen. In het boek Conform To Deform beschrijft labelbaas Stevo hoe hij begin jaren tachtig bij de BBC het duo Soft Cell zag optreden, samen met Jim Thirlwell (die je kent van alle projecten met het woord Foetus erin). Ze brachten een wilde uitvoering van het nummer Ghost Rider van Suicide. Stevo zat in zijn stoel genageld! Dit werd het gedachtengoed achter het label Some Bizzare, dat avantgarde helden als Psychic TV, Cabaret Voltaire, The The, Swans en Test Dept. bij een groter publiek introduceerde. En dus ook Soft Cell en Foetus.

Iets soortgelijks overkwam Dave Ball toen hij in 1974 het nummer Autobahn van Kraftwerk hoorde. Hij hing zijn gitaar aan de wilgen en schafte zich – met het geld uit de erfenis van zijn vader – een set synthesizers aan. Dave Ball werd in 1958 in Chester geboren, hij werd geadopteerd en belandde in het even zo suffe Blackpool. Dat wist hij te ontvluchten door naar de kunstacademie in Leeds te gaan. De eerste persoon die hij zag was een jongen met geblondeerd haar, een luipaardtopje en een latex broek. Dat is vast geen accountant, dacht Dave, dus hij vroeg waar de ingang van de academie was. Die jongen bleek Marc Almond. De ontmoeting vormde de aftrap van een bijna vijftigjarige samenwerking.

Soft Cell startte in 1979. Het duo speelde een EP-tje door naar BBC-dj John Peel en die draaide het in zijn show. Stevo hoorde dat en wist Ball en Almond te strikken voor Some Bizzare. Daar namen ze een cover op van soulzangeres Gloria Jones: Tainted Love. De rest is geschiedenis. Het nummer belandde wereldwijd op 1 en hun eerste album Non-Stop Erotic Cabaret werd een doorslaand succes, ondank nummers met schimmige thema’s (Sex Dwarf, Seedy Films) of vol paranoia (Insecure Me, Frustration). Met Non-Stop Ecstatic Dancing maakte Soft Cell het eerste remix album ooit. Memorabel is de ultralange electro-track waarin Tainted Love langzaam overgaat in een coverversie van Where Did Our Love Go? van The Supremes.

Soft Cell was een bijzonder duo, zo vertelde Dave Ball vele jaren later. We were a weird couple: Marc, this gay bloke in makeup; and me, a big guy who looked like a minder. Dankzij Some Bizzare groeiden de mannen uit tot spil van de alternatieve scene in Londen en New York. Ze lieerden zich bijvoorbeeld aan projecten van voormalig Throbbing Gristle-geluidsterroristen. Marc Almond zong op veel platen van Coil en Dave Ball werkte samen met de interseksuele frontpersoon Genesis P-Orridge van Psychic TV. Maar op een soloplaat van Ball (In Strict Tempo uit 1983) is ook Gavin Friday van Virgin Prunes te horen. Nadat Soft Cell in 1984 uit elkaar ging, legde Dave Ball zich toe op soundtracks en hij ging samen met Genesis P-Orridge aan de acidhouse. Hij maakte met Psychic TV onder andere het nummer Meet Every Situation Head-on (MESH).

De nieuwe stijl beviel hem zo goed, dat David Ball samen met Richard Norris het duo The Grid startte. Ze scoorden eind jaren tachtig, begin jaren negentig met pompende rave-tracks als Swamp Thing, Crystal Clear en Texas Cowboys. En Dave Ball verdiende goed bij als producer en songwriter voor onder andere Kylie Minogue (hij werkte aan het album Impossible Princess uit 1997 en de hit Breathe). Ondertussen blies Dave Ball zijn eerste bandje weer leven in. Er verschenen talloze remixen en remix-albums van Soft Cell. Ze gingen weer optreden en er verschenen nieuwe platen. Voor hij overleed had Dave Ball net de laatste hand gelegd aan een nieuw Soft Cell-album: Dancetaria – vernoemd naar een oude nachtclub in New York. In een Facebook-bericht na de dood van Dave schrijft Marc Almond: It’s fitting in many ways that the next (and now the last) album together is called Dancetaria, as the theme takes us for a visit back to almost te start of it all, back to New York in the early eighties, the place and time that really shaped us.

Dat brengt ons nu ook terug naar 1982. De geschiedenis rept niet over wie met het briljante idee kwam voor de maxisingle van Say Hello Wave Goodbye. Was het Dave Ball, Marc Almond of nog iemand anders? Het maakt niet uit. Het toch al zo prachtige nummer werd verdubbeld in duur en voorafgegaan door een bloedstollende klarinetsolo door de Amerikaan Dave Tofani. Zooo mooi. Het is alsof er een engeltje in je oor staat te pissen. En dan moet de eigenlijke song nog beginnen. Aan het einde komt die prachtige klarinet nog een keer terug, begeleid door zweverige synth-klanken uit de kastjes van Dave Ball. Het had zomaar de soundtrack bij zijn hemelvaart kunnen zijn…

Say Hello Wave Goodbye was voor mij niet zo ‘life changing’ als Ghost Rider was voor Stevo en Autobahn voor Dave Ball. Maar deze pracht zal altijd in mijn hart blijven. Bedankt Dave, rust in vrede.