Een piepjonge Rob Stenders kondigt de band aan in Countdown: Vindt John Peel het nu nog leuk, of weet je dat niet? Ik weet eigenlijk niet of ik in 1991 Countdown nog wel leuk vond. Sinds de radio-uitzending VPRO’s Song Van Het Jaar van december het jaar ervoor had ik de afslag genomen naar alternatieve vaarwateren. In de jaren tachtig fungeerde Countdown nog als mijn muzikale kompas. Erwin Blom zou 3voor12 pas in 1998 uitvinden, in ’91 was hij druk in de weer met de dansbare doorontwikkeling van het postpunk, pre-C86 geluid van de band waar John Peel zijn oog op had laten vallen: Eton Crop.
Vijf sessies in evenzoveel jaar van zijn favoriete groep uit NL. Vrienden waren het eigenlijk gewoon; Peel’s zoon en dj bij BBC Radio 6 Tom Ravenscroft zou bij de afkondiging van Pip Blom verklaren dat dit de enige artiest was die hij als baby had mogen vasthouden. In de UK was sowieso meer liefde voor Eton Crop dan hier te lande; daar toerden ze zelfs in het voorprogramma van The Fall. Van Peel hadden ze naar eigen zeggen geleerd dat punk eigenlijk vrijheid betekent: openstaan voor punk voorbij punk (Pop Group, Cabaret Voltaire, Specials), maar ook voor Afrikaanse muziek, hip hop en house.
Twaalf singles en vier albums sinds de oprichting in 1979, alle gekenmerkt door bizarre titels en dito artwork. Dankzij het onvermoeibare plugwerk van Eric van Eerdenburg – tegenwoordig directeur van Lowlands – beleefde Eton Crop in 1991 een bijna-doorbraak met de single Noisy Town. Postpunk via Madchester, met Tim Simenon-vibes (Neneh Cherry, Bomb The Bass) en samples van Paris en The Fall. Corné Bos, Erwin Blom en Spike Daalder – de harde kern van de band – hadden de weg naar de samplers en sequencers gevonden. Verder dan ruiken aan de tipparade kwam het jammer genoeg niet.
De vernieuwingsdrang werd doorgezet in E.C. Groove Society, waarvoor gitaren en zang aan de wilgen werden gehangen. Een vergeten claim to fame is hun aanwezigheid op de Arcade-verzamelaar 18 Grooves From… The Wild Side. Ingeklemd tussen de usual suspects van de Madchester-scene vond ik Eton Crop destijds al next level, On-Nederlands goed! Ik was dan ook niet verbaasd toen ik Blom twintig jaar later leerde kennen via mijn werk voor het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek. Immer nog de onvermoeibare vernieuwer in de digitale (muziek)journalistiek.
On-Nederlands Goed is een vreselijke term. Misplaatst calvinisme. En daarmee typisch Nederlands. On-Nederlands Goed impliceert dat er normaal gesproken weinig soeps uit Nederland komt en dat de uitzondering die regel bevestigt. Wat een flauwekul. Er komt al decennia fantastische, schitterende, geweldige, toffe muziek uit Nederland. Aandacht voor vergeten parels en nooit ontdekte muzikale schatten. Uit Nederland.
Foto door Guido van Nispen via Flickr (CC2.0).
de bassist van Eton Crop heet Corne Bos (dus niet: Corne Klein)
aangepast! Dank voor de reactie