We zaten in de auto, op weg naar Museum de Prinsenhof in Delft. Telefoon. Onze zoon: “We zijn uit elkaar”. Een ijskoude douche, net voor de oprit naar de A4. Ook de start van een minder prettige periode, want al leek het daar aanvankelijk niet op, het leidde op zeker moment tot een hoop vervelend gedoe vanwege hun woning. Een huis is immers goud waard, ook al is het een gammel sociaal huurflatje in het Haagse Mariahoeve. Zij was weliswaar vertrokken, maar wees als medehuurder op haar rechten. Dat híj jaren als woningzoekende stond ingeschreven en zij meeliftte doet dan niet meer ter zake.
Voordat al dat gelazer begon, sloeg de kou al om mijn hart toen ik weer eens een appje ontving: “Ik luister tegenwoordig country”. Waar heb ik dit aan verdiend? was mijn eerste gedachte. We hadden ‘m toch goed opgevoed? Ook al staat ie met zekere regelmaat te stuiteren op hardcore festivals als Intents en Defqon, soit, daar zijn we nu aan gewend en is hem vergeven, maar waarom nu ook nog country? Het volgende bericht was een Spotify-linkje naar Cameron Whitcomb: Medusa. De toon en de tekst van het liedje hielpen hem door die eerste donkere weken.
Medusa gaat, jawel, over een verbroken relatie: ondanks de pijn die het vertrek heeft veroorzaakt en de liefde die er nog is, hoeft hij haar niet meer terug. Een zekere opluchting klinkt dan ook door. Zelf zegt Whitcomb erover: “Ik had in die tijd naast een verslaving te maken met een behoorlijk heftige relatiebreuk. Het was een van die momenten waarop ik nog nooit zo van iemand had gehouden. Het was vreselijk, want ik had alles goed gedaan.” En dat was precies wat er aan de hand was, behalve (gelukkig) die verslaving; pillen alleen bij de hardcore.
Nadat ik via het linkje had geluisterd was ik van de eerste schok bekomen. Dit was geen country, al zou je het met een beetje goede wil countrypop kunnen noemen, hoewel singer/songwriter toch meer matcht. Zo bleek ook toen ik nog wat meer van Cameron Whitcomb had geluisterd, want ja, dat doe je dan. Ik vond het wel aardig, al is het niet echt mijn ding. Maar wat gebeurt? De lokale FM-zender, waarmee ik ’s ochtends wakker word, draaide met zekere regelmaat Medusa en zo kreeg zij ook mij te pakken.
Uiteindelijk kwam aan het gelazer een eind, kwamen ze er samen (soort van) uit en staat het huis nu op zijn naam. Bijkomend voordeel was dat al dat gezeik de breuk iets vergemakkelijkte. Zoals ook Medusa haar steentje had bijgedragen.
De 22-jarige Canadees Cameron Whitcomb staat op 3 september met zijn Hundred Mile High Tour in een uitverkocht Paradiso. Onze zoon is één van de gelukkigen met een kaartje. Geef ‘m eens ongelijk.