De weg naar de roem ligt bezaaid met gefnuikte carrières. Tegenover elke grote film- of popster staat een acteur die blijft sappelen in b-films of een zanger die braderieën afstruint in de hoop om heel misschien op latere leeftijd nog door te breken.
Dromen over succes heeft veel mooie muziek opgeleverd. Zoals Rhinestone Cowboy, bekend geworden door Glen Campbell, over een muzikant die het gaat maken in Nashville. Of Albert Hammond, die in It Never Rains In Southern California naar z’n familie en vrienden de schijn blijft ophouden dat het écht heel goed met ‘m gaat in Hollywood.
Shawn Mullins rook eind jaren negentig heel eventjes aan het sterrendom. Een singer-songwriter die een decennium in de marge had gerommeld maar met een platencontract bij Columbia nu mee mocht spelen met de Grote Jongens. Album Soul’s Core moest de Grote Doorbraak worden. Single Lullaby haalde, mede dankzij high rotation op MTV, een zevende plek in de Billboard Hot 100, en Mullins stond in het voorprogramma van de Backstreet Boys, Nsync en Destiny’s Child.
Lullaby is mij altijd bijgebleven. Ik kocht de cd-single, maar in Nederland haalde het amper de Tipparade. De single die erna kwam, Shimmer, flopte. Mullins had aan het sterrendom geroken, maar dat succes stonk. De fans van de Backstreet Boys begrepen ‘m niet; een gevoel dat wederzijds was.
Achteraf is het ironisch dat juist Lullaby Die Ene Hit van de singer-songwriter is gebleven. Een liedje waarin de Mullins vanaf het podium met enige ironie over een drum loop (zó nineties) praatzingt over het leven van een jonge vrouw in het publiek. Een vrouw die is opgegroeid in een gegoed milieu in Hollywood, met ouders die toffe feestjes geven en waar Dennis Hopper, Bob Seger en Sonny & Cher over de vloer komen.
Maar achter dat namedropping schuilt een verveeld bestaan van leegheid. Alles aan Los Angeles is fake, vindt de zanger. Het is lastig om de mensen in Los Angeles serieus te nemen, getuige de dodelijke regel:
It’s kind of like Nashville, with a tan
Hoe het met de jonge vrouw uit Lullaby is afgelopen vertelt het verhaal niet. Alhoewel. In 2006 bracht de zanger Beautiful Wreck uit, een single je best kan zien als een vervolg op Lullaby. Maar waar in Lullaby de hoofdpersoon apathisch is, zijn de dromen in Beautiful Wreck vervlogen.
Het roept de vraag op: zong Mullins niet al die tijd over zichzelf?