Het is dit jaar tachtig jaar geleden dat voor ons land de Tweede Wereldoorlog eindigde. We vieren dat jaarlijks op 5 mei en staan op 4 mei, vandaag, stil bij de overleden militairen en verzetsstrijders. In de loop der jaren zijn daar ook andere slachtoffers aan toegevoegd, maar Nederland zou Nederland niet zijn als daar geen gedoe uit voortkomt. Ook dit jaar is het weer raak vanwege een alternatieve herdenking, georganiseerd door ambtenaren en oud-diplomaten die ook stil willen staan bij alle overleden Palestijnen, de onbeschrijfelijke ellende in Gaza dus.
Nou kun je daarover discussiëren, het is immers herdenking van Nederlandse slachtoffers, maar het initiatief is ontstaan door de ronduit schandalige houding van het huidige kabinet. Anders dan de leiders van bijvoorbeeld Frankrijk of Engeland, weigert dit kabinet de staat Israël te veroordelen en aan te spreken op haar misdadige acties tegen het Palestijnse volk. Ruim 51000 mensen zijn overleden door bombardementen en beschietingen. Rafah, een stad ter grootte van Groningen is volledig in puin geschoten en ondertussen waart de hongerdood rond omdat er nog steeds geen voedseltransporten worden toegelaten.
Hier bestaat slechts één woord voor: genocide, maar dit kabinet weigert dat uit te spreken omwille van stinkende partijbelangen om dit ranzige clubje bij elkaar te houden en natuurlijk de Hollandse koopmansgeest; we verdienen goed aan de wapen- en andere handel met Israël. Sta je daar als regeringsleider op de Dam. Stilstaan bij wat er allemaal is misgegaan waarvan we vinden dat dat nooit, maar dan ook nooit meer mag gebeuren, terwijl het in een ander land al maandenlang plaatsvindt. Dan is het minste wat je kunt doen – moreel verplicht bent te doen – de leiders die dat op hun geweten hebben er keihard op aanspreken.
Maar nee, met dat ontkennende, hypocriete gedrag ontbeert dit kabinet elke moraliteit. Tel daarbij op een totaal gebrek aan gevoelens voor wat er in de maatschappij leeft, dan helpt dat ook de zo broodnodige saamhorigheid om zeep. Het gevoel verbonden te zijn. Je mag er verschillende politieke gedachten op nahouden, maar om wat in Gaza gebeurt kun je met een beetje hart in je lijf niet heen. Hopend op een omslag in denken en doen een passend lied vandaag. De mannen van Midnight Oil zongen in 1990 werkelijk prachtig over gewenste eenheid en eensgezindheid: One Country.
Vooral bij het tweede deel van het nummer kruipt het kippenvel langs je rug omhoog, verspreidt het zich over je hele lijf tot aan je haarwortels. Die wonderschone zanglijn van bassist Bones Hillman One Country One waar vervolgens Peter Garreth recht uit het hart overheen zingt. Zij snappen het. Australië kent immers ook de ongelijkheid tussen ‘bezetters’ en oorspronkelijke bewoners. Nu het kabinet nog: “don’t talk in maybes, don’t talk like has-beens, sing it like it should be”.