Kanker is kut, en op je 66e doodgaan is echt fucking veels te vroeg. Zeau, dat is er maar uit. Het was mijn eerste reactie op het overlijdensbericht van Mike Peters.
The Alarm met Peters als voorman begon in 1981 en de mix van new wave en rock slaat al snel goed aan in het Verenigd Koninkrijk. Het duurt dan ook niet lang voor ze support act zijn van U2. Twee jaar later maken ze samen een transatlantische oversteek en de rest is geschiedenis. U2 breekt door (met dank aan het album War), maar ook The Alarm krijgt er fans bij in de Verenigde Staten en ze komen er meerdere keren terug. De single 68 Guns en het album Declaration zorgen voor internationale bekendheid.
De band stond bekend als sympathiek en benaderbaar, had fans op vele plekken. Toch kon Peters in alle rust door het Noorden van Wales lopen, waar de groep haar thuisbasis had. Door het vele touren waren hun concerten een beleving en dat leverde regelmatig een plek op als support act van U2. Uiteindelijk mogen ze ook voor Queen en zelfs Bob Dylan openen.
In 1991 kondigt Peters tijdens een optreden zijn vertrek uit The Alarm aan. Onnodig te zeggen dat zowel publiek als de overige bandleden behoorlijk verrast waren. Hij blijft muziek maken in verschillende projecten met bekende medemuzikanten (zoals Billy Duffy van The Cult). En 9 jaar later riep hij The Alarm weer bij elkaar.
Muziek liep als een rode draad door het leven van Peters. Helaas kwam daar vanaf midden jaren ’90 ook kanker bij, in verschillende levensbedreigende vormen. Maar de ziekte kreeg Peters niet klein, integendeel. Onvermoeibaar zet hij zich op allerlei manieren in tijdens liefdadigheidscampagnes om aandacht te vragen voor kankerbestrijding. Zijn vrouw Jules herstelt van borstkanker. Ondertussen gaat hij ook nog gewoon door met nieuwe muziek maken en optreden. Al zijn verdiensten voor de kankerbestrijding leveren hem in 2019 een onderscheiding op (Lid in de Orde van het Britse rijk).
2025 is nog niet lang bezig als de lymfeklierkanker weer terug is bij Peters. Helaas kijkt Magere Hein nu mee. Op 28 april overlijdt Peters. Muzikanten roemen zijn immer positieve spirit. Hij maakte eerlijke muziek, zonder poespas.
We schreven hier al eens over 68 Guns. Ik heb nog altijd warme herinneringen aan Rain In The Summertime. De maxi-single was gewoon de lange versie maar die vond ik lekkerder dan de wat aangedikte (kortere) single. Denk aan die zware regenbui op een zomermiddag. Donkere wolken. Uiteindelijk komt de zon te voorschijn en wordt het nog een stralende avond. Het nummer had ik ook op cassette gezet (titel: The Summernight Tape). En wat klinkt het na al die tijd nog steeds lekker.
Rest In Peace, Mike Peters. No more pain.