We gaan even zo’n dertig jaar terug in de tijd…
Waar kennen we Texas ook alweer van?
De Schotse band met die soulvolle rock sound brak direct door met hun debuutsingle I Don’t Want A Lover. Het had een heerlijk, Ry Cooder-achtig slide intro (nu weet je ook direct waar de naam vandaan komt, want Ry Cooder gebruikte de slide-gitaar flink op de soundtrack voor Paris, Texas). Opeenvolgende singles haalden het echter niet bij die debuuthit. Alone With You van hun tweede album Mothers Heaven deed nog wel wat maar verder lijkt dit toch weer het geval te zijn van die band (of artiest) die een gouden eerste worp heeft gedaan maar daarna snel in de vergetelheid raakt.
Waar niet meer van?
Het derde album, Ricks Road. Echt, de liedjes zijn nog steeds net zo goed als op debuut Southside. Maar als de singles niet meer te horen zijn voor het grote publiek wordt het snel weggelegd en vergeten. Nu moet ik zeggen, dit lag misschien ook een beetje aan de band (of de platenmaatschappij). Want ze hadden wellicht die hit in hun handen zonder dat ze het zelf wisten.
Sinds een tijdje heb ik me helemaal gestort op het verzamelen van CD-singles. Die ‘A-kant’ ken ik meestal wel, die is niet zo interessant. Het gaat mij wat ze er nog meer op toevoegden. Een live versie van een hit, of juist van een fan-favoriet, voor een ander perspectief op een bekend liedje. Idem voor een interessante remix. Of als een artiest erg productief was, extra liedjes die het album niet haalden.
In het geval van Texas stuitte ik op So Called Friend, de eerste single van Ricks Road. Daar, verborgen als ‘B-kantje’, is het liedje I’ve Been Missing You te vinden. Vanaf de eerste keer dat ik het hoorde wist ik niet hoe ik het had. Dit had het kunnen zijn! Deze geweldige mix van rock en soul had zo een gigantische hit kunnen zijn. Hoe zangeres Sharleen Spiteri hier de toegang tot haar ziel openscheurt. Wanneer ze het in het refrein uitschreeuwt “Baby, I’ve been missing you for so long”, dan voel je de pijn en eenzaamheid. Zou je het liedje meegeven aan een archivaris van jaren ’70 soul uit het zuiden van de Verenigde Staten dan zou hij uitroepen dat hij een verloren soul-klassieker had gevonden.
Maar de werkelijkheid is nog wat vreemder. Want het liedje I’ve Been Missing You staat toch ook op het album Ricks Road. Daar is het echter een prettige shuffle met een keurig binnen de lijntjes zingende Sharleen Spiteri. Niet slecht, maar ook niet echt bijzonder. Wie heeft met droge ogen kunnen verkondigen, na het horen van de lange soulvolle versie, dat die shuffle wel op het album kon? Of eigenlijk, dat die soul-uitvoering niet als A-kant op single uitkwam? (Overigens, op de Amerikaanse versie van het album is het nog erger, daar is I’ve Been Missing You helemaal niet te vinden maar vervangen door hun cover van de soul-klassieker Tired Of Being Alone).
En verder?
Het klassieke verloop voor zo’n artiest is dat het gebrek aan succes ze opbreekt. De afnemende resultaten zijn reden om het voor gezien te houden. Jaren later wordt het beperkte oeuvre gewaardeerd om wat was en kon zijn (“Wat als I’ve Been Missing You een single en een hit was geweest…?”). Of de artiest blijft zijn muze volgen en stug doorgaan, ook al worden de verkopen en zalen steeds kleiner.
Het verhaal van Texas nam een andere wending. Want opvolger White On Blonde bevatte de soulvolle hit Say What You Want en Motown-pastiche Black Eyed Boy en werd zo hun succesvolste album. Het gaf de band de moed om door te gaan, waarbij het succes bleef. Maar toch, I’ve Been Missing You had zeker een van die successen kunnen zijn.